அரசியல் என்ற சொல் அரசு இயங்கும் முறையையும், ஆள்வோரையும், அவர் செயல்பாட்டையும் பற்றி கூறிய நிலைமாறி பொதுவாழ்வில் அதிகம் பயன்பாடு உடைய ஒன்றாக மாறிவிட்டது. அரசியலில் இருப்போர் பொதுவாக அதிகாரம் படைத்தவர்களாக இருக்கிறார்கள். அந்த அதிகாரத்தின் துணையோடு தனக்கு வேண்டியவற்றைத் தற்சார்பாய் செய்து கொள்ளுகின்றனர். இத்தகைய சுயசார்பான நடுநிலையற்ற செயல்பாடுகள் எங்கெல்லாம் நடைபெறுகின்றனவோ அங்கெல்லாம் அதிகாரத்தை மையமிட்ட அரசியல் நடக்கிறது என மக்கள் பேசத் துவங்கி விட்டனர் . இது காலத்தின் மாற்றம் என்பர் சிலர். ஆனால், காலங்காலமாகச் செய்யப்பட்ட அரசியல் என்பது யாவருக்கும் பொதுவானதாக நடுநிலையோடு இல்லை என்பதை, இலக்கியங்கள் அரசியல் இன்னதென வரையறுத்துச் சொன்ன பாங்கை வைத்து அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. இலக்கியக் காலங்களிலே அரசியலை வரையறுத்து வலியுறுத்திச் சொல்லும் பாங்கு இருந்துள்ளது. இதை அரசியல் உருவாக்கமாகவும், உருவாக்கிய அரசுகளுக்கு வழங்கப்படும் அறிவுரைகளாகவும் எடுத்துக் கொள்ள இடமுண்டு. அரசானது இவ்வாறுதான் இருக்க வேண்டும் என அறிவுறுத்தும் பாங்கு ஏன் ஏற்பட்டது என்பதை ஆராய வேண்டும். இங்கு நாம் திருக்குறள் கூறும் அரசியல் நெறிகளை ஆராயப்புகும் முன் அரசியல் குறித்த பொருண்மைகளை அறிந்து கொள்வது அவசியம். அரசியல் (Politics) என்பதற்கு ஆட்சி, அதிகாரம் பற்றிய கோட்பாடுகளும் நடைமுறைகளும் என க்ரியாவின் தற்காலத் தமிழ் அகராதி குறிப்பிடுகிறது. அரசியல் என்பதனுள், அரசு, அரசாட்சி, அரசை ஆளும் அரசன், நாடு, நாட்டில் வாழும் மக்கள், மக்களின் வாழ்க்கைத்தரம் போன்ற உட்கூறுகள் பொதிந்திருக்கின்றன. நீதி இலக்கியங்களுள் திருக்குறள் அரசியல் நெறி பற்றி பேசும் பொழுது, அரசு இன்னது என்பதன் பொருளை அறிவுறுத்தல்கள் வழி முன்னிறுத்துகிறது. அவ்வறிவுறுத்தல்கள் அரசியல் நெறிகளாக இருப்பதோடு சார்பற்ற மொழி, இனம், மதம், நாடு கடந்தவைகளாக இருப்பது தமிழனின் பொதுமறை தகுதிப்பாட்டை உயர்த்திப் பிடிக்கிறது.

அரசியல் என்பதற்கு “நாடு ஒன்றினை ஆட்சி புரிந்திடும் முறை, ஆட்சி புரிவது பற்றிய பல்வேறு கட்சிகளின் கொள்கைகள் மற்றும் நடைமுறைகள்” எனவும், அரசாங்கம் என்பதற்கு “நாடு ஒன்றினை நிர்வகிப்பதற்காக அதற்கென்றே அதிகாரங்கள் வரையறுக்கப்பட்ட ஒரு அமைப்பு (Government)” எனவும், அரசியல் சட்டம் என்பதற்கு “அரசாங்கத்தின் அதிகாரம் கடமைகள் ஆகியவற்றோடு குடிமக்களுடைய உரிமைகள் போன்றவற்றையும் வரையறை செய்யும் அடிப்படைச் சட்டம்” எனவும் நர்மதாவின் தமிழ் அகராதி குறிப்பிடுகிறது.

அரசன் என்பது “நாடாள்வான்” (அரசு) எனும் “தலைமையையும்”, இராச்சியம் என்பது ஆளப்படும் பகுதி என்ற “இடத்தை” (நிலைத்தை)யும், அரசாட்சி என்து “அரசு நிருவாகம்” என்ற (தலைமையின்) கருவியையும் குறிப்பன” (பக்.33) எனப் பேராசிரியர் இராஜமுத்திருளாண்டி குறிப்பிடுகிறார்.

“பல சமூகங்கள் அல்லது வர்க்கங்களை உள்ளடக்கிய ஒரு குறிப்பிட்ட நிலப்பகுதியானது மைய அமைப்புடைய அரசாங்கத்தின் மூலம் வரிவிதித்தல், படைத்திறன் கொண்டிருத்தல், சட்டங்களை இயற்றி அவற்றின்படி அனைவரையும் நடக்கச் செய்தல், குற்றமிழைப்போருக்கு நீதித்துறை மூலம் தண்டனை விதித்தல் முதலான பணிகளைக் கொண்டது ஒரு முற்றுரிமை வாய்ந்தது அரசு என அரசின் பணிகளைப் பக்தவத்சலபாரதி விளக்குகிறார்.

திருக்குறளில் சொல்லப்பட்ட அரசியல் அறநெறிகள் அக்காலத் தேவை கருதி சொல்லப்பட்டாலும் எக்காலத்துக்கும் எந்நாட்டு அரசியல் அணுகுமுறைக்கும் எடுத்துக்காட்டாய் விளங்கி, அரசு செயல்படவேண்டிய முறைகளின் நுட்பங்களை எடுத்தியம்புகின்றன. படை, குடி, கூழ், நட்பு, அமைச்சு, அரண் ஆகிய உறுப்புக்களை உடையதாகத் திருக்குறள் அரசியலை விவரிக்கிறது.

அரசியல் அதிகாரங்களில் அரசனின் இயல்புகள், மேற்கொள்ள வேண்டிய நெறிமுறைகள், அவன் ஆற்ற வேண்டிய கடமைகள், நாட்டின் சிறப்பு, நாட்டில் வாழும் மக்களின் சிறப்பு போன்ற செய்திகளை, இறைமாட்சி, கல்வி, கல்லாமை, கேள்வி, அறிவுடைமை, குற்றங்கடிதல், பெரியாரைத் துணைக்கோடல், சிற்றினம் சேராமை, தெரிந்து செயல்வகை, வலியறிதல், காலம் அறிதல், இடன் அறிதல், தெரிந்து தெளிதல், தெரிந்து வினையாடல், சுற்றம் தழால், பொச்சாவாமை, செங்கோன்மை, கொடுங்கோன்மை, வெருவந்த செய்யாமை, கண்ணோட்டம் ஒற்றாடல், ஊக்கம் உடைமை, மடியின்மை, ஆள்வினை உடைமை, இடுக்கண் அழியாமை ஆகிய இருபத்தைந்து அதிகாரங்களில் திருக்குறள் அரசியல் பற்றியும் ஆட்சிமுறை பற்றியும் உரைக்கிறது.

நாட்டை ஆளும் அரசு எப்படி இயங்க வேண்டும். அரசு எவ்வாறு செலுத்தப்படவேண்டும் என்பதை வள்ளுவர் கீழ்வருமாறு உரைக்கிறார். அரசுக்குப் பொருள் சேரும் வழிகளை மேலும் உருவாக்குதலும், அப்படிச் சேர்த்த பொருளை முறையாகத் தொகுத்தலும், அவற்றைத் தகுந்த முறையில் காத்தலும், காத்தவற்றைத் தக்க செலவினங்களுக்குச் செய்தலுமே வல்லமையான அரசு என்கிறார்.

“இயற்றலும் ஈட்டலும் காத்தலும் காத்த
வகுத்தலும் வல்ல தரசு” (குறள். 385)

அரசின்கீழ் இயங்கும் நாடானது, பசியில்லாமலும், பிணியில்லாமலும், அயல்நாட்டின் பகையில்லாமலும் இருத்தலே நலமாக அமையும். நாட்டினது அரசு நாட்டுப்பொருளால் பாரபட்சமின்றி அனைவருக்கும் பசி தீர்க்கும் அரசாகவும், பற்பலத் திட்டங்களின் வழி நாட்டு மக்களின் சுகாதாரத்தைப் பேணும் அரசாகவும், மற்றைய நாடுகளுடன் பகைகொள்ளாது அமைதியை விரும்பும் நாடாகவும் இருப்பதையே சிறந்த நாடென திருக்குறளானது நாடு இருக்கவேண்டிய இயல்பினை எடுத்துரைக்கிறது.

”உறுபசியும் ஓவாப் பிணியும் செறுபகையும்
சேரா தியல்வது நாடு” (குறள்.734)

சமுதாயத்திலுள்ள குடிமக்கள் வாழ்க்கை நன்னிலை பெற செம்மையான நெறிகளை வகுத்து ஆட்சி புரிதல் அரசின் கடமையாகும். மக்களின் இயல்பையும், தேவைகளையும் உணர்ந்து செயல்படும் செங்கோன்மையாக அறம் தவறாது, அல்லவை நீக்கி அரசானது சமுதாயத்தினை மேன்மையுறச் செய்தல் வேண்டும் என்கிறது கீழ்வரும் குறள்.

“அறனிழுக்கா தல்லவை நீக்கி மறன்இழுக்கா
மானம் உடையது அரசு” (குறள்.384)