தமிழர்களின் தொன்மைக் கலாச்சாரங்களில் வெறியாட்டுக் கலாச்சாரம் குறிப்பிடத்தக்கது. சங்க இலக்கிய அகப்பாடல்கள் பலவற்றில் வெறியாட்டுக் குறித்த தகவல்கள் இடம் பெற்றுள்ளன. களவு வாழ்க்கையில் ஈடுபட்டிருந்த தலைவி தலைவனின் பிரிவைத் தாங்காத காரணத்தால் உள்ளத்தாலும் உடலாலும் வேறுபட்டு மெலிவதனால், அவளுக்கு அணங்கு போன்ற தீய சக்தியினால் பாதிப்புண்டானதாக அவளது தாய் நினைத்து மகளை அத்துன்பத்திலிருந்து விடுவிக்க வெறியாட்டுக்கு ஏற்பாடு செய்வாள். வெறியாட்டு வேலனால் நடத்தப்படும் ஒரு வகை அமைதிப்படுத்துதல் வழிபாடாகும். முருகன் மக்கள் குறைகளைத் தீர்க்க வேலன் மீது எழுந்தருளி அவர்களுக்கு நன்மை பயப்பவனாகச் சங்க இலக்கியங்கள் குறிப்பிடுகின்றன. வெறியாட்டுக் களம், அதன் சடங்கு போன்றவையும் இப்பாடல்களில் அதிகம் கூறப்பட்டுள்ளன. அதேவேளையில், வெறியாட்டு நடத்தும் வேலனின் போலித்தன்மைகளைக் கடிந்தும் சங்க இலக்கியப் பாடல்கள் பாடப்பட்டுள்ளன. சங்க இலக்கியங்களில் அடையாளங்காட்டப்பட்ட வெறியாடல் தற்காலச் சூழலிலும் உருமாறி சாமியாட்டம் என்ற பெயரில் நடைபெற்றுக் கொண்டு வருகிறது. மலேசியாவில் சாமியாடும் கலாச்சாரம் சங்ககால வெறியாட்டுடன் பெரும்பகுதி மாற்றம் கண்டுள்ளது. இறை உணர்வு, ஒன்று கூடுதல், நேர்த்திக் கடன் என்ற அளவிளேயே அதிகமான சாமியாடுதல் கலாச்சாரம் நடைபெற்று வருகிறது. முருகனுக்கு அல்லாமல் சிறு தெய்வ வழிபாடாக சாமியாட்டம் மற்றும் பலி கொடுத்தல் இன்று மலேசியாவில் நடைபெற்று வருகிறது.

வெறியாட்டு நாகரிகம் தமிழர்களின் தொன்மை பாரம்பரியமாக விளங்கியுள்ளது. வெறியாட்டுக் குறித்த தகவல்கள் சங்க இலக்கிய நூல்களில் அதிகம் காட்டப்படுகிறது. சங்க இலக்கியக் காலம் தமிழர் பண்பாட்டு வரலாற்றில் மிகவும் தொன்மைப் பொருந்திய காலமாக விளங்குகிறது. பல பரிணாமங்களைக் கடந்து வந்த தமிழர்களின் வரலாறு சங்ககாலப் பகுதியில்தான் இலக்கியமாக உருவெடுத்துள்ளது. அக்காலத் தமிழர்களின் பண்பாட்டு நடைமுறைகளைத் துல்லியமாக விவரிக்கும் காலக் கண்ணாடியாகச் சங்க இலக்கியங்கள் விளங்குகின்றன.

கி.மு 500 முதல் கி.பி 100 வரையிலான காலப்பகுதியைச் சங்ககாலம் என டாக்டர் மு. வரதராசன் குறிக்கின்றார் (வரதராசன், 2001). இந்தக் காலக்கட்டத்தில் வாழ்ந்த தமிழர்களின் வாழ்வியலை அறிய இலக்கியங்கள், கல்வெட்டுகள், அயல் நாட்டார் குறிப்புகள், அகழ்வாராய்ச்சிகளில் கிடைத்த அரும் பொருட்கள், காசுகள் போன்ற சான்றாதாரங்களில் இருந்து தெளிவாக அறிய முடியும். அவற்றுள் சங்க இலக்கியங்களான எட்டுத் தொகையும் பத்துப் பாட்டுமே அன்றைய தமிழர்களின் வாழ்க்கை முறைகளை அறிய முக்கியப் பங்காற்றுகின்றன (இறையரசன், 1993).

தமிழர்கள் இயற்கையோடு இணைந்த வாழ்வை வாழ்ந்துள்ளனர். இருந்த போதிலும் அவர்கள் இறை நம்பிக்கையிலிருந்து சற்றும் பிறழாதவர்களாகவே வாழ்ந்துள்ளனர். சங்கப் பாடல்களில் கூறப்படும் இறை சார்ந்த பாடல்களே இதற்குச் சான்று பகர்கின்றனர் (தமிழண்ணல், 2009). திருமாலும் முருகனும் சங்கப் பாடல்களில் அதிகம் போற்றப்படுகின்றனர். “ஆயர் வாக்கில் தெய்வமால் காட்டிற்று” என்று கலித்தொகையும் (கலி:107:32), “மறுபிறப்பறுக்கும் மாசில் சேவடி” என்று பரிபாடலும் (பரி:13:79) திருமால் குறித்துப் பாடுகிறது. இதனிடையே சங்க இலக்கியங்கலில் முருகனைப் பற்றிய பாடல்களே அதிகம் இடம்பெற்றுத் தனிக் கவனத்தை ஈர்க்கின்றன. குறிஞ்சிப் பாட்டுப் “பிறங்கு மலை மீமிசைச் கடவுள் (குறிஞ்சி:208-209) என்றும், அகநானூறு “காடு கெழு நெடுவேள் (அகம்:5) என்றும், திருமுருகாற்றுப்படை “மார்பில் கடம்பம் பூமாலையும் தலையில் காந்தளும் சூடுவான்” என்றும் முருகன் குறித்துப் பாடுகிறது. சங்கக் கால மக்கள் மத்தியில் முருகச் சிந்தனை நிரம்பி இருந்ததற்கு இதுப்போன்ற பாடல்களே ஆதாரமாகத் திகழ்கின்றன.



குறிஞ்சிக்கு உரிய தெய்வம் முருகன். ‘குறிஞ்சி’ என்பது மலையும் மலை சார்ந்த இடமும். அங்கே வாழும் மக்கள் கானவர்கள். அவர்களுடைய குலதெய்வமாக முருகன் விளங்குகிறான் (புலியூர்க் கேசிகன், 2013). முருக வழிபாட்டில் அவற்றோடு தொடர்புடைய சடங்குகளும் நம்பிக்கைகளும் மிக முக்கியமானவை. அவற்றுள் வெறியாட்டு என்பது முருக வழிபாட்டோடு பிரிக்க முடியாத ஒரு முக்கியச் சடங்காகிறது. வெறியாட்டு என்பது வெறி கொண்டு ஆடுதல் என்று பொது விளக்கம் காண்கிறது. இது சங்க இலக்கியக் கூறான அகத்திணை மரபில் இடம் பெறுகிறது. வேலன் எனும் தொழில் முறைக் கலைஞனால் பெரும்பாலான வெறியாட்டுகள் நிகழ்ந்துள்ளன. மக்கள் முருகனை வேண்டி நடத்தும் எல்லா வெறியாட்டுக் களங்களிலும், வெறியாடும் வேலன் மீது அருள் கொண்டு வந்து எழுந்தருளி ஆடியவனாக அருள்பவன் முருகனே என்ற அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை சங்க கால மக்களுக்கு உண்டு (புலியூர்க் கேசிகன், 2013). அவன் மக்கள் குறைகளைத் தீர்க்க வேலன் மீது எழுந்தருளி அவர்களுக்கு நன்மை பயப்பவனாகச் சங்க இலக்கியங்கள் குறிப்பிடுகின்றன. ‘முருகனை அழைத்து அவன் புகழைப் பாடிக்கொண்டு வரும் போதே அவன் ஒரு வகையான மருளுக்குள்ளாகிறான். முருகு அவன் தாங்கி ஆவேசித்ததாகக் கருதப்படுகின்றது. அந்நிலையில் அவன் வேலைக் கையில் தாங்கி மருளோடு ஆடுகின்றான். இஃது ஓர் சாந்தி வழிபாடாகத் தோன்றுகிறது,’ எனப் பேராசிரியர் பாண்டுரங்கன் தனது கட்டுரையில் குறிப்பிடுகின்றார் (பாண்டுரங்கன், 2011).

இதற்கிடையில் சங்க இலக்கியங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள வெறியாட்டு நிகழ்வுகள் தற்காலச் சூழலிலும் வேறு வடிவம் பெற்று விளங்கி வருகிறது. தமிழகம் என்ற அளவோடு நின்றுவிடாது தமிழர்களிள் அதிகம் குடிகொண்டுள்ள மலேசியாவிலும் இதன் ஆதிக்கம் இருக்கின்றது. வெறியாட்டம், சாமியாட்டம் என்ற மறு பெயரில் மலேசியாவில் காலூன்றி உள்ளது. வேலன், முருகன் என்ற பெயரில் இயங்கிய சங்ககால வெறியாட்டு முற்றிலும் பரிணாம மாற்றம் பெற்று விளங்கி உள்ளதை அடையாளம் காட்டும் வகையில் இக்கட்டுரை எழுதப்பட்டுள்ளது.

களவு வாழ்க்கையில் ஈடுபட்டிருந்த தலைவி, தலைவன் பிரிவைத் தாங்காத காரணத்தால், உள்ளத்தாலும் உடலாலும் வேறுபட்டு மெலிவது சங்கப் பாடல்களில் அதிகமாகவே குறிக்கப்பட்டுள்ளது. தன் மகள் அணங்கு போன்ற தீய சக்தியினால் பாதிக்கப்பட்டதாக நினைத்து அத்தாய் அச்சக்திகளிடமிருந்து மகளை விடுவிக்க ஆவன செய்ய வெறியாட்டிற்கு ஏற்பாடு செய்வாள். மகள் காதல் வயப்பட்டதாலும் இன்னும் சில காரணங்களினாலும் உடல் மெலிந்து காணப்படுகிறாள். ஆனால், தலைவியின் தாயோ அவளுக்குத் தீய சக்திகளினால் துன்பம் ஏற்பட்டுள்ளதாக முடிவு செய்கிறாள். அதே வேளையில், மகளின் உடல் மெலிவு தெய்வக் குற்றத்தால் உண்டாயிருக்கும் எனவும் அவள் கருதுகிறாள் (தமிழண்ணல், 2009). இன்றும் தெய்வக் குற்றம் ஏற்பட்டுவிடும் என்ற ஐய உணர்வு நம்மிடத்தே உள்ளதை இங்ஙனம் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். எனவே, அதன் விளைவாக வேலனை அழைத்து வெறியாட்டு நடத்துவதே மகளின் நோய்க்கு மருந்தாக அமையும் என்ற நோக்கில் அக்காலத்தில் பெரும்பாலான வெறியாட்டுக்கள் நடத்தப்பட்டுள்ளன. வெறியாட்டுகளை முன் நின்று நடத்தி முடிப்பவன் வேலன் என்று அழைக்கப்பட்டான். வேலன் முருக வழிபாடான வெறியை எவ்வாறு நிகழ்த்த வேண்டும் என்று நன்கு அறிந்தவன்.



வேலன் முருகனை உபாசனை செய்பவன். தலைவியின் துயருக்குக் காரணம் முருகனே என்று கூறி நம்பச் செய்து அவனுக்குப் பூசை செய்து வேண்டினாலன்றி நோய் தீராது என்று கூறுவதையே வழக்கமாகக் கொண்டவன். தலைவியின் அன்னையின் அறியாமையை அவன் நன்கு பயன்படுத்திக் கொள்பவன்.

“இஃதுஎவன் கொல்லோ தோழி! மெய் பரந்து
எவ்வம் கூர்ந்த ஏமுறு துயரம்
வெம்மையின் தான் வருத்துறீஇ நம் வயின்
அறியாது அயர்ந்த அன்னைக்கு வெறி என
வேலன் உரைக்கும் என்ப: ஆகலின்...” (நற்றிணை : 273)

என்று நற்றிணையில், ‘தோழி! இஃது ஏன் நடக்கிறது? அவன் என்னை மணந்து கொள்ளவில்லையே என்று நான் வருந்துகிறேன். என் வருத்தத்தை என்னிடம் கேட்டு அறிந்து கொள்ளாத என் தாய் என் வருத்தத்தைக் கண்டு தான் துன்புற்று, வேலனை வினவ, அவன் “வெறி” என்று கூறுகிறான். இஃது ஏன் நடக்கிறது?’ எனப் பொருள்பட பாடப்பட்டுள்ளது. ‘வேலன் தலைவிக்குத் தெய்வக் குற்றமே அவளது மாறுதலுக்குக் காரணமாக உள்ளது’ எனப் பதில் கூறுவதாக இப்பாடல் பொருள் குறிக்கிறது. மணமாகாத கன்னிப் பெண்களைச் சூர், அணங்கு போன்ற துர்சக்திகள் தீண்டித் துன்புறுத்துவதாகப் பழந்தமிழ் மக்கள் நம்பிய பொழுதிலும் அப்பெண்களை முருகனும் தீண்டி அணங்குறுத்துவான் என்று நம்பிக்கை வைத்துள்ளது இங்ஙனம் குறிக்கத்தக்கது.

தொடர்ந்து,

“சூர் உறை வெற்பன் மார்புறத் தணிதல்
அறிந்தனள் அல்லல் அன்னை : வார்கோல்
செறிந்து இலங்கு எல்வளை நெகிழ்ந்தமை - நோக்கிக்
கையுறு நெஞ்சினள் வினவலில் முதுவாய்ப்
பொய்வல் பெண்டிர் பிரப்பு உணவு இரீஇ
முருகன் ஆர் அணங்கு என்றலின்” (அகநானூறு : 98 : 5-10)

என்ற அகநானூற்றுப் பாடலும் வெறியாடலுக்கான காரணத்தை விளக்குகிறது. ‘எனக்கு நேர்ந்துள்ள இந்தத் துன்பம் அவனது மார்பினைப் பெற்றால் அன்றித் தணியாது. இஃது அன்னைக்குத் தெரியவில்லை. அவளோ வெறியாட்டு நடத்த முனைகிறாள். நீண்ட கோலை (வார்கோல்) வளைத்துக் கட்டிச் செய்து, என் தோளிலே செறிவாகக் கிடந்த வளையல் நெகிழ்ந்து நழுவுவதைத் தாய் பார்த்துவிட்டாள். என்ன செய்வதென்று தெரியாமல், குறி சொல்லும் முதுவாய்ப் பெண்களைக் கேட்டாள். அவர்கள் தன் கையில் வைத்திருக்கும் பிரம்பால் என்னைத் தட்டிப் பார்த்து, “முருகன் பிடித்து ஆட்டுகிறான்” என்றனர்’. இவ்வாறாக, மகளின் நலனைக் காக்கும் பொருட்டே தாய் வெறியாட்டுக்கு ஆயத்தம் செய்வதாக இப்பாடல் குறிக்கின்றன.



தலைவியைப் பூரணமாக இயல்பு நிலைக்கு இட்டுச் செல்வதையே வெறியாட்டின் முக்கிய நோக்காகத் திகழ்ந்திருந்தது. வெறியாட்டின் மூலம், முருகன் பெண்ணைப் பிடித்திருக்கும் நோயை விலக செய்வான் என்ற பெரிய நம்பிக்கை சங்கக் கால மக்களிடம் மிகுதியாக இருந்தது. தன் மகள் முருகனால் தீண்டப்பட்டாள் என்று முடிவு செய்து முருகனுக்குச் சாந்தி செய்யும் எண்ணத்தோடே வேலன் அழைக்கப்படுகிறான். அவ்வகையில் இது வேலனுக்கான சாந்தி பூஜையாகவே திகழ்கிறது.

சங்கப் பாடல்களில் சுட்டுகின்ற முருகன் வழிப்பாட்டின் பெரும் பகுதி வெறியாடல் நிகழ்ச்சியாகவே அமைந்ததுள்ளது.

“களவு அலராயினும் காமம் மெய்ப்படுப்பினும்
அளவு மிகத் தோன்றினும் தலைப்பெய்து காணினும்
கட்டினும் கழங்கினும் வெறியென இருவரும்
ஒட்டிய திறத்தாற் செய்திக் கண்ணும்” (தொல். களவியல் சூத்திரம் 117)


என்று தொல்காப்பியமும் வெறியாட்டுக்கான பின்புலத்தைத் கூறுகிறது. தலைவியின் களவு காதலினால் ஏற்படும் உடல் வேறுபாடுகளை முருகனால் வந்தது என்று குறி கூறுபவள் மூலமாகவும் வேலன் மூலமாகவும் அறிந்து வெறியாட்டை மேற்கொள்ளுவர் என்பதைத் தொல்காப்பியம் தெளிவாகக் கூறுகின்றது.

தலைவியின் நோய்க்கு முருகனே காரணம் என்ற எண்ணத்துடன் தாய் வெறியாட்டு நிகழ்த்துவதற்குத் தயாராகும் பூர்வாங்க நிகழ்வு பெரிய கூறல் எனப்படும். அதாவது, இது தெய்வத்தால் வந்தது எனக் கூறுதல் ஆகும் (பாண்டுரங்கன், 2011). அதனைத் தொடர்ந்து, வெறியாட்டின் அடுத்த நிகழ்வாகக் களத்தைத் தயார் செய்தல் எனும் தயார் நிலை நிகழ்வு நடைபெறும். பெரும்பாலும், புது மணலே வெறியாடுவதற்குரிய களமாகத் தேர்வு செய்யப்பட்டுள்ளது. சில பாடல்களில் வெண்மணல் பரவ பெற்ற வீட்டு முற்றமும் வெறியயர் களமாக விளங்கியுள்ளதாகப் பாடப்பட்டுள்ளது.

வெறியாட்டுக் களத்தை வேலனே அமைக்கின்றான்.

“எம்மணங் கினவே மகிழ்ந முன்றில்
நனைமுதிர் புன்கின் பூத்தாழ் வெண்மணல்
வேலன் புனைந்த வெறியயர் கள்ந்தொறும்
செந்நெல் வான்பொரி சிதறி யன்ன
எக்கர் நண்ணிய எம்மூர் வியந்துறை
நேரிறை முன்கை பற்றிச்
சூரர மகளிரோ டுற்ற சூளே” (குறுந்தொகை : 53)

எனும் குறுந்தொகைப் பாடலில் வேலனின் வெறியாட்டுக் களம் குறிக்கப்படுகிறது. மேற்குறிப்பிடப்பட்டுள்ள பாடலில் பரந்து தங்கிய வெள்ளை மணற்பரப்பில் வேலனால் அமைக்கப்பட்ட வெறியாட்டெடுக்கும் இடந்தோறும் செந்நெல்லில் வெள்ளைப் பொரி சிதறினாற் போன்ற தோற்றத்தைத் தரும் மணல் மேடுகள் பொருந்திய எம்முடைய ஊரில் தலைவன் தனக்குச் செய்து கொடுத்த சத்தியம் துன்பத்தைத் தருவதாகத் தலைவி பாடுகிறாள். வேலனால் வெறியாட்டுக் களம் அமைக்கப்படுவதை இப்பாடல் நமக்குச் சுட்டிக் காட்டுகிறது.

வெறியாடலுக்கு என அமைக்கப்பட்ட களத்தில் வேலனுக்கு மாலை அணிவித்துப் பல இசைக்கருவிகளை ஒலிக்குமாறு பாடி பலி கொடுக்கப்படும். பலியிட்ட குருதியைத் தினைமாவில் கலந்து வைத்து முருகனை அங்கு வரவழைப்பர். இச்சடங்கு நள்ளிரவில் நடைபெறும். தினை, அரிசி முதலியவற்றைப் பல பகுதிகளாகக் கூடையிலோ முறத்திலோ பலியாக இட்டு வைக்கப்பட்டிருந்தது.

“மாண் தலைக் கொடியொடு மண்ணி அமைவர
நெய்யோடு ஐயவி அப்பி, ஐது உரைத்து
குடந்தம் பட்டுக் கொழுமலர் சிதறி
முரண்கொள் உருவின் இரண்டு உடன் உடீஇச்
செந்நூல் யாத்து, வெண்பொரி சிதறி,
மதவலி நிலைஇய மாத்தாட் கொழுவிடைக்
குருதியொடு விரைஇய தூவெண் அரிசி
சில்பலிச் செய்து, பல் பிரப்பு இரீஇ
சிறுபசு மஞ்சளொடு நறுவிரை தெளித்து
பெருந்தண் கணவீர நறுந்தண் மாலை
துணைஅற அறுத்துத் தூங்க நாற்றி
நளிமலைச் சிலம்பில் நல்நகர் வாழ்த்தி
நறும்புகை எடுத்து குறிஞ்சி பாடி
இமிழ்இசை அருவியொடு இன்இயம் கறங்க
உருவப் பல்பூத் தூஉய் வெருவரக்
குருதிச் செந்தினைப் பரப்பி குறமகள்
முருகுஇயம் நிறுத்து முரணினர் உட்க
முருகுஆற்றுப்படுத்த உருகெழு வியல்நகர்...” (திருமுருகாற்றுப்படை : பழமுதிர்ச்சோலை : 227-244)

என்று திருமுருகாற்றுப்படை வெறியாட்டுக்கான தயார் நிலையைக் குறிக்கின்றது. “சிறப்பான முதன்மை பொருந்திய கோழிக் கொடியைப் பொருத்தமாக நிறுத்தி, நெய்யுடன் வெண்மையான சிறுகடுகினைக் கலந்து கோயிலின் வாசலில் அப்பி, முருகனின் பெயரை மென்மையாக உரைத்து, இரு கைகளையும் கூப்பி வணங்கி, வளம்பொருந்திய செழுமையான மலர்களைத் தூவி, வெவ்வேறு நிறமுடைய இரு ஆடைகளை ஒன்றன்மேல் ஒன்றாக அணிந்து, கையில் சிவப்பு நூல் காப்பு நூலாகக் கட்டப்பெற்று, வெண்மையான பொரியைத் தூவி, வலிமை வாய்ந்த ஆட்டுக் கிடாயின் இரத்தம் கலந்த தூய வெண்மையான பிரப்பு அரிசியைப் பலி அமுதாகப் பல இடங்களில் வைத்து, சிறு பசுமஞ்சளையும் நல்ல நறுமணப் பொருள்களையும் பல இடங்களில் தூவித் தெளித்து, செவ்வலரி (oleander / nerium oduram) மலரால் ஆகிய மாலையைச் சீராக நறுக்கி கோயிலைச் சுற்றித் தொங்கவிட்டு, செறிவான மலைப் பக்கங்களிலுள்ள ஊர்வாசிகள் அனைவரும் முருகனை வாழ்த்திப் பாடுகின்றனர்; மணப்புகையை எடுத்து ஆராதனை செய்கின்றனர்; குறிஞ்சிப் பண்ணில் இயற்றப் பெற்ற பாடல்களைப் பாடுகின்றனர்; மலைமீதிருந்து விழும் அருவியின் ஓசைக்கேற்ப இசைக் கருவிகள் ஒலித்திடுகின்றனர்; பல்வேறு வடிவமுடைய அழகான பூக்களைத் தூவுகின்றனர்; காண்பவர்களுக்கு அச்சம் விளைவிக்கும் வகையில் இரத்ததோடு கலந்த தினை அரிசியைப் பரப்பி வைத்துள்ளனர்; முருகனுக்கு விருப்பமான குறிஞ்சி யாழ், துடி, தொண்டகம், சிறுபறை போன்ற இசைக் கருவிகளைக் குறமகள் இயக்குகிறாள். மாறுபட்ட உள்ளம் உடையவர்களும் அஞ்சுமாறு அந்தச் சூழ்நிலை அமைகிறது; இவ்வாறு முருகன்பால் வழிப்படுத்துகின்ற அழகு பொருந்திய அகன்ற ஊரில் கோயில் வழிபாடு அமைகிறது. வேலன் ஈச்ச இலையால் வடிகட்டிய கள்ளைக் குடிப்பான்.” இவ்வாறு முருகனோடு தொடர்புடைய வெறியாட்டுப் பற்றி நக்கீரர் குறிக்கின்றார்.

சங்க காலத்தில் வெறியாட்டுச் சடங்கு தலைவி உடலில் ஏற்பட்டுள்ள மாற்றங்களுக்கு முருகனே காரணம் என எண்ணும் தாயின் காரணமாக நடத்தப்பட்டாலும், அம்மாற்றங்கள் காதல் நோயால் ஆனதே என்பதைத் தலைவியும் தோழியும் தலைவனும் நன்குணர்ந்திருந்தனர். இருந்த போதிலும் அதனை வெளியே சொல்ல முடியா நிலையில் அவர்கள் இருந்துள்ளனர்.

“மறிக்குர லறுத்துத் தினைப் பிரப் பிரீ இச்
செல்லாற்றுக் கவலைப் பல்லியங் கறங்கந்
தோற்றமல்லது நோய்க்கு மருந்தாக
வேற்றுப் பெருந் தெய்வம் பலவுடன் வாழ்த்திப்
பேஎய்க் கொளீ இய ளிவனெனப் படுதல்
நோதக் கன்றே தோழி மால் வரை
மழை விளை யாடு நாடனைப்
பிழையே மாகிய நாமிதற் படவே” (குறுந்தொகை : 263)


எனும் குறுந்தொகை பாடல் தலைவியின் நோய்க்கான உண்மைத் தன்மையை உணராமல் தாய், இச்சடங்கினையும், வெறியாட்டையும் நிகழ்த்த முற்படுவதைத் தலைவியே விரும்பவில்லை என்று கூறுகிறது. “தோழி, பெரிய மலையினிடத்து மேகம் விளையாடுகின்ற நாட்டுத் தலைவனுடன் பிழையாமல் களவொழுக்கத்தில் நான் ஈடுபடுகிறேன். என் காமநோய்க்கு மருந்தாகக்கூடியவர் அவர் மாத்திரமே. ஆனால், என் தாயோ, ஆட்டின் கழுத்தை அறுத்து, தினை உடைய பிரம்பை வைத்து, ஓடுகின்ற ஆற்றின் கரையிலே பல்வகையான இசைக்கருவிகளை ஒலிக்க வைத்துத் தமது காம நோய்க்குப் பரிகாரம் ஆகாத வேறு பெருந்தெய்வங்களை வைத்து ‘இவள் பேயால் பீடிக்கப்பட்டுள்ளாள்’ என்று வெறியாட்டு நிகழ்த்துவது வருந்தச் செய்கிறது,” எனத் தலைவி தோழியிடம் வெறியாட்டுச் செய்திகளைக் கூறுகிறாள்.

நற்றிணையிலும் அவ்வாறு ஒரு தாய், தன் மகளின் மெலிவிற்கு முருகனே காரணம் என அறியாமையினால் வேலனை அழைத்து வெறியாடல் நடத்தினாள். வேலனும் வந்து களம் அமைத்துத் தொடங்கினான். அந்நேரம் அவனைக் கண்ட தோழி உண்மையுரைத்து அறத்தோடு நிற்றல் வேண்டி, முருகனே! என் தலைவியின் மெலிவு தலைவனால் வந்ததே ஒழிய நின்னால் அல்ல. இவ்வுண்மையை நீ அறிவாய். உண்மை இவ்வாறிருக்க வேலன் அழைத்தான் என்று நீ வருவாயானால் கடவுளாயினும் அறியாமையுடையவனே என்றாள். அப்பாடல்,

“மார்புதர வந்த படர்மலி அருநோய்
நின் அணங்கு அன்மை அறிந்தும் அண்ணாந்து
கார்நறுங் கடம்பின் கண்ணி சூடி
வேலன் வேண்ட வெறிமனை வந்தோய்
கடவுள் ஆயினும் ஆக
மடவை மன்ற வாழிய முருகே” (நற்றிணை : 34)

கடிதலுக்கு ஆளாகும் வெறியாட்டு

வெறியாட்டு, நோய் தீர்க்க பயன்படும் மருந்தாக விளங்கிய சூழலில், அது பயனற்ற ஒன்று என்ற எண்ணமும் அன்று உருவாகியிருந்தது என்பதும் சங்கப் பாடல்களில் காண முடிகின்றது.

“பெய்ம் மணல் வரைப்பிற் கழங்குபடுத்து அன்னைக்கு
முருகென மொழியும் வேலன்
வாழிய இலங்கும் அருவிச்
சூர்மலை நாடனை அறியா தேனே” (ஐங்குறுநூறு : 248)

என்று ஐங்குறுநூறு குறிக்கிறது. செம்மறியாட்டுக்காகவும் கள்ளுக்காகவும் மாத்திரமே வேலன் வெறியாடுகிறான் என்று முதுப்பெண்டிர் வேலனைப் பழிக்கின்றனர். தலைவியின் தாயின் அறியாமையைப் பயன்படுத்திக் கொள்பவனாகவே பல இடங்களில் வேலன் குறிப்பிடப்படுகின்றான். உண்மையை உணர்ந்த போதிலும் தன்னுடைய ஆசையை நிறைவேற்றிக் கொள்ள இறைப்பெயரால் பொய்மை செய்யும் வேலனை அச்செயலை உணர்ந்தவர்கள் தூற்றுகின்றனர். அதிலும் தூற்றுபவர்கள் முதுப்பெண்டிர் எனக் குறிக்கப்படுதல் மூலம் அவர்கள் வாழ்க்கை அனுபவம் பெற்றவர்கள் என்பதைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். இளம் பெண்ணுக்கு உண்டான நோய் இன்னவென்ற அறியும் ஆற்றல் கொண்டவர்கள் இவர்கள் வேலனைப் பழிப்பது முறையே. தாயானவள் தன் மகளின் நோய் என்பதால் ஆழச் சிந்திக்கும் தன்மையிலிருந்து விலகி மன ஓட்டத்திற்கு ஆட்பட்டுவிட்டமையால் அவளால் மற்ற முதுப்பெண்டிர்கள் போல யோசிக்க முடியவில்லை எனத் தோன்றுகிறது.

சங்க இலக்கியங்களில் குறிக்கப்பட்ட வெறியாட்டு வழிபாட்டு முறைமை இன்றும் தொன்று தொட்டுத் தமிழர்களின் மரபினில் இடம்பெற்றுள்ளது. தமிழர்கள் அதிகமாக வாழும் மலேசியாவிலும் வெறியாட்டம் ‘சாமியாடுதல்’ என்ற பெயரில் நடைபெறுகிறது. இந்தியாவிலிருந்து மலாயாவிற்குக் குடிப்பெயர்ந்த தமிழர்கள் பிடியளவு மண்ணையும் மனதளவு கலாச்சாரத்தையும் உடன் கொண்டு வந்தனர். அப்படி அவர்களோடு சேர்ந்து மலாயாவில் குடியேரியது சாமியாட்டம் என்கிற உணர்வுப்பூர்வமான வழிபாட்டு முறையாகும்.

மலாயாவிற்குத் தமிழர்கள் பெரும்பாலானோர் உடல் உழைப்புத் தொழிலாளர்களாகவே கொண்டு வரப்பட்டனர். அவர்கள் தோட்டப்புறங்களில் குடியமர்த்தப்பட்டனர். ஊர்விட்டு ஊர் வந்துள்ள இவர்கள் தங்களது தோட்டத்தில் தமிழகப் பழக்க வழக்கங்களை வசிப்பிடச் சூழலுக்கு ஏற்ப நடத்தி வந்துள்ளனர். தமிழகக் கிராம தெய்வங்களான முனீஸ்வரன், முனியாண்டி போன்ற வழிபாட்டு முறைகளை இங்கும் கொண்டுள்ளமையால், அத்தெய்வங்களுக்கான வழிபாட்டுச் சடங்குகளை இங்கு அமல்படுத்தி வந்துள்ளனர். ஆட்டுக் கிடா வெட்டி பந்தி வைத்து வழிபடுவது இத்தெய்வங்களுக்கான முதன்மை வழிபாடாக அமைந்துள்ளது.

கிராமத் தெய்வங்களுக்கு ஆட்டுக் கிடா வெட்டி வழிபடும் முறையும் சாமியாடி குறிச்சொல்லும் வழக்கமுமே இன்றைய நடைமுறை வெறியாட்டாகக் கருதப்படுகிறது. முருகனுக்கு இன்று யாரும் உயிர்ப்பலி கொடுப்பதில்லை. கால மாற்றங்களால் சமயச் சிந்தனைகளிலும் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டு உள்ளன. அதன் விளைவாக முருகன் பரம்பொருளாகவும் பரம்பொருளுக்கு உயிர் பலி கூடாது என்ற முறைமையும் ஏற்படுத்தப்பட்டுள்ளது. தமிழர்கள் இரத்தத்தில் ஊறிய வெறியாட்டுச் சடங்கு முருக வழிபாட்டிலிருந்து வெளிபட்டுக் கிராமத் தெய்வங்களில் குடியேறியுள்ளது.

சங்க இலக்கியங்களில் சாந்தி வழிபாடாக இருந்த வெறியாட்டு இன்று பெரும்பாலும் வருடாந்திர வழிபாடாக மாற்றம் கண்டுள்ளது. காதல், தலைவி, அணங்கு போன்ற தன்மைகளைக் கடந்து பற்பல காரணங்களை முன்னிருத்தி இன்று மலேசியாவில் முனியாண்டி போன்ற தெய்வங்களுக்கு வெறியாட்டு எனப்படும் சாமியாட்டம் நடத்தப்படுகிறது. அதேவேளையில் தைப்பூசம், தீமிதி திருவிழா போன்ற விழாக்களின் போதும் அருள் (மருள்) வரவைக்கும் சாமியாட்டமும் நடைபெற்று வருகிறது. இதுபோன்ற சாமியாடும் சூழலில் வாக்குக் கூறுதல் போன்ற ஏதும் நடைபெறாது காவடி எடுத்தலை / தீமிதித்தலையே மட்டுமே மையமிட்டுச் செல்லும். சிறுதெய்வக் கோயில்களில் நடத்தப்படும் சாமியாடுதல் சடங்கிலிருந்து இது முற்றிலும் மாறுபட்டே இருக்கும்.

தோட்டப்புரங்களில் வாழ்ந்த தமிழர்களில் பெரும்பாலானோர் தோட்டங்களில் தங்களால் அமைக்கப்பட்ட சிறு-சிறு சிறு தெய்வக் கோயில்களில் தங்கள் குடும்ப நலன் கருதி வருடாந்திர வழிபாடு நடத்துகின்றனர். தங்கள் வீட்டார் மட்டும் பங்கெடுக்கும் வழிபாட்டில் கோழி அறுத்து வழிபடுவதும், ஊர் மக்களும் அதிகமானவர்களும் கலந்து கொள்ளும் வழிபாட்டின் போது ஆடு வெட்டி வழிபடுவதும் தொடக்கக் கால வழக்கமாக இருந்துள்ளது.

குடும்ப நலன் மட்டுமே மலேசியாவில் பலி கொடுத்துக் கொண்டாடப்படும் ‘சாமி கும்பிடுதல்’ நிகழ்வுக்கு இன்று காரணமாகத் திகழவில்லை. இரப்பர் தோட்டங்களிலும் செம்பனைத் தோட்டங்களிலும் மேலும் சில இடங்களிலும் கட்டப்பட்டுள்ள சிறு தெய்வக் கோயில்களில் வேறு சில காரணங்களுக்காகவும் பலி கொடுத்துச் சாமி கும்பிடும் வழக்கம் ஏற்பட்டுள்ளது. தனது வேண்டுதல் நிறைவேறினால், குடும்பத்தில் நல்லது நடைபெற்றால், லாட்டரி எண்ணில் பரிசு கிடைத்தால், மற்றும் சில காரணங்களுக்காக ஆட்டுக் கிடா வெட்டி சாமி கும்பிட்டு விருந்து வைப்பது இன்றைய வழக்கமாகிவிட்டது.

குறிப்பிட்ட சில கோயில்கள் சக்தி பெற்றக் கோயிலாகச் சித்தரிக்கப்பட்டு அதில் குறிச்சொல்லும் வழக்கம் மேற்கொள்ளப்படுகிறது. அங்கு நோய் தீர்த்தல், பேய் ஓட்டுதல், எதிர்காலம் கணித்தல், லாட்டரி எண் கூறுதல் போன்றவைச் சிறப்பாக நடைபெறும். அந்தக் கோயில்களில் ஆடு வெட்டி விருந்து வைப்பது அடிக்கடி நடக்கும் நிகழ்வாக இருக்கின்றது. தனி நபர், குடும்பம், நண்பர்கள் எனப் பலத்தரப்பினர் ஆட்டுக் கிடா வெட்டித் தங்கள் மன நிம்மதிக்காகவும் ஒன்று கூடல் நடத்தவும் இவ்வழிபாட்டை மேற்கொள்கின்றனர். அதிலும் இன்று போட்டாப் போட்டி நடைபெறுகிறது. வழிபாடாக இருந்த ஆடு வெட்டி சாமி கும்பிடுவது இன்று கௌரவச் சின்னமாகச் சிலர் மத்தியில் உருமாறியுள்ளது. தங்களுக்கு உகந்த ஆண்டின் ஒரு குறிப்பிட்டத் தேதியில் அவர்கள் ஆண்டுதோறும் சாமி கும்பிடுவது இங்கு வழக்கமாக்கப்பட்டுள்ளது. பெரும்பாலோனோர் மே மாதம் முதல் தேதி, ஆகஸ்ட் 31 போன்ற பொது விடுமுறை திகதியைத் தேர்ந்தெடுத்து வழிபாட்டை நடத்துகின்றனர். ஆண்டுதோறும் வெட்டப்படும் ஆட்டுக் கிடாக்களின் எண்ணிக்கையும் பல சமயம் ஏற்றம் காணும். இருபது, இருப்பத்தைந்து, முப்பது என ஆட்டுக் கிடாக்களின் எண்ணிக்கை அங்கு பலியிடப்படும். ஒரு குறிப்பிட்ட காரணம் அங்ஙனம் இல்லாது பெறும் மன மகிழ்வு, நிம்மதி என்ற தலையாய காரணமே அங்கு விளங்கியிருக்கும்.

மலேசியாவில் சாமி ஆடும் வழக்கம் முனியாண்டி, சங்கிலி கருப்பன், ‘டத்தோ’ போன்ற சிறு தெய்வ வழிபாட்டிற்கு மட்டுமே உண்டு. சாமியாடுவர் ஆண், பெண் இருபாலரும் உள்ளனர். இருப்பினும் பெரும்பகுதியினர் ஆண்களாகவே உள்ளனர். இரவு நேரங்களில் ஆங்காங்கே கட்டப்பட்டிருக்கும் சில சிறு தெய்வ ஆலயங்களில், குறிப்பாக, தோட்டப்புறத்தில் உள்ள கோயில்களில், சாமி ஆடும் காரியம் நடைபெறும். சாமி ஆடுபவர் பெரும்பாலும் அக்கோயிலின் பூசாரியாகவும் இருப்பார். தனது அன்றாட பூசை முடிந்த உடன் பூசாரி கோயில் வளாகத்தில் தனக்கு வசதியான ஓர் இடத்தில் அமர்ந்து சாமியாடத் தயாராகுவார்.

மஞ்சள், சந்தனம், சிவப்பு, கருப்பு ஆகிய வண்ணத்தினால ஆடையை அணிந்து (வேட்டி) பூசாரி எழுச்சி மிகு சாமி பாடல்களை ஆக்ரோசமாகப் பாடுவார். சில சமயம் இப்பாடல்களை அவரின் உதவியாளர் இசையுடன் சேர்த்துப் பாடுவார். பாடல்கள் பாடிக் கொண்டு இருக்கும் பொழுதே அவருக்கு அருள் (மருள்) வந்துவிடும். அப்பொழுது அங்கு காணிக்கையாக வைக்கப்பட்டுருக்கும் சுருட்டு, சுட்டு வைத்த கருவாடு, மது பானம் ஆகியவற்றைக் குடிந்து வந்தவர்களை அழைத்து அவர்களில் குறைகளுக்குத் தீர்வு கூறுவார். பிரபலமான கோயில் என்றால் ஒவ்வொரு நாளும் கூட்டம் அதிகம் இருக்கும். பிரபல்யம் குறைவு என்றால் சாமி பார்க்க ஆள் வந்தால்தான் பூசாரி சாமி ஆடுவார். சாமி ஆடும் பொழுது அவர் தனது தோளில் சாட்டையைப் போட்டுக் கொள்வார். சில சமயம் அச்சாட்டையாலே தன்னைத் தானே அடித்தும் கொள்வார். குறைத்தீர்க்க போகிறவர்களுக்கு மட்டும் இன்றி உடன் செல்பவர்களுக்கும் வாக்குச் சொல்லும் வழக்கு அக்கோயில்களில் இருக்கும்.



சாமியாடியிடம் செல்பவர்கள் பெரும்பாலும் எலுமிச்சங்கனி, பூ, மற்ற பழங்கள் போன்றவற்றை எடுத்துச் செல்வர். சில கோயில்களில் கொண்டு செல்லும் பொருட்களில் வேறுபாடு இருக்கும். அவ்விடம் செல்வர்களுக்கு அங்குத் தேவையான பொருட்கள் முன்னமே சென்றவர்கள் மூலம் கூறப்பட்டுவிடும். சாமியாடியின் முன் காணிக்கையாக வெற்றிலை பாக்கில் குறிப்பிட்டத் தொகையை இணைத்து வைப்பர். காணிக்கைப் பணம் சேவையைப் பெறுபவர்களின் விருப்பமாக இருக்கும். இன்றைய சூழலில் மலேசிய ரிங்கிட் 11, 21, 51 போன்ற தொகையை விருப்பத்தின் பேரில் பக்கதர்கள் சாமியாடுபவருக்குக் கொடுக்கின்றனர். சில கோயில்களில் காணிக்கை தொகை நிர்ணயம் செய்யப்பட்டிருப்பதும் உண்டு.

குறி சொல்லி முடித்தவுடன் சாமியாடுபவர் காணிக்கையாகக் கொண்டு வரப்பட்டிருக்கும் மதுபானத்தை அருந்தி முடித்துவிட்டுத் தனது கடமையை முடித்துக் கொள்வார் (மலை ஏறிவிடுவார்). சங்க இலக்கியத்தில் கூறப்படுவது போன்று வெறியாட்டுச் சடங்கின் போது திணை அரிசியில் குருதி கலந்து வைக்கும் வழக்கம் இங்கு இல்லை. சாமியாடும் பொழுது பலி கொடிக்கும் சம்பங்கள் நடைபெறுவதில்லை. அப்பொழுது குறி செல்லுதல், மது அருந்துதல் போன்ற செயல்களே நடக்கும். சாமி பார்த்த பின்னர் நன்மை நடந்திருந்தால் தங்களது வேண்டுதலுக்கு ஏற்பவே பின்னொரு நாளில் பலி கொடுத்துப் படையல் போதுதல் நடைபெறும்.

சங்க இலக்கியங்களில் கூறப்பட்டுள்ள வெறியாட்டுக்கும் இன்றைய சாமி ஆடுதலுக்கும் அதிகம் வேறுபாடுகள் தென்படுகின்றன. கோயில்களிலே இன்று முருகனுக்கு எவரும் உயிர்பலியிட்டுப் போற்றுவதில்லை. இத்தகு பலியிடாத மரபு பிற்காலத்தில்தான் வந்திருக்கின்றது. இன்று பலியிடும் மரபு சிறு தெய்வங்களுக்காகச் செய்யப்பட்டு வருகிறது. இருந்த போதிலும் முருகனோடு தொடர்புடைய வெறியாட்டு இன்றும் உருமாறி நடந்துதான் வருகிறது. முருகனுக்கே உரிய தைப்பூச விழாவில் பக்தர்கள் சாமியாடுவது தமிழர்களின் இரத்தத்தில் பதிந்த வெறியாட்டின் மாற்று உருவம் என்றே எண்ணத் தோன்றுகிறது. வெறியாட்டின் அடிப்படை காரணமாக இருந்த தலைவியின் மாறுபட்ட செயல்பாடு இன்று அதற்கு சிறிதும் பொருந்தாது நிற்கிறது. பெரும்பாலும் தமிழர்கள் தங்களது பழக்க வழக்கமாகச் சாமியாடுதலைக் கொண்டுள்ளனர். பெரிய காரணம் ஏதும் இன்றியும் இவ்வழக்கு இன்று நடைபெற்றுக் கொண்டுதான் உள்ளது. இதுபோன்ற வழிபாட்டு முறைமையில் ஈடுபடுபவர்கள் பெரும்பகுதியினர் தோட்டப்புறச் சூழலைக் கொண்டவர்களாகவும், சுமாரான கல்விப் பின்புலனைக் கொண்டவர்களாகவுமே உள்ளனர். வெறியாட்டு சாமியாட்டமாக மாறிய பொழுதிலும் அன்றும் இன்றும் அது இறை உணர்வுடன் இணைந்த ஒன்றாகவே விளங்கி வருகின்றது.

1. இறையரசன், பா. (1993). தமிழர் நாகரிக வரலாறு. சென்னை: பூம்புகார் பதிப்பகம்.

2. குழந்தை. (2008). சங்க இலக்கியச் செல்வம். சென்னை: சாரதா பதிப்பகம்.

3. சிங்காரவேலு சச்சிதானந்தம். (2011). திருமுருகாற்றுப்படை. கோலாலம்பூர்: மலாயாப் பல்கலைக்கழகம்.

4. செல்லப்பன், சு. (2004). இலக்கியச் சிந்தனைகள். சென்னை: பாரதி பதிப்பகம்.

5. தமிழண்ணல். (2009). சங்க மரபு. மதுரை: சிந்தாமணிப் பதிப்பகம்.

6. தனஞ்செயன், ஆ. (2010). சங்க இலக்கியமும் பண்பாட்டுச் சூழலியலும். சென்னை: நியூ செஞ்சுரி புக் ஹவுஸ் (பி) லிட்.

7. பாண்டுரங்கன், அ. (2011). சங்க இலக்கியங்களில் வெறியாடல். (இணையக் கட்டுரை : www.keetru.com )

8. புலியூர் கேசிகன். (2013). திருமுருகாற்றுப்படை. சென்னை: சாரதா பதிப்பகம்.

9. மாதையன், பெ. (2010). சங்க இலக்கியத்தில் குடும்பம். சென்னை: நியூ செஞ்சுரி புக் ஹவுஸ் (பி) லிட்.

10. வரதராசன், மு. (2001). தமிழ் இலக்கிய வரலாறு. புதுதில்லி: சாகித்திய அகாதெமி.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.