இருபதாம் நூற்றாண்டின் இணையற்ற கவிஞர்களுள் ஒப்பற்ற சுடரொளியாய் மிளிர்ந்தவர் பாவேந்தர் பாரதிதாசன். இவர் மொழி உணர்வும், சமூக விழிப்புணர்ச்சியும், பகுத்தறிவுச் சிந்தனையும் தம் பாடல்கள் வழியாகத் தமிழக மக்களுக்கு உணர்ச்சியினை ஊட்டியவர். பாரதியின் வழித்தோன்றலாக விளங்கிய இவர் கவிதை, கதைப்பாடல், குறுங்காப்பியம், நாடகம், சிறுவர் இலக்கியம் போன்ற அமைப்பினைக் கொண்டு செறிவுள்ள கருத்துக்களைச் செம்மாந்த நடையில் வெளிப்படுத்தியவர். அந்த அடிப்படையில், கவிதைகளில் அறிவுப்பூர்வமான எண்ணங்களையும் சிந்தனை அலைகளாக வெளிப்படுத்துதல் ஒருமுறை. அதற்கு மாறாக கண்ணால் கண்டும், காதால் கேட்டும், நாவால் சுவைத்தும், மூக்கால் முகர்ந்தும், உடலால் தீண்டியும் அனுபவிக்கப்படும் ஐம்புல உணர்வுகளை உள்ளத்தில் எழுப்புதல் அல்லது உணரச் செய்தல் மற்றொருமுறை. புலனுணர்வுகளுக்கு விருந்தளிக்கும் முறையில் கவிதையைப் படைக்கும் தன்மை கொண்டவர் பாரதிதாசன். காலந்தோறும் இயற்கையில் தோன்றும் பேரழகைத் தன் புலன்களால் உண்டு மகிழ்ந்து அதனைக் கவிதையாய் சமூகத்திற்கு வாரி வழங்கியுள்ளார். அத்தகையக் கவிதைகளில் காணலாகும் மொழி ஆளுமைப் பண்புகளைக் காண்பதே இக்கட்டுரையின் நோக்கமாகும்.

ஆங்கிலத்தில் ஆளுமையைக் குறிக்கும் பர்ஸனாலிடி (PERSONALITY) என்னும் சொல் லத்தீன் மொழியிலுள்ள ‘பர்ஸொனா’ என்ற சொல்லிலிருந்து பிறந்தது. நாடக மேடையில் அக்காலத்தில் நடிப்பவர்கள் தாங்கள் ஏற்றிருக்கும் பாத்திரத்தின் இயல்புக்குத் தக்கபடி அணிந்திருந்த முகமூடியை ‘பர்ஸொனா’ என்ற இலத்தீன் சொல் குறித்தது.

‘பர்ஸனாலிடி’ என்ற ஆங்கிலச் சொல்லின் பண்டைய பொருள் “ஒருவனது பண்புகளைக் குறிக்கும் வெளித்தோற்றம்” என்பதாக இருந்தது. ஆளுமையானது ஒருவனது பண்புகளின் தனித்தன்மை வாய்ந்த அமைப்பு என்கிறார் கில்போர்ட்.

“ஒரு மனிதன் தன் பாரம்பரியத்தினாலும், சூழ்நிலையினாலும் பெற்றுள்ள உள்ளார்ந்த மனப்போக்குகள், உளத்துடிப்புகள், செய்முறைகள், உடல் வேட்கைகள், இயல்பூக்கங்கள் ஆகியவற்றின் தொகுப்பே அவனது ஆளுமையாகும்” என்கிறார் உட்வொர்த். “சமூக முக்கியத்துவமுள்ள, மாற்றம் பெறாத பழக்கங்களின் தொகுப்பாக” என்று ஆளுமையினை கத்ரி (E. R. Guthrie) குறிப்பிடுகிறார். மேலே கூறியவர்களின் கூற்றுக்கு இணங்கப் பாவேந்தர் பாரதிதாசனின் கவிதைகளில் அமைந்துள்ள மொழி ஆளுமைப் பண்புகளைப் பின்வருவனவற்றுள் மொழியப்படவுள்ளது.

புலனுகர்வுகளுக்கு விருந்தளிக்கும் முறையில் கவிதையைப் படைக்கும் இத்தன்மையையே புலனுகர்வுத் தன்மை என்கிறோம். புலனுகர்வுத் தன்மை மிக்கப் படைப்பாக்கமுறை பெரிதும் கற்பனைக்குச் சிறப்பு தரும் புனைவியல் கவிஞர்களால் பின்பற்றப்பட்டதாகும். ஆங்கில இலக்கியத்தில் “கிட்ஸை, புலனுகர்வுக் கவி” (பா. ஆனந்தகுமார், இலக்கியமும் பண்பாட்டு மரபுகளும், ப.9) என்று பா. ஆனந்தகுமார் குறிப்பிடுகிறார். கீட்ஸைப் போல இயற்கையின் அழகுகளை உணர்ந்து படைக்கும் பண்பினைப் பாரதியிடம் காணலாம்.

“வெயிலைப்போல அழகான பதார்த்தம் வேறில்லை”

என்ற வரியில் இயற்கையை ஓர் உண்ணும் பொருள் போல பாரதி வருணிக்கிறார். ஒரு நுண்பொருளைக் காட்சி, கேட்பு முதலிய உணர்வுகளுக்குரிய பொருளாகவும், சடப்பொருள் போன்றதாகவும், முழுமையாக அனுபவிக்கக் கூடியதாகவும் காணுகின்ற மனோபாவம் பாரதிதாசனிடமும் பாரதியாரைப் போன்றும், கீட்ஸைப் போன்றும் அதிகமாகவே இருக்கின்றது. இயற்கை மீதான அவருடைய மொழி ஆளுமையைக் கவிதைகளில் சிறப்புற வெளிப்படுகிறதைக் காணலாம். அத்தகையப் பாரதிதாசனின் கவிதைத்திறனான,

“களிச்சிறு தும்பி பெற்ற
கண்ணாடிச் சிறகில் மின்னித்
துளிச் சிறுமலர் இதழ்மேல்
கூத்தாடித் துளித்தேன் சிந்தி
வெளிசிறு பிள்ளையாடும்
பந்தோடு விளையாடிப் போய்க்
கிளிச் சிறகாடை பற்றிக்
கிழிக்கின்றாய் தென்றலே நீ!” (அழகின் சிரிப்பு, ‘தென்றல்’, பா.10)

என்ற வரியில் தென்றலின் இயக்கத்தைக் காட்ட பூப்பூவாய்த் தாவித் தேனுண்ணும் வண்ணத்துப் பூச்சியின் உள்ளத்தோடு பின் தொடர்ந்து சென்றுள்ளார். காட்சி புலனாகாதத் தென்றல் காற்றினைக் காட்சிப்புலனுக்கு விருந்தாக்கிய இத்தகையக் காட்சிப் படிமங்களைக் காணும்போது அவருடைய மொழி ஆளுமைப் பண்பைக் காணமுடிகின்றது.

‘அழகின் சிரிப்பு’ எனும் கவிதைத் தொகுப்பில் இடம் பெற்றுள்ள ‘செந்தாமரை’ கவிதையில் குளிர்ந்த இலைப்பரப்பின் ஊடே முகிழ்த்து நிற்கும் செந்தாமரையின் முதிர் அரும்பை, பெண்கள் கையில் ஏந்திய விளக்கின் நுனியின் தோன்றும் ஒளிப்பிழம்பாகக் காட்சிப்படுத்தும் பாரதிதாசன், அக்காட்சி அவர் விழிக்குப் பெருவிருந்தாய் அமைந்ததாகக் குறிப்பிடுகின்றார்.

“மங்கைமார் செங்கை ஏந்தி
அணிசெய்த நல்விளக்கின்
அழகிய பிழம்பு போலத்
தணி இலைப் பரப்பினிற் செந்
தாமரைச் செவ் வரும்பு
பிணி போக்கி என் விழிக்குப்
படைத்து பெரு விருந்தே” (அழகின்சிரிப்பு, ‘செந்தாமரை’, பா.3)

தான் விழியால் உண்ட காட்சியை நமக்குப் படிமங்களால் விருந்து படைத்த பாரதிதாசன், செந்தாமரையின் நுனி அரும்பை விளக்கின் நுனியில் தோன்றும் ஒளிப் பிழம்பிற்கு உவமையாக காட்சிப்படுத்தியிருப்பது அவரது மொழி ஆளுமைப் பண்பை உணரமுடிகின்றது. “அருவிகள் வயிரத்தொங்கல்! அடர்கொடி பச்சைப்பட்டே குருவிகள் தங்கக்கட்டி குளிர்மலர் மணியின் குப்பை” (அழகின் சிரிப்பு, ‘குன்றம்’, பா.2) இக்கவிதை வரிகளில் மலைக்குன்றில் வீழும் அருவியை வயிரமாலையாகவும், அதன்மேல் போர்த்தியிருக்கும் அடர்த்தியான கொடிகளைப் பச்சைப்பட்டாகவும், அங்கே அமர்ந்திருக்கும் குருவிகளைத் தங்கக்கட்டியாகவும், பூத்த மலர்களை மாணிக்கக் கற்களின் கூட்டமாகவும் உவமைப்படுத்தி மனக்கண்ணால் காணும் காட்சிப் படிமங்களாக்கியுள்ளதைக் காணலாம்.

“எழுந்த செங்கதிர் தான்
கடல்மிசை! அடடா எங்கும்
விழுந்தது தங்கத்தூற்றல்!
வெளியெலாம் ஒளியின் வீச்சு
முழங்கிய நீர்ப்பரப்பின்
முழுதும் பொன்னொளி பரக்கும்
பழங்கால இயற்கை செய்யும்
புதுக்காட்சி பருகு தம்பி!” (அழகின் சிரிப்பு, ‘கடல்’, பா.5)

என்ற கவிதையில் கடலிலிருந்து சூரியன் செங்கதிர்களோடு உதயமாகின்ற காட்சியைத் தங்கமழை பொழிவதாகக் காட்டி, அதனைப் பருக நம்மை அழைக்கின்றதை உணரமுடிகின்றது.

கண்ணால் கண்ட உணர்வோடு, நாவால் தோன்றும் சுவையுணர்வும் ஏற்படும்படி இயற்கை அழகை எங்ஙனம் பாரதிதாசன் பாடியுள்ளார் என்பதைக் காண்போம். பாரதிதாசன் நிலவைத் தனித்தும், பிற இயற்கைப் பொருள்களோடு இணைத்தும் பல இடங்களில் பாடியுள்ளார். அங்ஙனம் பாடும் போது நிலவை உண்ணும் பொருளாகக் காண்கின்றார்.

“நீலவான் ஆடைக்குள் உடல் மறைத்து
நிலாவென்று காட்டுகின்றாய் ஒளி - முகத்தை
கோல முழுதும் காட்டிவிட்டால் காதற்
கொள்கையிலே இவ்வுலகம் சாமோ” (புரட்சிக்கவி, ப.22)

என்ற அடியில் நிலவைப் பெண்ணாக உருவகம் செய்துள்ளார். அதன் பின்னர் உண்ணும் வெண்சோறாக சுவையுணர்வு தோன்றும்படிப் பாடியுள்ளார்.

“நித்திய தரித்திரராய் உழைத்துழைத்துத்
தினைத்துணையும் பயனின்றிப் பசித்த மக்கள்
சிறிது கூழ்தேடுங்கால், பானைஆரக்
கனத்திருந்த வெண்சோறு காணும் இன்பம்
கவின்நிலவே உனைக்காணும் இன்பம் தானே” (புரட்சிக்கவி, ப.23)

என்ற கவிதையில் உணரலாம்.

அழகின் சிரிப்பில் வரும் ‘கடல்’ எனும் கவிதையில் தோன்றும் சூரியனை உண்ணும் பொருளாகவே சுவையுணர்வு தோன்றும்படி பாரதிதாசன் பாடியுள்ளார்.

“திக்கெல்லாம் தெரியக் காட்டும்
இளங்கதிர்ச் செம்பழத்தைக்
கைக்கொள்ள அம்முகில்கள்
போராடும்! கருவானத்தை
மொய்த்ததுமே செவ்வானாக்கி
முடித்திடும்! பாராய் தம்பி” (அழகின் சிரிப்பு, ‘கடல்’, பா.6)

என்ற கவிதையில் வானில் தோன்றும் சூரியனைச் சிவந்த பழமாக உவமித்துக் காட்டுகின்றார்.

“உன்கதிர், இருட்பலாவை
உரித்து ஒளிச்சுளை யூட்டிற்றே” (அழகின் சிரிப்பு, ‘ஞாயிறு’, பா.5)

இருளைப் போக்கிச் சூரியன் உதிக்கும் காட்சியினை, பலாவை உரித்துச் சுளையெடுத்து உண்ணும் சுவைபடச் சித்திரிக்கும் போது அவரின் மொழிப்புலமையை அறியமுடிகின்றது.

இயற்கை ஆன்மாவோடு, மனித ஆன்மாவை ஒன்றாகக் கலக்கச் செய்வது கவிஞனின் பாணியாகும். ஆனால் ஆன்மா மீதான நம்பிக்கைப் பாரதிதாசனுக்கு இல்லாவிட்டாலும் கூட இலையில் இலையாக, பூவில் பூவாக, கிளையில் கிளையாக, இயற்கையோடு ஒன்றிக்கிடக்கும் லயித்துக்கிடக்கும் மனோபாவம் பாரதிதாசன் கவிதைகளில் தென்படுகிறது. செந்தாமரையின் அழகை நெஞ்சில் கண்ணை வைத்து கவிதை வடித்த பாரதிதாசன், அக்கவிதையின் இறுதியில் இயற்கை எழிலின் கூடத்தில் லயித்து ஒன்றிப் போகிறார். இயற்கையின்ப உலகில் வாழ்கிறார்.

“என்னை நான் இழந்தேன்; இன்ப
உலகத்தில் வாழலுற்றேன்;
பொன்துகள், தென்றற் காற்றுப்
புதுமணம், வண்டின் பாட்டுப்
பன்னூறு செழுமாணிக்கப்
பறவைபோல் கூட்டப் பூக்கள்
இன்றெல்லாம் பார்த்திட்டாலும்
தெவிட்டாத எழிலின் கூத்து!” (அழகின் சிரிப்பு, ‘செந்தாமரை’, பா.10)

என்ற கவிதையில் பாரதிதாசனின் ஐம்புலன்களும் இயற்கையழகில் ஒன்றியிருத்தல் என்பதைக் காணும்போது அவரின் மொழி ஆளுமைச் சிந்தனையை உணரமுடிகின்றது.

* கட்புலனுக்கும், நாச்சுவைக்கும் விருந்தாக அமைத்துக் கவிதைகளைப் பாடியுள்ளதை ஆராயும் போது பாரதிதாசனின் மொழி ஆளுமைப் பண்பை அறியமுடிகின்றுது.

* பாரதிதாசன் கவிதைகளில் இயற்கை, இயற்கையின் அழகு, பெண்ணாக உருவகிக்கப்படும் தன்மையால் புலனுகர்வுத்தன்மை மேலும் கூர்மையாக ஆக்கப்பட்டுள்ளதைக் காணமுடிகின்றது.

* பாரதிதாசன் இயற்கையின் அழகை ஐம்புலன்களால் நுகரத்தக்கப் பொருளாக அனுபவித்துப் பாடியிருப்பதைக் கொண்டு அவரின் கவித்துவத்தை அறியமுடிகின்றது.

* சொற்சுவை, பொருட்சுவை, வருணிப்பு, உவமை, காட்சி, நுகர்வுத்தன்மை போன்றவற்றைக் கவிதைகளில் புகுத்திப் படிப்பவர்களின் மனநிலையைக் கவிதையில் ஒன்றாக்கும் திறனைக் காணும்போது அவரின் மொழி ஆளுமைப் பண்பை உணரமுடிகின்றது.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.