கட்டுரை

பொதுக்கட்டுரைகள்

ஏ.கே. செட்டியார் இதழாளர், திரைப்படக் கலைஞர், பதிப்பாளர் பயண இலக்கியவாதி என்ற பன்முகங்களைக் கொண்டு தன் ஆளுமைத் திறனை வெளிக்காட்டும் கருத்துக் கருவூலமாகத் திகழ்ந்தவர். தன் வாழ்க்கையில் வணிகம் தொடர்பான அயல்நாட்டுப் பயணங்களை இலக்கியமாக்கும் திறன் பின்னாளில் பயண இலக்கியத்தின் முன்னோடியாக இவரை மாற்றியது.

‘இவருக்கு முன் பலர், பல நாடுகளுக்குச் சென்றிருந்த போதிலும் அவர்களுக்கும் ஏ.கே. செட்டியாருக்கும் ஒரு முக்கியமான வேறுபாடு உண்டு. ஏ.கே செட்டியார் தமிழன் என்ற கண்ணோட்டத்துடன் பல நாடுகளையும் பார்த்தார்’ என்ற கருத்து (செட்டிநாடும் செந்தமிழும் ப.291) குறிப்பிடத்தக்கது. ஏ.கே. செட்டியார் தமிழ்நாடு, இந்தியா, உலகம் எனத் தன் பார்வையை விசாலமாகப் பார்க்கத் தொடங்கினார். அதன் விளைவாக, பிரயாண நினைவுகள், குடகு, அண்டை நாடுகள், மலேயா முதல் கனடா வரை, ஐரோப்பா வழியாக ஜப்பான், அமெரிக்கா நாட்டில் கரிபியன் கடலும் கயானாவும், உலகம் சுற்றிய தமிழன், திரையும் வாழ்வும், இட்டபணி ஆகிய பதினோரு பயண நூல்கள் கிடைத்துள்ளன. இவை ஒவ்வொன்றும் ஆவணக் காப்பகமாகவே திகழ்கின்றன. தகவல் தருதல் என்ற வரையறையை மீறிப் பயில்வோரின் உள்ளத்தில் ஓர் எழுச்சி நோக்கத்தைப் பதிக்கக்கூடிய எதுவும் இலக்கியம் தான். அந்த வகையில் ஏ.கே. செட்டியாரின் பயணக் கட்டுரைகள் குறிப்பிடத்தக்கன.

‘தன் இடத்தை விட்டு அயலிடங்களுக்குச் சென்றேராதவன் மற்ற மக்களையயல்லாம் எதிரிகளாகவே நோக்குகிறான். வெவ்வேறு இடங்களுக்குப் பயணம் செய்திருப்பவனோ, தன்னுடைய கூட்டம் வாழ வேண்டுமானால் மற்ற கூட்டங்களோடு ஓரளவாவது ஒட்டுறவு வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்பதை உணர்கிறான்’ என்ற பெர்ட்ராண்ட் ரஸ்ஸல் கருத்து ஈண்டு நோக்கத்தக்கது.

ஏ.கே. செட்டியார் ஒவ்வொரு நாட்டிற்கும் செல்லுவதற்கு முன்பாகவே அந்த இடத்தைப் பற்றி நன்றாக அறிந்த பிறகே பயணிக்கிறார். அந்த நாட்டின் பரப்பளவு மக்கள் தொகை போன்ற செய்திகளைப் புள்ளி விபரங்களுடன் தருகிறார். நன்றாக அறிந்து உணர்ந்த உண்மைகளை மட்டுமே தருகிறார்.

இதற்கு அவர் தரும் சான்று ‘ஏதோ மூன்று (அ) நான்கு பேரைச் சந்தித்துப் பேசிவிட்டு ஒரு நாட்டைப்பற்றிய பொதுவாக அபிப்பிராயம் கூறுவது மிகவும் தவறு. ஒரு பானைச் சோற்றுக்கு ஒரு சோறு பதம் பார்த்தால் போதும் என்பார்கள். இது சோற்றைப் பொறுத்தவரை சரியாக இருக்கலாம். ஆனால் ஒரு நாட்டைப் பொறுத்தவரை இது சரியன்று’ (மலேயா முதல் கனடா வரை பக்.13) என்று குறிப்பிடுகிறார்.

பயண நூல்கள் தனிப்பட்ட ஒரு மனிதனின் அனுபவமாக மட்டும் இருப்பதில்லை. அது அவரின் தனித்தன்மைகளையும், பயணம் செய்யும் நாடுகளின் அரசியல் பொருளாதார கலை இலக்கிய வாழ்க்கையை - அதன் அடிநாதமாக ஒலிக்கும் பண்புகளையும் எது அவர்களின் தேசிய குணமாக பல ஆண்டுகளாக தொடர்ந்து இருந்து வருகிறது என்பதை அறிந்து சொல்லும் பாங்கிலும் இருக்கிறது. அப்படிப்பட்ட பயண எழுத்தாளர்களின் நூல்கள் சரித்திர சமூக முக்கியத்துவம் பெற்றுவிடுகின்றன. இவ்வகையைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர்களை முதல் தரமான பயண எழுத்தாளர்கள் என்று குறிப்பிட ஏ. கே. செட்டியார் வேண்டும். இவர்கள் ஒரு நாட்டின் அடிப்படைத் தன்மைகளை தங்களின் சூட்சமமான அறிவால் அறிந்து அதனை சில மனிதர்களின் வெளிப்பாட்டின் வாயிலாகச் சொல்லி விடுகிறார்கள்.

“ஒரு நாள் இரவு சாப்பாட்டிற்குப் பின்னர் நகரின் மத்தியில் உலாவிக் கொண்டிருந்தேன். இளைஞர் ஒருவர் என்னிடம் வந்து ஆங்கிலத்தில் பேசினார். சிறிது நேரம் இருவரும் உரையாடினோம். பின்னர் அவரைப் பார்த்து, “நல்ல காப்பி எங்கு கிடைக்கும்?” என்றேன்.

“நல்ல காப்பி மட்டும் வேண்டுமா? அல்லது நல்ல இடமும் வேண்டுமா?” என்றார். “இரண்டும் இருந்தால் நலம்” என்றேன். “சிறிது தூரம் நடந்து சென்றதும், ஒரு பழைய கட்டிடத்துள் நுழைந்தோம். சில இடங்களில் தலை குனிந்துதான் செல்ல வேண்டும். ஆனால் கட்டிடம் பெரியது. ஒரு மூலையில் இடம் கிடைத்தது. “இந்த கட்டிடம் பழமையானது. ஆனால் சரித்திரப் பிரசித்தி பெற்றது. அதோ சுவர்களில் மீது தீட்டியுள்ள உருவங்களையும், பெயர்களையும் பாருங்கள். அவர்கள் எல்லோரும் இந்த நாட்டில் பிறந்த சிறந்த கவிகளும், ஓவியர்களும், பாடகர்களும், நடிகர்களும் ஆவார்கள். அவர்கள் அனைவரும் இந்த இடத்தில் வருஷக்கணக்காக வந்து சாப்பிட்டிருக்கிறார்கள். வெளியூரிலிருந்து வரும் நார்விஜியர் அனைவரும் இங்கு வருவது வழக்கம். இது கலைமணம் கமழ்ந்த இடம்; கமழும் இடம்” என்றார்.

“பணிவுடன் வந்த வேலைக்காரப் பெண்ணிடம் இரண்டு கோப்பை காப்பி கொண்டு வரும்படிக் கூறினோம்.” நார்வீஜியர்கள் பொதுவாகக் காப்பியில் சர்க்கரை போடுவதில்லை. காபியைச் காபியைச் சிறிது வாயில் ஊற்றிக் கொண்டதும் அதைக் குடிப்பதற்கு முன் சர்க்கரையையோ அல்லது சர்க்கரைக் கட்டியையோ எடுத்து வாயில் போட்டுக் கொள்வார்கள். அம்மாதிரி அடிக்கடி செய்வார்கள். ஒவ்வொரு முறையும் நம்மைப் பார்த்து, “இந்த நார்வீஜியப் பழக்கத்தை மன்னித்துவிடுங்கள்” என்று சொல்வார்கள்.


மலேயா, சிங்கப்பூர், சுற்றிவிட்டு தாய்லாந்து சென்றவர், தப்பும் தவறும் இல்லாமல் தாய்லாந்து பற்றி எழுத் வேண்டுமென்பதற்காக, தாய்லாந்து தலைநகரான பாங்காக்கில் சில ஆண்டுகளாக வசித்து வரும் அன்பர் ஒருவர் உதவியை நாடுகிறார். அவர் தாய்லாந்து மக்கள் பற்றிய ஒரு சிறிய குறிப்பைத் தருகிறார். அந்தக் குறிப்பு தாய்லாந்து மக்களின் மனோபாவனையை எடுத்துக் காட்டுவதாக இருக்கிறது என்று அதனை பயன்படுத்திக் கொண்டு எழுதுகிறார். ஒவ்வொரு நாளும் மகிழ்ச்சியோடு இருந்தால் அதைப் போல ஒவ்வொரு மாதமும் ஒவ்வொரு வருஷமும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும். பொதுவாக இவர்கள் சுலபமான கவலையற்ற வாழ்க்கை நடத்துகிறார்கள். இதற்கு இந்த நாட்டில் விளையும் அபரிமிதமான உணவுப் பொருட்களேக் காரணம், ‘நீருள்ள இடத்தில் மீன் இருக்கும், நிலமுள்ள இடத்தில் நெல் இருக்கும்’ என்பது பழமொழி. இவர்கள் வரவுக்கு மீறிச் செலவு செய்கிறார்கள். சம்பாதிப்பதற்கு முன்னமேயேச் செலவு செய்து விடுவதை எடுத்துக்காட்டுகிறார். மேலும் இவர்கள் கையில் சம்பளம் வாங்கிய இரண்டாவது நாள் பணமிராது” என்று போகிற போக்கில் ஒரு நாட்டின் சமூகப் பொருளாதாரப் பண்பாட்டினை எடுத்துக் காட்டுகிறார். இங்குதான் ஒரு பயண எழுத்தாளரின் ஆளுமை வெளிப்படுகிறது.

ஏ.கே.செட்டியாரின் குடகு பற்றிய நூலைப் படிக்கும் போது, தமிழ் மக்கள் மட்டுந்தான் காவிரி ஆற்றைப் புகழ்ந்து பாடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பது மட்டுமல்ல - காவிரி தோன்றும் குடகுப் பகுதியில் வாழ்ந்து வருகின்ற குடகர்களும் தமிழர்களைப் போலவே காவிரி ஆற்றைப் புகழ்ந்து - அதில் ஓடிவரும் நன்னீரைப் பற்றி சிறப்பாகக் கொண்டாடி வருகிறார்கள். காவிரி பற்றி பாடும் பாட்டொன்றையும் அவர் மொழிபெயர்த்துக் கொடுத்துள்ளார்.

“தேன்துளி தின்னத் தின்ன
சிறிதுமே திகட்டாது
தேவர் தந்த பூமாலை
சூடவும் திகட்டாது

மனைவி தந்த வெற்றிலையின்
மகிழ்ச்சியும் திகட்டாது
தாய் ஊட்டும் பால் சோறு
சாப்பிடத் திகட்டாது
தந்தை தந்த - பொன்னாடை
தரிக்கவும் திகட்டாது
காவிரித் தேவி புகழ்
பாடத் திகட்டாது”

என்று தகவல் தரும் பயண எழுத்தாளர், இந்திய நாட்டின் தேசிய ஒருமைப்பாட்டினையும் எடுத்துக்காட்டத் தவறவில்லை. இது பயண ஒரு எழுத்தாளரின் தனித்தன்மையையும், கடமையும் உணர்த்துகிறது.

ஒரு நாட்டின் கலை, கலாச்சாரம், பண்பு, மொழி, அரசியல் கோட்பாடுகள், பழைய கதைகள், கவிதை ஒவ்வொன்றையும் வெகு கவனமாகக் கண்டு அதனைப் படித்து அனுபவிக்கும்படியாகச் சொல்லக் கூடியவர். அதனை அவர் தனது எல்லா நூல்களுக்கு உரிய ஒரு பொதுப் பண்பாகவே கொண்டு சொல்லி இருக்கிறார்.

பண்பாடு என்பது ஒவ்வொருவருக்கும் சமுதாயத்திடம் இருந்து பெறும் செல்வமாகும். இது சடப்பொருள்கள், சடப் பொருள்கள் அல்லாதன என இருவகைப்படும். வீடுகள், கருவிகள், ஆடைகள், அணிகள், உணவு போன்றவை சடப் பொருள்கள்; மொழி, தொழில், மனப்போக்கு, பழக்க வழக்கங்கள், அறநெறி போன்றவை சடப் பொருள்கள் அல்லாதன என விளக்கம் தருகிறது சென்னைத் தமிழ் வளர்ச்சிக் கழகம் வெளியிட்டுள்ள கலைக்களஞ்சியம், ஏ.கே. செட்டியார் சென்று வந்த நாடுகளின் பண்பாட்டை உணர்த்தும் கலைப் பெட்டகமாக அவரது பயணக் கட்டுரைகள் அமைந்துள்ளது. குடகு என்ற நூலில் ‘காவேரியும் காப்பியும் தற்காலத் தமிழர்களின் இரு கண்கள்; இரண்டும் உற்பத்தியாவது குடகில் தான்’ என்று ஏ.கே. செட்டியர் காவேரி, காப்பி ஆகியவற்றின் தோற்றுவாயை விளக்குகிறார்.

குடகுப் பகுதியில் விளையும் காப்பியைப் பற்றிய கட்டுரை குறிப்பிடத்தக்கது. இக்கட்டுரையில் காப்பியின் வரலாற்றை மிக விரிவாக விளக்குகிறார். தமிழ் நாட்டில் மட்டும் தான் காப்பியைத் தம்ளரில் வழங்கும் பழக்கம் உண்டு. அதற்குக் காரணம் தம்ளரில் எச்சில் செய்யாமல் உயரத் தூக்கி அருந்தும் பழக்கம் தான் என்ற கருத்து தமிழர் பண்பாட்டின் தனித்தன்மையை எடுத்துக் காட்டுகிறது. லைட் காப்பி, மீடியம் காப்பி, ஸ்ட்ராங்க் காப்பி, டபிள் ஸ்ட்ராங் காப்பி போன்றவற்றிற்குத் தமிழில் இன்னும் கலைச் சொற்கள் இல்லை என்ற கூற்றுத் தமிழ் மொழியின் கலைச் சொல்லாக்கப் பணிகளின் தேவையை உணர்த்துகிறது. தமிழ்நாட்டில் ‘தேநீர் விருந்து’ என்று அச்சடித்து அழைப்பு அனுப்பினாலும் விருந்தில் வழங்குவது காப்பி தான்; தமிழ்நாட்டில் மக்கள் வாழ்க்கையோடு ஒன்றிவிட்ட காப்பியைப் பற்றி ஒரு புராணமே எழுதலாம் என்று குறிப்பிடுகிறார்.

உலகம் சுற்றும் தமிழன் என்ற நூலில், ‘ஹாவாயர்களின் மொழியில் பன்னிரண்டு எழுத்துக்களே உள்ளன’ என்று குறிப்பிடுவதும், மலேயா முதல் கனடா வரை என்ற அவரது நூலின் தலைப்பிலிருந்தும், ‘ஏக்கர்’ என்ற நில அளவைக்கு ஏக்ரா என்ற சொல்லாட்சியைப் பயன்படுத்துவதிலிருந்து அவர் காலத்தில் உள்ள மொழி நிலைகளை அறிய முடிகிறது.

தமிழில் ‘செலவு’ என்ற சொல் பயணத்தைக் குறிக்கும். பயணம் செய்ய பணம் தேவைப்படுகிறது. இன்று அரசு அலுவலர்கள் நான்கு வருடங்களுக்கு ஒருமுறை தன் குடும்பத்தாருடன் இன்பச் சுற்றுலா சென்றுவர (400 கி.மீ. வரை) அரசு விடுமுறையுடன் பயணப்படியும் வழங்கி வருகிறது. இத்தொகையைக் கூட சுற்றுலா செல்லாது தவறாகப் பயன்படுத்தும் சூழலில் வசதிகள் குறைவான காலக் கட்டத்தில் உலகம் முழுவதையும் தன் சொந்தச் செலவிலேயே சென்று வந்தவர் ஏ.கே. செட்டியார். சென்றதன் பயனாகப் பயண இலக்கியம் என்றொரு புதிய இலக்கிய வகையைத் தோற்றுவித்து, தமிழன்னைக்குப் புதியதொரு அணிகலனை அணிவித்த பெருமை ஏ.கே. செட்டியாரையே சேரும். தான் செய்த செலவுகளைக் கூடத் தமிழ்மொழிக்கு வரவாக மாற்றியவர் ஏ.கே. செட்டியார். ‘உலகத்தைச் சுற்றிப் பார்க்கும் முன் தமிழ்நாட்டை ஒரு முறையாவது சுற்றிப் பார்க்க வேண்டும்’ என்ற ஏ.கே. செட்டியாரின் நோக்கம் இன்றியமையாத ஒன்று.

1. சா. கந்தசாமி, இந்திய இலக்கியச் சிற்பிகள் வரிசை-ஏ.கே. செட்டியார், சாகித்ய அக்காதெமி வெளியீடு, புதுடெல்லி, 2000.

2. ஏ.கே. செட்டியார், உலகம் சுற்றிய தமிழன், சந்தியா பதிப்பகம், சென்னை -83.

3. ஏ.கே. செட்டியார், பிரயாண நினைவுகள், அமேசான் கிண்டில் பதிப்பு, ஜூலை, 2020.

4. ஏ.கே. செட்டியார், குடகு, சந்தியா பதிப்பகம், சென்னை - 83.

5. சி. சிதம்பரம், ஏ.கே. செட்டியார் : உலகம் சுற்றிய தமிழன் - கட்டுரை, திண்ணை இணைய இதழ், 2001.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.