ஒரு நாடு என்றால் எல்லா வளமும் இருக்க வேண்டும். மக்களுக்கு இன்றியமையாத் தேவையான உணவு, உடை, உறைவிடம் நன்முறையில் எல்லோருக்கும் கிடைக்க நிலவளம் சிறந்து இருக்க வேண்டும். நீர்வளம் இருந்தால், நிலவளம் இருக்கும். நீர்வளம் நிறைந்திருக்க வேண்டுமானால் நாட்டில் எல்லா இடங்களிலும், வற்றாத ஜீவநதி வேண்டும். விருப்பு வெறுப்பில்லாமல் சகல ஜீவன்களுக்கும் உதவுகிறது ஆறு. மலை சிகரங்களுக்கு இடையிலே தான் ஆறு உற்பத்தி ஆகிறது. ஆனால், பல கிளைகளாகப் பெருகி ஓடுகிறது. அருவியாய் ஒழுகுகிறது. இறுதியில் கடலில் கலந்து விடுகிறது. ஒரு நாட்டின் அழகிற்கு ஆறு தான் காரணம். இயற்கை அழகு வாய்ந்த நாட்டின் ஆழமாய் விளங்குவது ஆறு ஆகும். அதனாலேயே ஆறில்லா ஊருக்கு அறிவு இல்லை என்பர். வெண்ணிலா அழகு போல நாட்டிற்கு அழகு ஆறே ஆகும் கம்பராமாயணத்தில் வரும் ஆறுகள் குறித்து ஆராய்வோம்.

வசிட்ட முனிவன் இராமனின் முடிசூட்டு விழாவிற்கு வேள்வி நிகழ்த்த கங்கை முதல் காவிரி வரை உள்ள புண்ணிய தீர்த்தங்களில் மங்கலகரமான நீரைக் கொணரச் செய்தான்.

சூரிய குலத்தில் பிறந்த வேந்தர்கள் எண்ணற்றவர்கள் அனைவரும் ஒழுக்கம் வாய்ந்தவர்கள். வேந்தர்களின் ஆட்சியில் ஒழுக்கம் எவ்வாறு இடையறாது இருந்ததோ, அவ்வாறே சரயு ஆற்றின் நீரோட்டமும் இருந்தது. நினைந்து ஊட்டும் தாய் போல, உயிர் க் குலத்தின் தேவையறிந்து நீர் வழங்குவது சரயு ஆறாகும். வெள்ள நீரும் இறைவனின் பல்வேறு பெயர்கள் போல ஏரி, குளம், கால்வாய், தடாகம், பொய்கை, சோலை, காடு, கவிச்சோலை ,நெல்வயல் போன்ற பல இடங்களில், பல பெயர்களால் பறந்து செல்கிறது. நீர் பெருக்கெடுத்து அருவி, ஆறாகி ஓடும் காட்சி கருநிற பாறைகளில் வழிந்து விழும், மழைத் தாரைகள் வெள்ளிக் கம்பிகளை வீழ்த்தி விட்டது சுற்றிலும் பசுமையான அடர்ந்த மரங்கள் வெளிச்சம் குறைவான பகுதி கருமையான மலைக்குன்று. இந்தப் பின்புலத்தில் வெண்மை நிறம் கொண்ட மழைநீர் வீழ்ந்து வெள்ளிக் கம்பிகளாக வருகின்றன.

"புள்ளி மால்வரை பொன்னென நோக்கிவான்
வெள்ளி வீழிடை வீழ்த்தெனத் தாரைகள்” (ஆற்றுப்படலம் 16)

"சரயு என்பது தாய் முலை அன்னதுஇவ்
வுரவு நீர் நிலத்து எங்கும் உயிர்க்கு எலாம்" (ஆற்றுப்படலம் 24)

சரயு ஆற்றின் வெள்ளப் பெருக்கினை, வேத நெறிகளை உணர்ந்த பெரியவர்களின் கைகொடுத்த தானத்தின் பயனைப் போன்று பயனுடையதாக அளவின்றி பெருக்கெடுத்து ஓடியது. பெருக்கெடுத்து ஓடும் வெள்ளம் மிகுதியால், தான் செல்லும் வழியில் இருக்கும் விலை உயர்ந்த மலைபடு பொருட்களையெல்லாம் சந்தனம், அகில், தந்தம் ஆகியவற்றை வாரிக்கொண்டு ஓடுகிறது. இவ்வாறு செல்லும் ஆற்றின் போக்கு வணிகர்களை ஒத்ததாக இருக்கிறது. எங்கே எப்பொருள் மலிவாக கிடைக்கும், அவற்றை வாங்கி பல இடங்களிலும் கொண்டு சென்று விற்பனை செய்யும் பணிகளைப் போன்று பொருட்களை வாரிக் கொண்டு சென்றது.

"மணியும் பொன்னும் மயில் தழைப் பீலியும்
அணியும் ஆணை வெண்கோடும் அகிலும் தண்” (ஆற்றுப்படலம் 19)

நீர்ப் பெருக்கெடுத்து அருவியாக, ஆறாக ஓடும். ஆற்று நீர், ஒரே நேர்கோட்டு அமைப்பில் ஓடுவதில்லை. வளைந்தும், நெளிந்தும் மலர்கள், இலைகள், வண்ணப் பொடிகள் முதலியவற்றோடு கலந்தும் ஓடிவரும் காட்சி, பல வண்ணங்களைக் கொண்டு வளைந்து தோன்றும் வானவில் போன்று இருந்தது ஆறு. கடல் சூழ்ந்த இந்த உலகத்தில் தோன்றும் உயிரினங்கள் யாவருக்கும், பாலூட்டி இனம் தாயின் மார்பகம் போன்றதாகும்.


சரயு வெள்ளப் பெருக்குடன் ஓடுகிறது. இந்த வெள்ளம், தன் ஓட்டத்தில் பல மாறுதல்களைச் செய்கிறது.

"முல்லையைக் குறிஞ்சி ஆக்கி, மருதத்தை முல்லை ஆக்கி,
புல்லிய நெய்தல் தன்னைப் பொரு அரு மருதம் ஆக்கி
எல்லை இல் பொருள்கள் எல்லாம் இடைதடுமாறும் நீரால்
செல்லுறு கதியின் செல்லும் வினைஎனச்சென்றது என்றே” (ஆற்றுப்படலம் 29)

முல்லையைக் குறிஞ்சி ஆக்கி விட்டது. மருதத்தை முல்லையாக மாற்றி விட்டது. நெய்தலை, மருதமாகவும் ஆக்கி விட்டது. பல்வேறு நிலங்களின் பண்டங்களையெல்லாம் தம்தம் இடத்தை விட்டு, வேறு நிலத்துக்குக் கொண்டு செல்கிறது வெள்ள நீர், இம் மாற்றப் போக்கில் நால்வகை நிலங்களும், வெள்ள ஓட்டத்தில் உருமாற்றம் பெற்று விட்டன. இம் மாறுபாடுகளுக்கு அரிய எடுத்துக்காட்டைக் கையாள்கிறார். இத்தன்மையால் செலுத்தப்படுகின்ற போக்கில் இழுத்துச் செல்லுகின்ற இரு வினைகள் போல, வெள்ளம் இழுத்துச் சென்றது.

பிறவிகள் நால்வகைப் பட்டவை. தேவகதி, மனித கதி, விலங்கு கதி, தாவர கதி என்பன அவை.

ஒரு நிலத்தை வேறு நிலத்தின் இயல்புடையதாகச் செய்யவல்லது வெள்ளம். அது போலவே, "தேவரை மனிதராக்கியும், மனிதரைத் தேவராக்கியும், இவ்வாறே நான்கு வகைக் கதியையும் நிலை தடுமாறச் செய்வது, வினை என்னும் வெள்ளத்தின் போக்கு. 'ஒரு நிலத்துப் பொருள்களை, மறு நிலத்துக்குக் கொண்டு சேர்த்து, நிலத்து இயல்பை மாற்றுவதாகச் சரயு வெள்ளத்தை வருணித்தார். இது திணை மயக்கம். திணை என்னும் சொல் ஒழுகலாறு என்னும் பொருளினது. உயிரினங்கள் தம் ஒழுக்கத்தின் போக்குக்கு ஏற்றபடியே வாழ்வின் போக்கினவாகும்; ஊழ் அமைதியின் ஆகும். சமய, தத்துவவாதிகளின் வினைக் கோட் பாட்டை வெள்ளத்து வருணனையிலே கவிச்சக்கரவர்த்தி எளிமையாகவும், இனிமையாகவும் விளக்குகிறார்" என்பது உரையாசிரியர் குறிப்பு. (கோவை கம்பன் அற நிலையப் பதிப்பு)

சரயு சொல்லும் பிறிதோர் உண்மை

"தாது உகு சோலை தோறும், சண்பகக் காவு தோறும்
போது அவிழ் பொய்கை தோறும், புதுமணல் தடங்கள் தோறும்
, மாதவி வேலிப் பூக வனம்தொறும், வயல்கள் தோறும்
ஓதிய உடம்பு தோறும் உயிர் என, உலாயது அன்றே" (ஆற்றுப்படலம் 32)

சரயு நீர் பூஞ்சோலைகளின் ஊடே புகுந்து உலாவுகின்றது; சண்பக மரக் காடுகளின் இடையே, நடை போடுகின்றது. விரிந்த நீர் நிலைகளில் பரவிச் செல்கின்றது; புதுமணல் பரந்துள்ள மேட்டைத் தாண்டித் தடாகங்களில் நுழைகின்றது. ஒரே ஆன்மா தான், பல உடல்களில் உலாவுகின்றது என்ற தத்துவம் இங்கே கம்பரால் கொள்ளப்பட்டது.

"வான்நின்று இழிந்து வரம்பு இகந்த மா பூதத்தின் வைப்பு எங்கும்
ஊனும் உயிரும் உணர்வும் போல் உள்ளும் புறத்தும் உளன் என்ப” (அயோத்தியா காண்டம் கடவுள் வாழ்த்து 1)

எனும் அயோத்தியா காண்டக் கடவுள் வாழ்த்துப் பாடலிலும், இக்கருத்து எதிரொலிக்கக் காணலாம்.

சமய தத்துவக் கோட்பாடுகளை, இயற்கைக் கோட்பாடுகளோடு ஒப்பிடுவதில் ஒப்பற்றவர் கம்பர்.


சரயுவின் ஓட்டமும் - சமயமும் - கம்பரின் தத்துவமும் இறைத் தத்துவமும்

"கல்லிடைப் பிறந்து, போந்து,
கடலிடைக் கலந்த நீத்தம்
`எல்லை இல் மறைகளாலும் இயம்ப
அரும் பொருள் ஈது' என்னத்
தொல்லையில் ஒன்றே ஆகித்
துறைதொறும், பரந்த சூழ்ச்சிப்
பல்பெருஞ் சமயம் சொல்லும்
பொருளும்போல் பரந்தது அன்றே" (ஆற்றுப்படலம் 31)

சரயு ஆறானது பல கால்வாய்களாகப் பிரிந்து நீளப் பாய்ந்து செல்கிறது. இது, ஒரே குலம் பல கிளைகளாகப் பிரிந்து நெடிது தொடர்ந்து வாழ்வது போன்றதாகும். கால்வாய் ஒன்று பலவாகப் பிரிந்தாலும் உள் நிறைந்து ஓடும் நீர் ஒன்றே.

ஆறு எப்படிப் பிறந்து, பல நிலங்களில் ஒடிக் கடலில் கலக்கின்றது என்பதைக் கம்பர் சரயு பற்றிய வருணனையில் குறிப்பிட்டு, இறைத் தத்துவத்தை இணைத்துப் பாடுகிறார். ஆறு கல்லின் இடையில் பிறக்கின்றது. பல ஆறுகள் பற்பல கற்களினிடையிலிருந்து பிறக்கின்றன. அவை மணலிலும், மேட்டிலும், பள்ளத்திலும் புரண்டு ஓடுகின்றன. முடிவில் எல்லாம் கடலில் கலந்து ஒரே வெள்ளப் பெருக்காய்த் தோன்றுகிறது.

பரம்பொருள் ஒன்றே; அது போல் வெள்ள நீரும் ஒன்றே. பல்வேறு சமய, தத்துவங்களின் கருத்துக்கு ஏற்பப், பரம்பொருளும் வெவ்வேறு நாம, ரூப பேதங்களாக விளங்குகிறது. அது போலவே வெள்ள நீரும் ஏரி, குளம், கால்வாய் போன்ற பல இடங்களில் பல பெயர்களால் பரந்து செல்கின்றது, பின்னர் கடலில் கலக்கின்றது. பரம்பொருளை வழிபடும் பல்வேறு ஞானத் துறைகளாகிய சமயங்களின் தோற்றமும், முடிவும் போல தொடக்கத்தில் ஒன்றான சரயு ஆறு, தான் செல்லும் வழியில் பல பெயர்கள் பெற்றுக் கடல் எனும் பரம்பொருளில் இணைந்தது என்பது கம்பநயம்.

தாடகை வதம் முடிந்த பிறகு, இராம,இலட்சுமணர்கள் விசுவாமித்திரருடன் வரும் வழியில் சரயு ஆற்றோடு, கோமதி ஆறும் வந்து கலப்பதனால் ஒலி கேட்டது.

"ஆன கோமதி வந்து பாயும் எய்தும் அது என்ன அப்பால்
போனபின் பவங்கள் தீர்க்கும் புனித மா நதியை உற்றார்" (வேள்விப்படலம் 403)

தன் கணவனாகிய இரிசிகமுனிவர் வானில் செல்ல, அந்த பிரிவைப் பொறுக்க முடியாதவளாக கௌசிகி ஒரு ஆற்றின் வடிவில் அவனைத் தொடர்ந்து வானத்தில் சென்றாள். அதைக் கண்ட முனிவருக்குத் தலைவனான இரிசிகன், " ரிய உலகத்து மக்களின் துன்பங்களை நீக்கும் பொருட்டு, இந்த ஆற்றின் வடிவிலே பூமிக்கு செல்க" என்று அவளிடம் கூறிவிட்டு, பிரம்மலோகம் சேர்ந்தார். எனக்கு முன்னே பிறந்த கௌசிகி, தன் கணவன் அறிவுரையின்படி இப்பெரிய ஆற்றின் வடிவம் ஆகிவிட்டாள் என்று விசுவாமித்திரர், கௌசிகி ஆற்றின் வரலாற்றை இராம, இலட்சுமணருக்கு உரைத்தார்.

"காதலன் சேணின் நீங்க கவுசிகை தரிக்கலாற்றாள்
மீத உறப் படரலுற்றாள் விழு நதி வடிவம் ஆகி" (வேள்விப்படலம் 412)

படைக்கலம் வழங்கிய பின்னர் விசுவாமித்திரர், இராமர், இலட்சுமணர்களை அழைத்துக் கொண்டு, கங்கை ஆற்றை அடைந்தார். அப்போது அங்கு இருந்த அந்த இடத்தின் தன்மையையும், திருமால் வாமன வடிவத்துடன், மகாபலியிடம் மண் கேட்ட இடம் இதுவே, என்றும் விளக்கமளித்தார். பெருமாள் கங்கை ஆற்றங்கரையில் அமைந்திருந்த சோலையில் நூறு ஊழிக்காலம் தவம் புரிந்தார். அவ்வாறு தவம்செய்து வருகின்ற வேளையில், அசுரன் விண்ணுலகத்தையும், மண்ணுலகத்தையும் அதற்குரிய அரசர்களிடம் இருந்து தனது ஆற்றலால் பறித்துக் கொண்டான். ஆற்றங்கரையில் முனிவர்களுக்கு இராமன் அபயம் அளித்தான். பின்னர் தண்டகாரண்யத்தில் முனிவர்களை யார் தடுத்தாலும் காப்பேன் என்று இராமன் கூறினார்.

விசுவாமித்திரர் இராமனையும், இலட்சுமணனையும் ஜனக மன்னனின் வேள்வியைக் காண அழைத்துச் செல்கிறார். கானகம் செல்லும் வழியில் சோணை ஆறு உள்ளது. நீரினால் கழுவப் பெற்ற சிறந்த ரத்தினங்களும், சந்தனமும், அகிலும் பொருந்தியுள்ள மணல் குன்றுகள் ஆகிய இன்பத்தைத் தருகின்ற அணிகலன்கள் அணிந்த கொங்கைகளையும், இவை மிகுந்த நீர் வஞ்சிக்கொடிகளாகிய இடையையும், அழகிய கருமணல் ஆகிய கூந்தலையும் மலையைச் சுற்றியுள்ள சிலம்புகளையும் உடைய சோணையாறு என்ற பெண்ணை அடைந்தனர்.

இராமன், சீதை திருமணம் நடைபெற இருப்பதைக் காண அயோத்தியிலிருந்துப் புறப்பட்டு வந்த அனைவரும், சோணையாற்றை அடைந்தனர்.

“புலம்பும் மேகலைப் புது மலர் புனை அறல் கூந்தல்
சிலம்பு அலம்பு கால் சோணை ஆம் தெரிவையைச் சேர்ந்தார்” (அகலிகைப்படலம் 458)

சந்திர மலை, மலையின் இன்பமெல்லாம் நுகர்ந்த மக்கள் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்கள். மகளிர் பலரும், குடைந்து குடைந்து நீராடினர். அதனால் நீரில் உள்ள அலைகள் உண்டாயின. இதனால் அந்த நீர்நிலையில் பூத்திருந்த செந்தாமரை மலர்கள் நீரில் முழுவதுமாக இருந்தன. தாமரை மலர்கள் அப்பெண்களின் முகத்துக்கு தான் ஒப்பாக இல்லையே என வெட்கம் கொண்டு, நீரிலே மறைந்து கொள்வதைப் போலத் தோன்றின. புணர்ந்த ஆடலும், மகளிர் அணி அலங்காரம் பெற்றிருந்த நீர்நிலைகள் அவர்கள் நீங்கி போனதாலே வெறிச்சோடி போயின. ஆண்களும், பெண்களும் நீரில் விளையாடினர். அவர்கள் நீராடும்போது, வாசனை வீசுகின்ற சுண்ணப் பொடி ஒருவர் மீது ஒருவர் வீசிக்கொண்டனர். நறுமணமுள்ள கஸ்தூரியையும் ஒருவர் மீது ஒருவர் வீசிக் கொண்டனர்.

“வண்டு உணக் கமழும் சுண்ணம் வாச நெய் நானத்தோடும்
கொண்டு எதிர் வீசுவாரும் கோதை கொண்டு ஓச்சுவாரும்
தொண்டை வாய்ப் பெய்து தூநீர் கொழுநர்மேல் தூகின்றாரும்
புண்டரீகக்கை கூப்பிப்புனல் முகத்து இறைக்கின்றாரும்” (புனல் விளையாட்டுப்படலம்882)