இலக்கியத் துறையில் சிறுகதை என்னும் வடிவம் சமூகச் சிக்கல்களை வெளிப்படுத்தி தீர்வு காணச்செய்யும் சமூகச் சீர்திருத்தக் கருவியாகச் செயல்படுகிறது. ஒருபக்கச் சிறுகதையாயினும் கடந்த கால, சமகாலப் பிரச்சனைகளைப் படம்பிடித்துக் காட்டுவதில் அச்சிறுகதை காலம் கடந்து வாசகனின் மனதில் நிலைபெறுகின்றது. சிறுகதையில் காணப்படும் கதை மாந்தர்கள், கதை நிகழ்வுகள் அனைத்தும் ஒரு குறிப்பிட்ட கதைமாந்தரையோ, கதை நிகழ்வையோ வெளிப்படுத்தக் கூடியவையாகும். “சிறுகதை ஒரு குறிப்பிட்ட மனோநிலையை அல்லது உணர்வு நிலையைக் காட்டுவதாக அமைதல் அவசியம். இந்த மனோநிலையை வார்த்தைகளால் சுட்டுக்காட்டாது கதையினை வாசிக்கும் வாசகனின் மனதில் அவனை அறியாது அவ்வுணர்வுநிலை தோன்றும்படி செய்யமுடியுமானால் அவ்வாறான சிறுகதை ஒரு தலைச்சிறந்த சிறுகதையாக அமையும்” (1) எனும் இக்கூற்று நல்ல ஒரு சிறுகதையை அடையாளம் காண உதவும்.

சமுதாய அமைப்பாலும், மனித உணர்வுகளிலும் மாற்றங்கள் நிகழ்ந்து கொண்டேயுள்ளன. இம்மாற்றம் படைப்பாளன் உணர்வினைத் தாக்கும்போது, அது அவன் படைக்கும் படைப்பில் புதிய சூழ்நிலையைத் தோன்றிவிப்பது இயற்கையே. மேலும் படைப்பாளன் தான் சார்ந்த சமுதாயத்தில் கண்டும், கேட்டும், உணர்ந்தவற்றையுமே இலக்கியமாகப் படைக்கின்றான். இவ்வகையில் கழனியூரன் அவர்கள் எழுதிய ‘மரப்பாச்சி மனுஷி’ எனும் சிறுகதைத் தொகுப்பில் ‘பெண் பாத்திரப் படைப்பு’ குறித்து இங்கு விளக்கப்பட உள்ளது.

சமுதாயம் என்பது கூட்டு வாழ்க்கை. இதில் ஆண், பெண் இருவரும் சமஅளவில் வாழ்கின்றனர். இருப்பினும் ஆணிற்கு ஒரு நீதியும், பெண்ணிற்கு ஒரு நீதியும், கற்பிக்கிறது இச்சமூகம். குடும்ப அமைப்பில் அழுகும், நலனும், இயல்பும் கெடாமல் பாதுகாக்கப்பட்ட பற்பல ஒழுக்க முறைகளையும், சட்டதிட்டங்களையும் பெண்களுக்கே இச்சமூகம் காலங்காலமாக அமைத்திருக்கின்றது. “ஒழுக்கம் என்று பேசப்படும்போது, பொதுவாழ்க்கை என்று பேசப்படும்போது அதில் பங்கேற்கும் இருபாலருக்கும் உரியதாக வேண்டிய பொறுப்பில் பழிப் பொறுப்பு மட்டும் பெண்ணிடமே சுமத்தப்படும். நியதியும் காலம் காலமாக வலிமை பெற்று அசைக்க முடியாத அரணாக உறுதி பெற்றிருக்கிறது” (2) என்பர் ராஜம் கிருஷ்ணன்.

பெண் பாத்திரப் படைப்பில் ஒரு பெண் சமுதாயத்திற்கும், வீட்டிற்கும் கட்டுப்படாதவளாகவும், உளவியல் சிக்கலுக்கு ஆளானதாகவும், விலைமாதராகவும், தன்னலம் பேணுபவளாகவும் படைக்கப்படுகிறார்களே தவிர, இச்சூழலுக்கு உட்பட்டதை உணர்த்தும் தன்மையை படைப்பாளர்கள் தம் படைப்பில் வெளிப்படுத்துவதில்லை. ஒரு பெண், தாய், மனைவி, மகள் என எந்நிலையில் ஆணைச் சார்ந்து வாழும் நிலையில் அவள் வாழ்வு அமைந்துள்ளது. கழனியூரன் சிறுகதையில் பெண் பாத்திரப் படைப்பு பொருண்மை அடிப்படையில்

1. கல்வி

2. தாய்மை

3. தெய்வ நம்பிக்கை

4. மனித நேயம்

5. தனிமை உணர்வு

என்ற தலைப்பில் விளக்கப்படுகிறது.

பெண் கல்வியை பாரதிதாசன் அவர்கள் ‘கல்வியில்லா நிலம் களர் நிலம்; அந்நிலத்தில் புல் விளையலாம், நல்ல புதல்வர்கள் விளைவதில்லை’ என்று வலியுறுத்துகிறார். பண்டைய சமுதாயம் கல்வி பெருமையைப் பேசியது. கற்க வேண்டியதன் தேவையை வற்புறுத்தியது. ஆனால் எல்லார் கையிலும் இருக்க வேண்டிய ஒன்றாக எண்ணப்படவில்லை. இன்று கல்வி கற்று உயர்நிலையை அடைதல் என்பது எல்லோரின் இலக்காக உள்ளது. கல்வி, பொருளாதாரப் பாதுகாப்பாக எண்ணப்படும் போது, திருமணம் சமூகப் பாதுகாப்பாக எண்ணப்படும் சூழல் இன்று நிகழ்கிறது. மேலும் குடும்பம் என்ற அமைப்பில் ஒரு பெண்ணை இணையச் செய்வது ‘திருமணம்’ என்ற நிகழ்வு. திருமணமே ஒரு பெண்ணிற்குப் பாதுகாப்பானது என்ற எண்ணமுடைய ஒரு பெண்ணையும், கல்வி கற்று உயர்நிலையை அடைதலே சிறந்தது என்ற எண்ணமுடைய ஒரு பெண்ணையும் என்று இரு வேறுபட்ட பாத்திரங்களை ‘பயணம்’ என்ற சிறுகதையில் படைத்துள்ளார் ஆசிரியர்.

சக வகுப்பு மாணவிகள் பேச்சியம்மாள், கல்யாணி, பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இருவரும் பேருந்து பயணத்தில் சந்தித்துக் கொள்கின்றனர். இளவயதில் திருமணமாகி, குழந்தைப் பேற்றினைப் பெற்று கணவனை இழந்து மீண்டும் மறுமணம் செய்து குழந்தைப் பேற்றினைப் பெற்று வாழ்பவராக பேச்சியம்மாள் பாத்திரமும், இளங்கலை, முதுகலை, ஆராய்ச்சிப் படிப்பு என்ற கல்வி கற்று பணி நிரந்தரம் பெற வேண்டும் என்ற இலட்சியம் கொண்ட் பாத்திரமாக கல்யாணியும் படைக்கப்பட்டுள்ளனர். தனக்குக் கிடைத்த திருமண பந்தம் மண வயது கடந்தும் கல்யாணிக்கு கிடைக்காததை நினைத்து பேச்சியம்மாளும், படிப்பறிவற்று குழந்தைகளுடன் பேச்சியம்மாள் படும் வேதனையைக் கண்டு கல்யாணி கவலைப்படுவதாகவும், இரு வேறுபட்ட மனநிலை உடைய பாத்திரங்கள் இக்கதையில் படைக்கப்பட்டுள்ளது.

தாய்மை ஒரு பெண்ணை முழுமை அடையச் செய்யும் நிகழ்வாகும். தாய் என்ற அங்கீகாரம் தந்த குழந்தையை அவள் எந்தச் சூழலிலும் விட்டுக் கொடுப்பதில்லை. ஆணை ஒரு பொருளாதாரத் தேவையைப் பூர்த்தி செய்யக் கூடிய அங்கமாக, குடும்ப உறுப்பினர்கள் எண்ண தாய் மட்டுமே அவனின் உணர்வுக்குத் துணை நிற்பவளாக இருக்கிறாள். மனைவி, மக்கள், உறவு என அனைவராலும் ஒதுக்கப்பட்ட ஒருவனை ‘தாய்’ மட்டும் அரவணைக்கும் தன்மையை ‘மாயப் பள்ளம்’ எனும் சிறுகதையில் படைத்துள்ளார் ஆசிரியர்.

வெளி மாநிலங்களுக்கு லாரி ஓட்டுனராகப் பணியாற்றியவர் கணேசன். முறைசாரா உறவுகளால் எய்ட்ஸ் நோய்க்கு ஆட்படுகின்றான். எய்ட்ஸ் நோயாளிகளை உதாசீனப்படுத்தக் கூடாது. குடும்பமும், சமூகமும் காட்டும் ஆதரவிலும் அன்பிலும் அவர்களின் எதிர்காலம் உள்ளது என்று ஒரு பக்கம் விளம்பரப்படுத்தி, மறுபக்கம் அவர்களைத் தனிமைப்படுத்தி வாழ்வின் விளிம்பு நிலைக்கு கொண்டு செல்கிறது இச்சமூகம். எய்ட்ஸ் நோயாளியான கணேசனை உறவும் வெறுத்து ஒதுக்க தாய் மட்டுமே அரவணைத்ததை இச்சிறுகதையில் வெளிப்படுத்தி எந்நிலைக்கு ஆட்பட்டாலும் மகனை விட்டுக் கொடுக்காத தாயைப் படைத்து தாய்மையை உயர்வுபடுத்தியுள்ளர் ஆசிரியர்.

மனிதன் தனக்கு மேம்பட்ட ஆற்றல் ஒன்று என்று உணர்ந்த நிலையில் அச்சம் காரணமாகத் தோன்றியது தெய்வ வழிபாடும் அதன் தொடர்பான நம்பிக்கைகளும் ஆகும். மனிதன் நாகரிக வளர்ச்சியோடு வழிபாடு தொடர்பான நம்பிக்கைகளும் வளர்ச்சியடைந்தன. “இயற்கையின் புதிரான செயலை மனிதன் உணர இயலாத நிலையில் அதனை வழிபட்டு அமைதிப்படுத்த முயன்றபோது வழிபாடு உருவாகியது என்றும், அச்ச உணர்வு அன்பாக மாற்றம் பெற்றுக் காலப்போக்கில் அருளாக வளர்ந்தமையை வழிபாட்டு நிலைகள் தெரிவிக்கின்றன” (3) என்று அச்சமே தெய்வ வழிபாட்டின் அடித்தளமாகியது என குறிப்பிடுவர். மனிதன் பதவி, அதிகாரம் பெற்று சமுதாயத்தை ஏமாற்றும் போது அதைச்சுட்டிக் காட்டுபவரைத் தண்டிக்கிறது. அதே சமயம் தெய்வத் தன்மை ஏறிய பெண் சொல்லும்போது ஏற்று, தன் தவறைத் திருத்திக் கொள்ளும் பான்மையை ‘சனங்களின் சாமி’ என்ற சிறுகதையில் ஆசிரியர் படைத்துள்ளார்.

தெய்வத் தன்மை ஏறிய பெண், ஊரையே தன் காலடியில் விழச்செய்யும் நாட்டாமையையும், கோவில் பூசாரி பதவியில் கோயில் சொத்தை திருடி வாழும் பூசாரியையும், செய்த தவறினைச் சுட்டிக்காட்டி திருத்தித் தன் காலடியில் விழச் செய்கிறாள். மனிதன் எனும் நிலையில் சொன்னால் ஏற்றுக்கொள்ளாத இச்சமுதாயம் தெய்வம் எனும்போது ஏற்று, மாறியதை எண்ணி மீண்டும் சாமியாட வரும் ஒரு பெண் இக்கதையில் படைக்கப்பட்டுள்ளது.

உயிர்கள் மற்றோர் உயிர்களை நேசிப்பது மனித நேயமாகும். பெற்றோர் தம் மக்கள் மீதும், குடிகள் அரசன் மீதும், அரசன் குடிகள் மீதும், மனிதன் பிற உயிர்களிடத்தும் காட்டும் நேசம் (முல்லைக்குத் தேர் கொடுத்த பாரி, மயிலுக்குப் போர்வை போற்றிய பேகன், புறாவிற்காகத் தன் சதை ஈந்த சிபிச் சக்ரவர்த்தி, பசுவின் கன்றிற்காகத் தன் மகனைத் தேர் காலடியில் இட்ட மனுநீதிச்சோழன்) மனித நேயமாகும்.

“தன்னினத்தாருடன் ஒற்றுமையாகப் பழகிச் செயல்படுவதாலும், தன் தனித்தன்மையை அடக்கி ஓரெல்லைக்குள் வைக்கப் பழகியதாலும் அவனுள்ளே மனித நேயம் என்ற உந்தல் வளர்ச்சிபெற்றது” (4) என்று மனிதனுக்குள் மனித நேயம் வளர்ந்ததைக் குறிப்பிடுவர் அ. வெ. சுப்பிரமணியன். ஊராருக்கும், உறவினருக்கும் தன்னால் முடிந்த வகையில் உதவும் தன்மையுடையவர்களை ஈரமனசு, கடன், எச்சிப்பால் என்ற சிறுகதைகளில் வரும் பட்டம்மாள், பாத்திமாள், ஆசனம்மாள் என்னும் பாத்திரங்களின் மூலம் எடுத்துரைத்துள்ளார் ஆசிரியர்.

பொருளாதாரத் தேவையைப் பூர்த்தி செய்வதில் ஆணின் பங்கு இன்றியமையாதது. இதனைப் பண்டைய இலக்கியம் “வினையே ஆடவதற்குயிரே” என்று எடுத்தியம்புகின்றது. தலைவன் பொருளீட்டும் பொருட்டு ஊரை, நாட்டை, கடலைக் கடந்து செல்வது என்பது காலங்காலமாக உள்ள நிகழ்வாகும். பெண்ணிற்குத் தனிமைத் துன்பம் எனின், ஆணிற்கு தலைவியா? பொருளா? என்பது இருபிரி கயிறொப்பனார் என்ற நிலையாகும். பெண்ணின் தனிமைத் துயரினை வெளிப்படுத்தி, அதை வென்ற தன்மையை ‘ஒற்றைச் சிறகு’ எனும் சிறுகதையில் வெளிப்படுத்தியுள்ளார் ஆசிரியர்.

திருமணமாகி இரண்டு மாதத்தில் அயல்நாடு சென்ற கணவனை நினைத்துத் தனிமைத் துயரில் வாடும் பெண் மெஹர்பானு மிகப்பெரும். மாலைப்பாம்பு (தனிமை உணர்வு) தோன்றி, ஆட்டை (மெஹர்பானு) கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விழுங்குவது போல் நாளும் கனவு காண்கிறாள். பள்ளி மாணவிகளுக்கு டியூசன் எடுக்க இக்கனவுணர்விலிருந்து மீளுகின்றாள். மிகப்பெரும் பாம்பாக வந்தது சிறு பாம்பாக மாறியும், அதன் பக்கத்தில் ஆடு துள்ளி திரிந்து மகிழ்வோடு (தனிமை உணர்வை வென்றல்) இரை உண்பதாகவும் கனவு காண்கிறாள்.

ஒரு பெண் கல்வி கற்று உயர்நிலையை அடைந்தாலும், திருமணம் தான் அவளுக்குச் சமூக பாதுகாப்பு என்பதும்....

குழந்தைப் பேறற்ற பெண்ணை இச்சமூகம் எல்லா நிகழ்வுகளிலும் ஒதுக்கி வைக்கின்ற சூழலில் தாய் என்ற நிலை தந்த மகனை எச்சூழலிலும் விட்டுக் கொடுக்காதது தாய்மை என்பதும்...

‘அரசன் அன்று கொல்வான்; தெய்வம் நின்று கொல்லும்’ என்பது முன்னோர் மொழி. மனிதன் செய்யும் தவற்றை மனிதன் சொல்லும் போது ஏற்றுக்கொள்ளாத உலகம் தெய்வத் தன்மை பொருந்தியவள் சுட்டிக் காட்டும்போது ஏற்று திருந்தியதையும்...

உலகை, உயிர்களை இயங்கச் செய்வதும், இயக்குவதும் மனித நேயமே என்பதுவும்...

சேவை மனப்பான்மையோடு மனமொன்றிச் செயல்பட்டால் தனிமைத் துயரை வெல்ல முடியும் என்பதுவும் மேற்கூறப்பட்ட பெண் பாத்திரங்களின் வாயிலாகப் பெறப்பட்ட முடிவுகளாகும்.

1. கா. சிவத்தம்பி - தமிழ்ச்சிறுகதையின் தோற்றமும் வளர்ச்சியும் - ப. 19.

2. ராஜன் கிருஷ்ணன் - காலந்தோறும் பெண் - ப. 3.

3. சு. காந்தி - தமிழர் பழக்க வழக்கங்களும், நம்பிக்கைகளும் - ப. 261.

4. அ.வெ. சுப்பிரமணியன் - அழகியல் - ஒரு புதிய பார்வை - ப. 15.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.