மணிமேகலை, ஐம்பெருங்காப்பியங்களில் ஒன்றெனத் திகழ்வதாகும். இந்நூலைப் பாடியவர் மதுரை கூல வாணிகன் சீத்தலைச் சாத்தனார். இவர் பௌத்த சமயக் கருத்துக்களைப் பரப்புவதற்காகவே இயற்றினார் என்றால் மிகையாகாது. மேலும் தாம் வாழ்ந்த காலத்தில் இருந்த சமயங்களைப் பற்றியும் பற்றி எடுத்துரைத்து, அதில் தம் சமயத்தை முன்னிறுத்தும் பாங்கு போற்றுதற்குரியது. குறிப்பாகப் புத்த மதக் கருத்துகளைத் தொடக்கம் முதல் இறுதிவரை கூறி வலியுறுத்துகின்றார்.

கம்பர் தாம் இயற்றிய காவிய நூலுக்கு இராமகாதை என்றுதான் பெயரிட்டார். அது கம்பராமாயணம் என்று பிற்காலத்தில் வழங்கப்பட்டது. சேக்கிழார் தாம் இயற்றிய நூலுக்குத் திருத்தொண்டர் மாக்கதை என்று பெயரிட்டார். ஆனால் காலப்போக்கில் திருத்தொண்டர் புராணம் என்றாகிப் பின் பெரியபுராணம் என்று தற்காலத்தில் வழங்கப்படுகிறது. அதுபோல சீத்தலைச் சாத்தனார் இந்நூலுக்கு மணிமேகலை துறவு என்று பெயரிட்டார். காலப்போக்கில் மணிமேகலை என்று நூற்பெயராக இன்று வழங்கப்படுவது குறிக்கத் தக்கதாகும்.

மணிமேகலையில் முப்பது காதைகள் இடம்பெற்றுள்ளன. அவற்றுள் இருபத்தேழாவது காதையாக சமயக் கணக்கர் தம் திறம் கேட்ட காதை அமைந்துள்ளது. மணிமேகலை வஞ்சிநகர்க்கண் இருந்து பலவகையான சமயவாதிகளையும் கண்டு அவரவர் சமயப் பொருட்களைக் கேட்க விரும்பி அவர்பால் சென்று அளவைவாதி முதல் பூதவாதி இறுதியாகவுள்ள அனைவரையும் வினவ, அவர்கள் தம் சமயக் கருத்துக்களை உரைத்தனர். இந்நூலின்கண் அளவைவாதம், சைவவாதம், வைணவ வேத வாதம், ஆசீவக வாதம் நிகண்ட வாதம் சாங்கிய வாதம் வைசேடிகவாதம், பூதவாதம் என்னும் பல சமயங்கள் நிகழ்த்திய வாதங்களோடு குறிக்கப்பட்டுள்ளன. குறிப்பாக ஆசீவகவாதம் பற்றிய செய்திகளைப் பற்றிப் பாடலடிகளில் 110 - 170 அடிகள் ஈறாக 60 அடிகளில் குறிப்பிட்டுப் பாடியுள்ளார்.

ஆசீவக மதம் இன்று அழிந்து போனதும் மறந்து போனதும் எனக் கூறுகின்ற வகையில் இந்த ஆசீவக மதம் குறிக்கப் பெறுகின்றது. இந்த மதம், வடஇந்தியாவில் தோன்றியது. இந்த மதத்தினைத் தோற்றுவித்தவர் மக்கலி புத்தர் என்று கூறுவர். மக்கலி புத்தர் என்னும் சொல் பாலி மொழிச் சொல்லாம். இச்சொல்லுக்குத் தமிழில் மாட்டுத்தொழுவம் என்று பொருள்படும். தமிழில் கோசால என்னும் அடைமொழி கொடுத்து கோசால மக்கலி புத்தர் என்றும் இவரை அழைப்பர். குறிப்பாகத் தமிழ் நூல்கள் மற்கலி என்று கூறுவது குறிக்கத்தக்கது.

ஆருகத மதத்தை ( சமண மதத்தை ) உண்டாக்கிய மகாவீரரும் பௌத்த மதத்தை உண்டாக்கிய கௌதம புத்தரும் உயிர் வாழ்ந்திருந்த அதே சமகாலத்தில் வாழ்ந்தவர் மக்கலி புத்தர். மகாவீரர் ஆருகத மதக்கொள்கையை உலகத்தாருக்குப் போதித்து வந்த காலத்தில் அவரது புகழையும் செல்வாக்கையும் கேள்விப்பட்டு அவரிடம் சென்று சீடராக விரும்பினார். ஆனால் மற்கலியின் மாறுபட்ட ஒழுக்கங்களையும் குணங்களையும் அறிந்த மகாவீரர் மற்கலியை சீடராக ஏற்கவில்லை. இருப்பினும் மற்கலி விடாமுயற்சியோடு மகாவீரரின் இசைவினைப் பெற்று அவருடன் சில காலம் தங்கியிருந்து பிறகு அவருடன் வேறுபட்டு தனியே பிரிந்து சென்று ஒரு புதிய மதத்தைத் தோற்றுவித்தார். அந்த மதந்தான் ஆசீவக மதம் அல்லது ஆஜீவக மதம் என்பதாம். ஆருகத மதக்கொள்கைகள் சிலவற்றையும் தாம் உண்மை என்று கண்ட கொள்கைகளையும் திரட்டி உருவாக்கியதே ஆசீவக மதம் என்று சொல்லப்படுகிறது.

· ஆசீவகர், பௌத்தர், சமணர், வைதீகர் ஆகிய மதத்தவர்களுக்குள் எப்போதும் சமயப்பகை இருந்து கொண்டிருந்தது.

· ஆசீவக மதத் துறவிகள் முதுமக்கட்சாடியில் அமர்ந்து தவம் செய்தனர் என்பது தக்கயாக்கப் பரணியுரையினால் அறியப்படுகின்றது.

தாழியிற் பிணங்களுந் தலைப்படா வெறுந்தவப்
பாழியிற் பிணங்களுந் துளப்பெழப் படுத்தியே ( தக்கயாக.376 )

· ஆசீவக மதத்தவரும் திகம்பர சமண மதத்தவரும் மேற்கொண்டு வந்த பொதுவான சில கொள்கைகளாகும். ஊடையின்றி இருத்தலும் குளியாமல் அழுக்கு உடம்புடன் இருத்தலும், இவைபோன்ற சில வெளிப்பார்வைக்குப் பொதுவாகத் தோன்றிய கொள்கைகளைக் கண்டு இவ்விருசமயத்தவரும் ஒரே சமயத்தவர் என்று தவறாகக் கருதப்பட்டிருக்கலாம்.

வெளியொழுக்கத்தில் ஒன்றாகத் தோன்றினாலும் இவ்விருவருடைய தத்துவக் கொள்கைகள் வெவ்வேறானவை என்பது அறியத் தக்கது.

ஆசீவகம் பற்றி அறிந்திட உதவும் நூல்கள் நவகதிர், மணிமேகலை, சிவஞான சித்தியார் பரபக்கம் தக்கயாக்கப் பரணி திவாகர நிகண்டு பிங்கல நிகண்டு நீலகேசி, முதலியனவாம்.

இறைவன்

எல்லையில்லாத பொருள்களி;ன் இடத்தில் எங்கும் எப்பொழுதும் நீங்காமல் பொருந்தி விளங்குபவனும் வரம்பில் அறிவினையுடையவனுமாகியன் எங்கள் இறைவன் மற்கலி யாவான்.

எல்லையில் பொருள்களில் எங்கும் எப்பொழுதும்
புல்லிக் கிடந்து புலப்படுகின்ற
வரம்பில் அறிவன் (27: சமயக் 110-112 )

ஐந்து பொருள்கள்

நில அணு, நீர் அணு, தீ அணு, வளி அணு, உயிர் அணு ஆகிய ஐந்தும் மற்கலி உரைத்த நூற்பொருள்கள் ஆகும். மேலே கூறிய உயிர் தவிர்த்த நால்வகை அணுக்கள் தாம் தம்மை உற்றும் கண்டும் உணர்ந்திடுமாறு ஒன்று ஒன்றினுள் புகுமாறு செறித்த வழியும் ஒன்றாகா வகையில் கூடுதலும் பிரிதலும் செய்யும். மேலும் மலையாகவும் மரமாகவும் உடம்பாகவும் திரண்டு உருவாவதுமுண்டு. அவை வெவ்வேறாகப் பிரிந்து விடுவதும் உண்டு. உயிர் என்பது திரள்வதும் விரிவதுமாகிய அணுக்களின் அக்கூறுபாடுகளை அறிவது ஆகும். என்பதைக் குறித்த பாடலடிகள்

இறைநூற் பொருள்களைந்
துரந்தரும் உயிரோடு ஒருநால் வகையணு
அவ்வணு வுற்றுங் கண்டும் உணர்த்திடப்
பெய்வகை கூடிப் பிரிவதுஞ் செய்யும்
நிலம் நீர் தீக்காற் றென நால் வகையின
மலைமரம் உடம்பெனத் திரள்வதுஞ் செய்யும்
வெவ்வே றாகி விரிவதுஞ் செய்யும்
அவ்வகை யறிவது உயிர் எனப்படுமே (27: சமயக்.112 - 119)



ஐந்து பொருள்களின் இயல்புகள்

நில அணுவின் இயல்பு வன்மையுடையதாக இருக்கும். நீரணுவின் இயல்பு குளிர்ச்சியும் சுவையும் உடையதாகவும் நிலத்தையடைந்து நீரும் விரிந்து நிற்கும். தீயணு எர்ப்பதும் மேல்நோக்கி எழுவதும் இயல்பாக உடையதாகும். காற்று அணு குறுக்கிட்டு அசையும் இயல்பினையுடையதாகும். உயிர் அணு பிரிந்தால் நான்கு வகைப் பொருள்களோடு சேர்ந்து கரைந்து விடும் என்கிறார்.

வற்ப மாகி யுறுநிலந் தாழ்ந்து
சொற்படு சீதத் தொடு சுவை யுடைத்தாய்
இழினென நிலஞ்சேர்ந் தாழ்வது நீர்தீத்
தெறுதலு மேற்சேரியல்புமுடைத்தாம்
காற்று விலங்கி யசைத்தல் கடன் (27:சமயக் 120 - 124 )

இக்கருத்தினையொப்பு நோக்கிக் கூறும் நிலையில் நீலகேசி என்னும் நூலில் காணலாகும் பாடலடிகளை நோக்கி உணரலாம்.

நிலநீர் எரிகாற்றுயிரின் இயல்பும்,
பலநீ ரிவற்றின் படுபாலவைதாம்,
புலமா கொலியொன்றொழிய முதற்காம்.
சசுலமா யது தண்மை யையே முதலாம் ( நீலகேசி பா.எண் 675)

எரித்தல் முதலாயின தீயினதாம்
செறித்தலிரை யோடிவை காற்றினவாம்.
அறித்தல் அறிதல் அவைதாம் உயிராங்
குறித்த பொருளின் குணமாமிவையே (நீலகேசி பா.எண்.676)


வேறாகிய இயல்புகளையும் எய்தும் விகாரமுடையவாயினும், கேடுற்றுச் சிறிதும் இல்லையாமாறு அழிவது கிடையாது. புதிதாக ஓரணுத் தோன்றி வேறோர் அணுவுக்குட் புகுவதுமில்லை. மேலும் அநாதியான நீரணுக்கள் அத்தன்மையவான நிலவணுக்களாய் மாறுவதில்லை. ஓரணு இரண்டணுக்களாய்ப் பிளந்து போவதும் கிடையாது. மேலும் நெல் முதலியவற்றைக் குற்றிப்பெறும் அவல்போல் பரப்பதும் விரிவதும் இல்லை. உலாவுவதும் தாழ்வதும் உயர்வதுவவும் உண்டு.

நில அணுக்களால் பொருந்திய மலை கரைந்து மணலாகிக்ப பிறவற்றோடுகூடும். பலவாய்த் தம்மிற் செறிந்து கூடியிருக்கும் அவை பின்னரும் அக்கூட்டத்தில் பிரிந்து தனித்தனி அணுவாகவும் மாறும். மரம் மன்னிய வைரமாகி, வன்மையுடைய மரமுமாகும். விதையாகி முளைக்கும் தேயாத முழுத் திங்கள் போல வட்டமான செழுமை பொருந்திய நிலப்பரப்பாகும்.

இவை வேற்றியல் பெய்தும் விபரீதத்தால்
ஆதி யில்லாப் பரமா ணுக்கள்
தீதுற் றியாவதுஞ் சிதைவது செய்யா
புதிதாய்ப் பிறந்தொன் றொன்றில் புகுதாம்
முதுநீ ரணுநில வணுவாய்த் திரியா
ஓன்றிரண்டாகிப் பிளப்பதுஞ் செய்யா
அன்றியும் அவல் போல் பரப்பதுஞ் செய்யா
உலாவுந் தாழுமுயர்வதுஞ் செய்யும்
குலாமலை பிறவாக் கூடும் பலவும்
பின்னையும் பிரிந்து தந் தன்மைய வாகும்
மன்னிய வயிரமாய்ச செறிந்து வற் பமுமாம்
வேயாய்த் துறைபடும் பொருளா முளைக்கும்;
தேயா மதிபோல் செழுநில வரைப்பாம்( 27 சமயக் 124 - 137)