கொண்டி மகளிர் போரில் வெற்றி பெற்ற அரசனால் பகைநாட்டில் இருந்து சிறைப் பிடிக்கப்பட்ட பெண்கள். இவர்கள் பெரும்பாலும் பகை நாட்டு அரசரின் மனைவி, மக்களாகவோ, நெருக்கமான உறவினராகவோ இருந்திருப்பர். செல்வச் செழிப்பில் இருந்த இவர்கள் சிறைப்பட்ட பின்னர் விலை மகளிராயினர், அவர்கள் இளைஞரைத் தம் வசப்படுத்தி அவரிடம் பொருள் கவருவதாக இழித்துரைக்கப்படுகின்றனர். (மதுரைக்காஞ்சி 569-583)

மேலேச் சமுகத்தில் குறிப்பிடத்தக்க உயர்நிலையிலிருந்து, தம் நிலையில் தாழ்ந்தவர்கள் பற்றி நோக்கப்பட்டது. மாறாக, இங்கு தம் உயர் நிலையை மேலும் உயர்த்திக் கொண்டவர்களான அரசர், அந்தணர் பற்றி நோக்கப்படுகிறது.

அரசர், ” தம் இடம் சிறிது என்னும் ஊக்கம் துரப்ப” (புறம்8) குறுநில மன்னர்களை வெற்றி கொண்டு வேந்தர் ஆனவர்கள். “மன்னன் உயிர்த்தே மலர்தலை உலகம்” (புறம்186) என ஆக்கிக் கொண்டவர்கள். பிற்காலத்தில் திருவுடை மன்னனைக் காணில் திருமாளைக் கண்டதாகக் கூறும் அளவுக்குக் கடவுள் நிலைக்குத் தம்மை உயர்த்திக் கொண்டார்கள்.

அந்தணரை சாதரணர் என்ற வரிசையில் வைத்து நோக்க முடியாதுள்ளது. அந்தணர் பற்றி சங்க இலக்கியங்களில் பரவலாகக் காணமுடிகிறது. அவ்விடங்களில் எல்லாம் மிக உயர்வாகவே அவர்கள் பற்றிப் பேசப்பட்டுள்ளது. உதாரணமாக பின்வரும் கலித்தொகைப் பாடலைக் காணலாம்.

“நறவினை வரைந்தார்க்கும் வரையார்க்கும், அவை எடுத்து,
அற வினை இன்புறூஉம் அந்தணர் இருவரும்
திறம் வேறு செய்தியின் நூல் நெறி பிழையாது,
குழவியைப் பார்த்து உறூஉம் தாய் போல், உலகத்து
மழை சுரந்து அளித்து ஓம்பும் நல் ஊழி யாவர்க்கும்
பிழையாது வருதல் நின் செம்மையின் தர”

கள் உண்ணக் கூடாது என விலக்கிக் கொண்டு வாழ்பவருக்கும், கள் உண்டு வாழ்பவருக்கும் அறச்செயல் இது என எடுத்துரைப்பவர் அந்தணர். அந்தணர் இரு வகைப்படுவர். வேதம் ஓதுபவர் ஒரு வகை. மக்களை வழிப்படுத்துபவர் மற்றொரு வகை. இவர்கள் இருவருமே மக்களுக்கு அறிவுரை வழங்கி நெறிப்படுத்துவர். நூல் நெறி பிழையாமல் வாழ்ந்து காட்டுவர். குழந்தையை வளர்க்கும் தாய் போல், மக்களுக்கு உதவுவர். இவர்களின் நன்னடத்தையால் உலகத்தில் மழை சுரந்து பொழியும். அதனால் உலகத்துக்கு நல்லூழி அமையும்.

இவ்வாறு இலக்கியங்களில் போற்றப்படும் அந்தணர் மெல்ல மெல்லச் சமூக மேலாண்மையைப் பெற்றுக் கொண்டனர்.

தொல்காப்பியம் தமிழில் எழுந்த சிறந்த இலக்கண நூல் என்பதில் மாற்றுக் கருத்துக்கு இடமில்லை. ஆனாலும், இந்நூல் சமூக ஏற்றத் தாழ்வுகளை ஆவணப்படுத்துவதிலும், தன் பங்கை மிக அழுத்தமாகவேச் செய்துள்ளது என்பதையும் மறுப்பதற்கில்லை.

“வழக்கெனப்படுவது உயர்ந்தோர் மேற்றே
நிகழ்ச்சி அவர் கட்டாகலான தொல் மரபியல்”

இலக்கிய நிகழ்ச்சி உயர்ந்தவருக்கே உரியதாகக் கருதும் அவர் உயர்வல்லாதவர் இலக்கியத்தில் இடம்பெறுபவற்றை எடுத்துக் காட்டுகிறார்.

“அடியோர் பாங்கினும் வினைவலர் பாங்கினும்
கடிவரை இல புறத்து என்மனார் புலவர்” (தொல் பொருள் அகத்திணை 25)

இதற்கு இளம்பூரணர் கூறும் விளக்கம் இலக்கண நூல்கள் எவ்வளவு தூரம் வர்க்க முரண்பாடுகளைப் போற்றின என்பதனைக் காட்டும்.

'புணர்தல் முதலான பொருள்' என்பது அதிகாரத்தான் வந்தது. 'வினை செய்வார்' என்பதனால் அடியரல்லாதார் என்பது கொள்க. இவர் அகத்திணைக்கு உரியரல்லரோ வெனின், அகத்திணையாவன அறத்தின் வழாமலும் பொருளின் வழாமலும் இன்பத்தின் வழாமலும் இயலல் வேண்டும்; அவையெல்லாம் பிறர்க்குக் குற்றேவல் செய்வார்க்குச் செய்தல் அரிதாகலானும், அவர் நாணுக் குறைபாடுடையராகலானும். குறிப்பறியாது வேட்கை வழியே சாரக் கருதுவராகலானும், இன்பம் இனிது நடத்துவார் பிறரேவல் செய்யாதார் எனபதனானும், இவர் புறப்பொருட்குரியராயினார் என்க.

பிறருக்கு குற்றேவல் செய்கின்ற அடியவர்களும் பிறர் ஏவத் தொழில் செய்பவருக்கும் கைக்கிளை, பெருந்திணை என்னும் அன்பினைந்திணைக்குப் புறமான சமூகம் அங்கீகரிக்காத இழிந்த ஒழுக்கங்களின் தலைவர்களாக வரவே இடம் அளிக்கப்பட்டது.

பிராமணரின் கொள்கையும், அவர்கள் தமிழ் சமூகத்தில் உயர்ந்த இடத்தை பெறுவதற்கு எடுத்த முயற்சியும் இணைந்து தமிழ் சமூகத்தில் பெரும்பாதிப்பை ஏற்படுத்தின. தொல்காப்பிய இலக்கண நூலில் மரபியலிலும் பார்ப்பனர் எல்லோரிலும் உயர்ந்தவராய்க் காட்டப்படுகின்றனர்.

“மேலோர் மூவர்க்கும் புணர்த்த கரணங்
கீழோர்க் காகிய காலமும் உண்டே” (தொல் பொருள் கற்பியல் 142)

இதற்கு இளம்பூரணர் தரும் பொருள் வருமாறு;

“மேற்குலத்தாராகிய அந்தணர், அரசர், வணிகர் என்னும் மூன்று வருணத்தார்க்கும் புணர்த்த கரணம் கீழோராகிய வேளாண் மாந்தர்க்கும் ஆகிய காலமும் உண்டு என்றவாறு”. பிராமணர் வருணப்பாகுபாட்டால் நிலஉடைமையாளரான வேளாண் மாந்தர் கூட கீழ்நிலைக்குத் தள்ளப்படுகின்றனர்.

“ஓதலும் தூதுமுயர்ந்தோர் மேன” (தொல் .பொருள்.மரபு- சூத் 26 )

“நூலே கரகம் முக்கோன் மணையே
ஆயுங்காலை அந்தணர்க் குரிய” (தொல் பொருள் மரபு 615)

“அந்தணர்க் குரியவு மரசர்க்
கொன்றிய வரு உம் பொருளுமா ருளவே” (தொல் பொருள் மரபு 617)

“வேளாண் மாந்தர்க்கு உழுதூ ணல்ல
தில்லென மொழிப பிறவகை நிகழ்ச்சி” (தொல் பொருள் மரபு 625)

“அன்னர் ஆயினும், இழிந்தோர்க்கு இல்லை” (தொல் பொருள் மரபு 629)

மேற்காட்டிய கட்டளைகள் சமூகத்தில் ஏற்றத்தாழ்வை நிலைநிறுத்த எடுத்த முயற்சியே ஆகும்.

ஒரு சமூகத்தின் கல்வியறிவை முடக்கினால் அந்த சமூகத்தினைத் தமது போக்குக்கிணங்க கட்டமைத்துக் கோள்ளலாம் என்ற நோக்கும் இதனுள் ஒளிந்திருக்கக் காணலாம்.

ஆனாலும், பிராமணருக்கும், அரசருக்குமேக் கல்வி பெறுதலும், தூது செல்லுதலும் உரியன என்பது நடைமுறையில் வழக்காக இருக்கவில்லை. ஔவையார் தூது சென்றமை முன்னும் காட்டப்பட்டது. சங்க இலக்கியப் புலவர் பல்வேறு தொழில்களை மேற்கொண்டவர்களாக இருந்தனர். மேலும், இக்கருத்துக்கள் தொல்காப்பியத்துக்குச் சமகாலத்தவரால் வன்மையாக எதிர்க்கப்பட்டமை தெரிகிறது. திருவள்ளுவர்;

“எண்ணென்ப ஏனை எழுத்தென்ப இவ்விரண்டும்
கண்னென்ப வாழும் உயிர்க்கு” (குறள்392)

என்றும்
“விலங்கொடு மக்கள் அனையர் இலங்குநூல்
கற்றாரோடு ஏனை யவர்” ( குறள்410 )

என்றும் மிகப்பெரிய எதிர்ப்பை முன் வைக்கிறார்.

வணிகரைத் தொல்காப்பியம் உயர்வகுப்பினராக எடுத்துரைக்கிறது. சங்க இலக்கியங்களில் வாணிகம் பற்றிய செய்திகள் பரவலாகக் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. கூல வணிகன் சீத்தலைச் சாத்தனார், பொன் வணிகன் சாத்தன் கொற்றனார் வணிகன் இளங்கோட்டனார் என வணிகர் பலர் புலவர்களாக உள்ளனர். இவர்கள் தங்கள் வாழ்வுக்கு ஆதாரமாகப் புலமைத் தொழிலைக் கொள்ளவில்லை என்பதும், வணிகர் எனத் தம்மை முன்னிறுத்துவதில் ஆர்வம் கொண்டனர் என்பதும் தெரிகிறது. புறநானூற்றில் உமணர் உப்பை நெல்லுக்குப் பண்ட மாற்றாகப் பெற்றமை பற்றிக் கூறப்படுகிறது. (புறம்343) பட்டினப்பாலையில் நகர் வணிகம் பற்றியும், வெளிநாட்டு வணிகம் பற்றியும் ஓரளவு விரிவாகப் பேசப்படுகிறது, வணிக நகரம் உருவாவதை இதனால் அறிய முடிகிறது. (பட்டி 120-140 ) மதுரைக் காஞ்சியில் நாளங்காடியில் உணவு உட்படப் பல்வேறு பொருட்கள் விற்கப்படுவதும், முது பெண்டிர் விற்பனையில் ஈடுபடுவதும் விவரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. (மதுரை 375-405) . இவ்வாறான விவரிப்புக்கள் இடம் பெற்றாலும் தனிப்பட வணிகர் பற்றியும், அவர் மேலாண்மை பற்றியும் சங்க இலக்கியங்களில் எடுத்துச் சொல்லப்படவில்லை. சிலப்பதிகார காலத்திலேயே வணிகர் உயர்நிலை அடைகின்றனர்.



வேளாண் மாந்தரை இளம்பூரணர் வருணப்பகுபாட்டைக் கருத்தில் கொண்டு கீழோர் எனக் குறிப்பிடுகிறார். ஆனால், சங்க காலத்தில் நிலவுடைமையாளரான இவர்கள் பொருளாதார நிலையில் மிக உயர்வான இடத்திலேயே இருந்துள்ளனர். கோவூர்கிழார், அரிசில் கிழார், பெருங்குன்றூர் கிழார் எனப் பலர் சங்கப் பாடல்களைப் பாடியுள்ளனர். மருதநிலத் தலைவரின் ஏற்றத்தைத் தனித்து இங்கு விவரிக்க வேண்டியதில்லை. பிற்காலத்திலும் இவர் சமூகப் படிநிலையில் உயர்வான இடத்திலேயே இருந்து வந்திருக்கின்றமைக்கு இலக்கிய, சாசன ஆதாரங்கள் உண்டு.

மேலும், வேளாண் மாந்தர் மட்டுமன்றி குறிஞ்சிக்கிழவன், முல்லைநிலத் தலைவன் என வேறுநிலத் தலைவர்களும் சமூகத்தில் உயர் நிலையில் இருந்தனர் என்பதும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். பாலை நிலத்தலைவன் பிறருக்கு ஈவதற்காகவும் தனது குடியை உயர்த்துவதற்காகவும் தலைவியைப் பிரிந்து செல்வதாக இலக்கியங்கள் பேசுகின்றன.

“அரிதாய அறன் எய்தி அருளியோர்க்கு அளித்தலும்,
பெரிதாய பகை வென்று பேணாரைத் தெறுதலும்,
புரிவு அமர் காதலின் புணர்ச்சியும் தரும்' என,
பிரிவு எண்ணிப் பொருள்வயிற் சென்ற நம் காதலர்
வருவர்கொல்; வயங்கிழாஅய்! வலிப்பல், யான்; கேஎள், இனி” (கலி_11)

“அந்த ணாளர்க் கரசுவரை வின்றே” (தொல் மர்பு 627)

இதற்கு இளம்பூரணர் பின்வருமாறு விளக்கம் தருகிறார்.

அமாத்திய நிலையும், சேனாபதி நிலையும் பெற்ற அந்தணாளர்க்கு அரசர் தன்மையும் வரைவில வென்றவாறு. அஃதாவது, மந்திரி புரோகிதனாகிய வழிக் கொடியும் குடையும் கவரியும் தாரு முதலாயின அரசராற் பெற்று அவரோடு ஒருதன்மையராகியிருத்தல்.

முற்றுமுழுதாக வடநாட்டாரின் வருணப் பாகுபாட்டினடிப்படையில் எழுந்த கருத்துக்களாகவே இவை அமைகின்றன.

ஆக, தொல்காப்பிய விதிகளைக் கொண்டு (வர்ணச் சார்பான விதிகளைக் கொண்டு) சங்காலச் சமூக நிலையைக் கணிப்பிடுவது பொருந்துமோ என்பது நோக்க வேண்டியுள்ளது. இதனால் மட்டுமே அடியவரும் வினைவலரும் கைக்கிளை பெருந்திணை பாத்திரங்களாக வரவேண்டும் என்ற கருத்தும் கேள்விக்குரியதாகிறது.

வினைவலர் என்போர் சமூகத்தில் பல்வேறு தொழில்களில் வினைத்தேர்ச்சி பெற்றவர்கள் ஆவர். துடியன், புலத்தி போன்று சமூகத்தால் அடிநிலைகுத் தள்ளப்பட்டவர்கள் அல்லர். பாணர், விறலியர் போல தம் வாழ்வியல் தேவைகளுக்காக கொடையாளியைத் தாங்கி இருந்தவர்களும் அல்லர். இவர்களது வினைத்திறத்தினைப் பொறுத்தும், சமூகத்தில் அவர்களது தொழிலுக்கான தேவையைப் பொறுத்தும் பொருள் வளம் பெற்றிருப்பர்.

“அள்ளற் றங்கிய பகடு விழும ம் கள்ளார் களமர் பெயற்குமா” (மதுரை,259 -260)

“தென்கடற்றிரை மிசைப் பாயுமந்து திண்டில் வன் பரதவர்” (புறம்24.25)

“கொடுவில்லெயினர்” (பட்டினப் 226)

“கல்லாக் கோவலர்” (அகம்74)

எனப் பலவிடங்களில் வினைவலர் பற்றிய விவரிப்புக்கள் வருகின்றன. இவர்கள் பற்றித் தனியாகவும் விரிவாகவும் ஆராய வேண்டிய தேவை இருக்கிறது.

கலித்தொகைப் பாடல்களில், சாதாரணரான பொதுவர் தொடர்பான பாடல்கள் முல்லைத்திணையில் பரவலாக வருகின்றன. முல்லை (முல்லைக் கலி 101-117) கலித்தொகை நாடகத்தன்மை கொண்ட இலக்கியம். புலநெறி இலக்கியங்களாகாக அமைந்த அகத்திணை பாடல்களின் மிக முக்கியமான் ஒரு தன்மையை கா சிவத்தம்பி பின்வறுமாறு குறிப்பிடுகிறார்.

சங்க அகப்பாடல்கள் மரபில் நேரடியாகச் சொன்னதையும் பார்க்க, குறிப்பாக உணர்த்தப் பாடுவதே மரபு. அதனால் அகப்பாடல் மரபில் கோரிக்கைகள் அல்லது விருப்ப வெளிப்பாடுகள் வெட்ட வெளிச்சமாகவோ நேரடியாகவோ சொல்வதில்லை (சங்க இலக்கியக் கவிதையும் கருத்தும் - ப 80)

இந்த மரபின் பின்னால் இலக்கிய நாகரிகம் ஒன்று பேணப்படுகிறது. மேலும், குறிப்பாகப் பேசும் மரபு தோடர்களென்ற பழங்குடியினரிடம் இன்றும் உள்ளமையைச் சுட்டிக்காட்டி பழங்குடி மரபின் தொடர்ச்சியாகவே இப்பண்பு சங்க இலக்கியத்தில் இடம் பெறுவதாக கைலாசபதி கருதுவர்,

நாடக மரபு மிக வெளிப்படையாக பாத்திரங்களின் உணர்வு நிலைகளைப் பேசும் மரபைக் கொண்டிருக்க வேண்டும். அதனால்தான் காம உணர்வு வெளிப்படும் வகையில் பாத்திரங்கள் பேசுவதைக் கலிப் பாடல்களில் பரவலாகக் காணமுடிகிறது. இவ்வாறான பாடல்களையே இலக்கண நூல்கள் அகத்துக்கு புறமான இலக்கியங்களாக் கொண்டு வினைவலருக்கும் அடியவருக்கும் உரிய பாடல்களாகக் கொண்டுள்ளன.

சங்கக்காலத்தில் பொருளாதார வேறுபாட்டால் வர்க்க முரண்பாடுகள் இருந்தமை தெரிகிற்து. குழுநிலைச் சமூக நிலையிலிருந்து விடுபட்டுத் தனியுடைமை நிலைக்கு மாறிவரும் எந்த ஒரு சமூகத்திலும் வர்க்க முரண்பாடு தவிர்க்க முடியாததாகி விடுகிறது. ஆனாலும், சாதாரணர் இலக்கியத்தின் தலைவராகார் என்ற கருத்து இலக்கண நூல்களால் கட்டமைக்கப்பட்டதாகவே தெரிகிறது, அவரும் குறிப்பிடத்தக்களவில் அக இலக்கியங்களில் பாத்திரங்களாகச் சித்திரிக்கப்பட்டுள்ளனர் என்பதை மறுக்கமுடியவில்லை.

1. சிவத்தம்பி. கா., திணைக் கோட்பாட்டின் சமூக அடிப்படைகள், ஆராய்ச்சி மலர் 2, இதழ் 3,

2. சிவத்தம்பி. கா., “சங்க இலக்கியத்தில் கவிதையும் கருத்தரங்கும்”

3. kailaasapathi. k,Tamil Heroic Poetry.

4. இராசு .செ, சங்க இலக்கிய ஆய்வுகள், “தொல்லியலும் சங்க இலக்கியங்களும்”

5. வாசுகி சொக்கலிங்கம், மருதத்திணை.

6. விக்கிப்பீடியா கட்டற்ற கலைக்களஞ்சியம்.

7. புறநானூறு, சாமிநாதையர் உ.வே பதிப்பித்தது.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.