தொல்காப்பியர் வடக்கே வேங்கடமலையும் தெற்கே குமரிமுனையும் ஆகிய இந்நிலத்திற்கு இடைப்பட்ட செந்தமிழ்பேசும் தமிழகத்தில் உலக வழக்கு, செய்யுள் வழக்கு என்ற இருவழக்கிலுள்ள எழுத்துக்களையும் சொற்களையும் பொருட்பண்புகளையும் சிறப்பாக எடுத்துக் கூறியுள்ளார். இவர் செய்யுள் இயற்றுவதற்குரிய சொற்கள் நான்காகும் என்கிறார். அவை இயற்சொல், திரிசொல், திசைச்சொல், வடசொல் என்னும் நான்காகும் என்பதை,

"இயற்சொல் திரிசொல் திசைச்சொல் வடசொல் என்று
அனைத்தே செய்யுள் ஈட்டச்சொல்லே" (தொல்.எச்.880)

என்ற நூற்பாவில் சுட்டிக்காட்டுகிறார். இக்கூற்றை,

அதுவே

"இயற்சொல் திரிசொல் இயல்பிற பெயர்வினை
எனவிரண் டாகும் இடைஉரி யடுத்து
நான்குமாந் திசை வடசொல் அணுக வழி (நன்.270)

என்று நன்னூலும்,

"இயற்சொல் திரிசொல் திசைச்சொல் வடசொல் என்று
அனைத்தே செய்யுள் ஈட்டச் சொல்லே (முத்து.வீ.ஒ.48)

என்று முத்துவீரியமும் குறிப்பிடுகின்றன. தொல்காப்பியர் செந்தமிழ்நிலத்து மொழியாய் திரிதல் இல்லாமல் கற்றார்க்கும் கல்லாதார்க்கும் தம்பொருள்களை எளிதில் விளக்கும் தன்மையையுடைய உலகு வழக்குச் சொற்களே இயற்சொற்கள் எனப்படும் என்கிறார். இவர் செந்தமிழ்நிலத்தில் வழங்கும் வழக்காற்றுச் சொற்களைப் பற்றிக் கூறுகின்றபொழுது,


அவற்றுள்

"இயற்சொல் தாமே
செந்தமிழ் நிலத்து வழக்கொடு சிவணித்
தம்பொருள் வழாமை இசைக்கும் சொல்லே (தொல்.எச்.881)

என்று குறிப்பிடுகிறார். இவர் இயற்சொல் என்பது கல்வி கற்றவர்களுக்கும் கல்வி கல்லாதவர்களுக்கும் இயல்பாக விளங்கும் என்று காட்டுகிறார். இதனை,

"செந்தமி ழாகித் திரியாது யார்க்கும்
தம்பொருள் விளக்கும் தன்மைய இயற்சொல்" (நன்.271)

என்று நன்னூலும்,

"இயற்சொல் என்பது இயல்பில் திரிபிலா
தான் எளிது எவர்க்கும் தன்பொருள் விளக்கவே" (தொன்.வி.43)

எனத் தொன்னூல் விளக்கமும்,

அவற்றுள்

"செந்தமிழ் நிலத்து வழக்கொடு சிவணித்
தம்பொருள் விளக்கும் தன்மைய இயற்சொல்" (மு.வீ.ஒ.49)

என்று முத்துவீரியமும் இயற்சொற்களுக்கு இலக்கணம் கூறுகின்றன. இவைகள் செந்தமிழ்நிலத்தில் வழங்கும் வழக்காற்றுச் சொற்களுக்கும் உலக வழக்குச் சொற்களுக்கும் இலக்கணங்களாகும்.

செந்தமிழ்நிலம் என்பதற்கு உரையாசிரியர்கள் அவரவர் விருப்பத்திற்குக்கேற்ப இடவரையறை செய்கின்றனர். செந்தமிழ்நிலம் என்பது வையையாற்றின் வடக்கும் மருதயாற்றின் தெற்கும் கருவூரின் கிழக்கும் மருவூரின் மேற்குமாகும் என்று சேனாவரையர் குறிப்பிடுகின்றார். இவர் சோழநாட்டைச் செந்தமிழ்நிலம் என்று சுட்டிக்காட்டுகிறார். இவர் குறித்துக்காட்டுகின்ற சோழநாட்டினையே செந்தமிழ்நிலம் என்று இளம்பூரணர், நச்சினார்க்கினியர், மயிலைநாதர், யாப்பருங்கலக்காரிகை உரையாசிரியர் ஆகியோரும் கூறுகின்றனர். நன்னூலுக்கு உரைவகுத்த சங்கர நமச்சிவாயர் பாண்டியநாடே செந்தமிழ்நாடு என்கிறார். தேவநேயப்பாவாணரும் பாண்டியநாட்டையே செந்தமிழ்நிலம் என்று காட்டுகிறார். ஆனால் தொல்காப்பியச் சொல்லதிகார உரையாசிரியர் தெய்வச்சிலையார் வடவேங்கடம் முதல் தென்குமரிவரை பரவியுள்ள அகன்ற தமிழ்நாடே செந்தமிழ்நிலம் எனத் தெளிவுப்படுத்துகிறார்.


தொல்காப்பியத்தில் செந்தமிழ்நிலம் என்று பாண்டிய நாட்டையோ சோழ நாட்டையோ தொண்டை நாட்டையோ தனித்தனியாகக் குறித்துக்காட்டவில்லை. தொல்காப்பியத்தில் தமிழ்நாடானது பலபகுதிகளை உள்ளடக்கியதாகக் கூறப்பட்டுள்ளது. அவைகள் அனைத்தும் தமிழ்நிலமாக இருந்துள்ளது. அது பரந்து விரிந்த நிலையில் இருந்துள்ளது. அந்த நிலப்பகுதிகளில் செந்தமிழ்பேசும் மக்கள் உலக வழக்கு, செய்யுள் வழக்கு என்று இருவழக்கில் உள்ள செந்தமிழ் மொழிச் சொற்களைப் பேசியுள்ளனர். அவர்கள் பேசியமொழி செந்தமிழ் மொழியாகும் என்பதை இங்கு உணரவேண்டும். எனவே, செந்தமிழ்நிலம் என்பது வடவேங்கடம் முதல் தென்குமரிவரை பரவியுள்ள அகன்ற நிலப்பகுதியே ஆகும். இங்கு செந்தமிழ்நிலம் என்று தெய்வச்சிலையார் கூறுகின்ற கருத்தே ஏற்புடையதாக உள்ளது. செந்தமிழ்நிலம் என்பதற்குத் தெய்வச்சிலையார் கூறுகின்ற கருத்துப் பின்வருமாறு அறியலாம். செந்தமிழ்நாடாவது வையையாற்றின் வடக்கும் மருதயாற்றின் தெற்கும், கருவூரின் கிழக்கும் மருவூரின் மேற்கும் என்ப. இவ்வாறு உரைத்தற்கு ஓர் இலக்கணம் காணாமையானும் வையையாற்றின் தெற்காகிய கொற்கையும் கருவூரின் மேற்காகிய கொடுங்களூரும் மருதயாற்றின் வடக்காகிய காஞ்சியும் தமிழ்திரிநிலமாதல் வேண்டும் என்பர்.

தமிழ்கூறும் நல்லுலகம் எனச் சிறப்புத்தன்மையாலும் கிழக்கும் மேற்கும் எல்லைகூறாது தெற்கெல்லை கூறியதனால் குமரியின் தெற்காகிய நாடுகளை ஒழித்து வேங்கடமலையின் தெற்கும் குமரியின் வடக்கும் குணகடலின் மேற்கும் குடகடலின் கிழக்குமாகிய நிலம் செந்தமிழ்நிலம் என்று தெய்வசிலையார் கூறுகிறார். எனவே, தெய்வச்சிலையாரின் கூற்று ஏற்புடையதாக இருக்கின்ற காரணத்தினால் இவ்வாய்வில் அவருடைய கூற்று ஏற்றுக் கொள்ளப்படுகிறது என்பது குறிப்பிடத்தக்கதாகும்.

தொல்காப்பியர் திசைச்சொல்லுக்கு இலக்கணம் கூறுகின்றபொழுது, செந்தமிழ்நிலத்தில் பன்னிரண்டுநாடுகள் இருக்கின்றன. அந்நாடுகளில் தமிழ்பேசும் மக்கள் வாழ்கின்றனர். அவர்களுக்கு மட்டுமே பொருள்விளங்குமாறு வழங்கும் சொற்கள் திசைச்சொற்கள் எனப்படும் என்பதை,

"செந்தமிழ் சேர்ந்த பன்னிரு நிலத்தும் தங்குறிப் பினவே திசைச்சொற் கிளவி" (தொல்.எச்.883)

என்ற நூற்பாவில் அவர் குறிக்கிறார். இதனை,

"செந்தமிழ் நிலம்சேர் பன்னிரு நிலத்தினும்
ஒன்பதிற் றிரண்டினில் தமிழ்மொழி நிலத்தினும்
தங்குறிப் பினவே திசைச்சொல் என்ப" (நன்.273)

என நன்னூலும்,

"செந்தமிழ் நிலனைச் சேர்ந்த ஈராறு
நிலத்தினும் தங்குறிப்பின் திசைக்கிளவி" (மு.வீ.ஒ.52)

என்று முத்துவீரியமும் உணர்த்துகின்றன. தொல்காப்பிய இந்நூற்பாவிற்கு உரைகூறுகின்ற உரையாசிரியர்களும் நன்னூலுக்கு உரைகூறுகின்ற உரையாசிரியர்களும் பல்வேறு விளக்கங்களைக் கூறுகின்றனர். இதனைப் பின்வரும் பகுதியில் காணலாம். தொல்காப்பியத்திற்கு உரை எழுதிய இளம்பூரணர் செந்தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்த நாடு பன்னிரண்டாகும். அந்நாட்டகத்து மக்களுக்கு மட்டுமே பொருள்விளங்குமாறு வழங்கும்சொல் திசைச்சொல் எனப்படும் என்கிறார். இவர் திசைச்சொற்களை வட்டார வழக்குச் சொற்கள் எனப்படும் என்கிறார்.


யாப்பருங்கலக்காரிகை உரையில் கொடுந்தமிழ்நிலம் பன்னிரண்டு என்று காட்டப்படுகின்றது. இதனைப் பின்வரும் பாடலில் காணலாம்:

"தென்பாண்டி குட்டங் குடங்கற்கா வேண்பூழி

பன்றி யருவா வதன்வடக்கு - நன்றாய
சீத மலாடு புனனாடு செந்தமிழ்சேர்
ஏதமில் பன்னிருநாட் டெண் ’ (யா.கா. உரை.57)

தமிழ் ஒழிநிலம் பதினாறு என்பது சங்கர நமச்சிவாயர் கருத்தாகும். மயிலைநாதரும் (நன்.272) வைத்தியநாததேசிகரும் (இ.வி.174) பதினேழு என்று கூறுவர் (அ.தாமோதரன்,1999:327) நன்னூலூக்கு உரைகூறும் ஆறுமுகநாவலர்: செந்தமிழ்நிலத்தைச் சேர்ந்த பன்னிரண்டு கொடுந்தமிழ் நிலங்களிலும் பதினெண் மொழிகளுள்ளே தமிழ்நிலம் ஒழிந்த நிலங்களிலும் உள்ளோர் தங்குறிப்பினவாய் அத்திசைகளினின்றும் செந்தமிழ்நிலத்து வந்து வழங்குவன திசைச்சொல் என்று சொல்லுவர் புலவர் என்கிறார் (ஆறுமுகநாவலர்,1992:23-24). தண்டபாணிதேசிகர், செந்தமிழ்நிலத்தைச் சேர்ந்த பன்னிரண்டு கொடுந்தமிழ்நிலத்தின் கண்ணும் பதினெண்மொழியுள் தமிழும் மேற்கூறும் வடசொற்குக் காரணமாகிய ஆரியமொழியும் ஒழிந்த பதினாறுமொழியும் வழங்கும் பதினாறு நிலத்தின்கண்ணும் உள்ளோர் தங்குறிப்பினவாய்ச் செந்தமிழோர் குறிப்பினவன்றி அத்திசைகளினின்றும் செந்தமிழ்நிலத்து வந்து வழங்குவன திசைச் சொல் என்று கூறுவர் புலவர் என்கிறார் (தண்டபாணிதேசிகர்,2008:225). வில்வபதி, செந்தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்த பன்னிரண்டு கொடுந்தமிழ் நாடுகளிலும் பதினெட்டுமொழிகளுள் தமிழ்ஒழிந்த ஏனைய மொழிகள் வழங்கும் நாடுகளிலும் வாழும் மக்கள் எந்தப் பொருளை எந்தச் சொல்லால் வழங்குகின்றனரோ அதே பொருளில் அச்சொற்கள் தமிழில் வந்து வழங்குமானால் அவை திசைச்சொற்கள் எனப்படும் என்கிறார் (வில்வபதி,2003:306). தொல்காப்பியர் குறிப்பிடுகின்ற பன்னிரண்டு நாடுகள் பொங்கர்நாடு, ஒளிநாடு, தென்பாண்டிநாடு, குட்டநாடு, குடநாடு, பன்றிநாடு, கற்காநாடு, சீதநாடு, பூழிநாடு, மலைநாடு, அருவாநாடு, அருவாவடதலைநாடு எனத் தென்கீழ்பால் முதலாக வடகீழ்பால் ஈறாகும் என்கிறார்.


செந்தமிழ்நிலம் அல்லாத பிற பன்னிரண்டு நிலங்களை அகத்தியச்சூத்திரத்தால் பின்வருமாறு அறியலாம்:

"குடபால் இருபுறச் சையத்துடன் உறையுபு
கூரும் தமிழ்திரி நிலங்களும்
முடியுடை மூவர் இருநில ஆட்சியின் அரசுமேம்
பட்ட குறுநிலக் குடுமிகள்
பதின்மரும் உடனிருப்பிருவரும் படைத்த
பன்னிருதிசையில் சொன்னய முடையவும்" (அகத்தியச்சூத்திரம்)

இவைகள் குமரியாற்றின் தென்கரைப்பட்ட பழந்தீபமும் கொல்லமும் கூவகமும் சிங்களமும் சையத்தின் மேற்குப்பட்ட கொங்கணமும் துளுவமும் குடகமும் குன்றகமும் கிழக்குப்பட்ட கருநடகமும் வடுகும் தெலுங்கும் கலிங்கமும் என்று கொள்ளப்படும் (சிவலிங்கனார்,1988:19-27). இதனைப் பின்வரும் நூற்பாமூலம் அறியலாம்:

‘கன்னித் தென்கரைக் கடற்பழந் தீபம்
கொல்லங் கூபகம் சிங்களம் என்னும்
எல்லையின் புறத்தவும் கன்னடம் வடுகம்
கலிங்கம் தெலுங்கம் கொங்கணம் துளுவம்
குடகம் குன்றகம்’. அகத்தியர் (இராவகவையங்கார்,1941:16 - 17)

1. ஆறுமுகநாவலர்., 1992, நன்னூல் காண்டிகையுரை சொல்லதிகாரம், சென்னை: முல்லை நிலையம்.

2 ஆறுமுகநாவலர்., 2005, சூடாமணி நிகண்டு, சென்னை: வசந்தா பதிப்பகம்.

3. இராகவையங்கார்., 1947, குறுந்தொகை விளக்கம், சிதம்பரம்: அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகம்.

4. இராமசுப்பிரமணியம், வ.த., 2008, தொல்காப்பியம் எழுத்ததிகாரம் மூலமும் விளக்கவுரையும், சென்னை: பூம்புகார் பதிப்பகம்.

5. இராமசுப்பிரமணியம், வ.த., 2008, தொல்காப்பியம் சொல்லதிகாரம் மூலமும் விளக்கவுரையும், சென்னை: பூம்புகார் பதிப்பகம்.

6. இராமசுப்பிரமணியம், வ.த., 2008, தொல்காப்பியம் பொருளதிகாரம் மூலமும் விளக்கவுரையும், சென்னை: பூம்புகார் பதிப்பகம்.

7. சாமி ஐயர்,சு., 2003, யாப்பருங்கலக்காரிகை, அண்ணாமலை நகர்: அண்ணாமலை பல்கலைக்கழகம்.

8. சிவலிங்கனார், ஆ., 1988, தொல்காப்பியம் சொல்லதிகாரம் உரைவளம் எச்சவியல், சென்னை: உலகத்தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம்.

9. சிவலிங்கனார், ஆ., 1988, தொல்காப்பியம் சொல்லதிகாரம் உரைவளம், சென்னை: உலகத்தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம்.

10. சுந்தரமூர்த்தி, கு., 1972, முத்துவீரியம், திருநெல்வேலி, சென்னை: திருநெல்வேலி தென்னிந்திய சைவசித்தாந்த நூற்பதிப்புக் கழகம்.

11. தண்டபாணி தேசிகர், ச., 2003, நன்னூல் விருத்தியுரை, சென்னை: பாரிநிலையம்.

12. தண்டபாணி தேசிகர், ச., 2008, நன்னூல் விருத்தியுரை, சென்னை: சாரதா பதிப்பகம்.

13. தண்டபாணி தேசிகர், ச., 2008, நன்னூல் விருத்தியுரை, சென்னை: சாரதா பதிப்பகம்.

14. தாமோதரன்., 1999, நன்னூல் மூலமும் விருத்தியுரையும், சென்னை: உலகத்தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம்.

15. தாமோதரன்., 1999, நன்னூல் மூலமும் விருத்தியுரையும், சென்னை: உலகத்தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம்.

16. மெக்கென்சிகாபன் அய்யர், ஜி., 1891, வீரமாமுனிவரின் தொன்னூல் விளக்கம் மூலமும் உரையும், சென்னை: அடிசன் பதிப்பகம் & கோ.

17. வில்வபதி, கோ., 2003, நன்னூல் மூலமும் உரையும், சென்னை: பழனியப்பா பிரதர்ஸ்.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.