சிறுகதை வடிவம் பற்றி தொல்காப்பியர் கூறிய ‘பொருளொடு புணராப் பொய்ம்மொழி, பொருளொடு புணர்ந்த நகைமொழி’ என்று கூறியவற்றை ஒப்புநோக்கல் வேண்டும். கதைகள் உருவாகுதல் என்பது கற்பனையினால் இருக்கலாம். உண்மை நிகழ்வுகளாய் இருக்கலாம். நகைச்சுவை கலந்தவையாய் எழுதப்படலாம். நாம் அன்றாட வாழ்க்கையில் காண்கிற, நாம் கேட்கின்ற நிகழ்வுகளைக் கதைபோல் தான் பிறரிடம் கூறிடுவோம். கதைக் கூறலும், கதைக் கேட்டலும் மனித வாழ்க்கையில் இரண்டறக் கலந்து விட்ட ஒன்றாகும். எனவே ஒவ்வொரு சமூகத்திலும் நிரம்பவே கதைகள் உள்ளதனை நாம் அறிவோம். ஆகவே எப்போதும் சிறுகதையை ஒரு இலக்கியமாகக் கருதுகின்ற நோக்கினை அமெரிக்காவைச் சேர்ந்த எட்கர் ஆலன்போ தொடங்கி வைத்தார். மேனாட்டார் வரவினாலும், அறிவியல் வளர்ச்சியினாலும், இதழ்களின் பக்க பலத்தாலும் சிறுகதை இலக்கியம் வளர்ச்சியடைந்தது. 18ஆம் நூற்றாண்டில் வீரமாமுனிவர் எழுதிய பரமார்த்த குருகதை தமிழ்ச்சிறுகதையின் முன்னோடி எனலாம்.

சிறுகதை ஒரு மாளிகையின் சாளரம் என்றால், மாளிகையின் மொத்தப் பரப்பும் புதினம் ஆகும் என்கிறார் சயார்ச் மூர் என்னும் அறிஞர். தொடக்கம், வளர்ச்சி, உச்சகட்டம், முடிவு என்னும் ஐந்து கூறுகளை ஒரு சிறுகதை கொண்டிருக்கும். குதிரைப்பந்தையத்தின் தொடக்கம், முடிவு போல் கூர்மை கொண்டிருக்க வேண்டும். கிளைக்கதை கூடாது. கதையில் கூறப்படும் ஒவ்வொரு நிகழ்வும் கதையோடுக் கட்டாயமாக தொடர்பு கொண்டிருக்க வேண்டும். இதனை அடிப்படையாகக் கொண்டு, கதைகள் புனைந்து தமிழிலக்கியத்தில் புகழ்பெற்றோஎ பலஎ. அவ்வரிசையில் தற்கால கதையிலக்கியத்தில் தமிழ்க்கூத்தன் அவர்களின் சிறுகதைத் தொகுப்பும் வெளியிடப்பட்டுள்ளது. அக்கதைகளில் அவர் நம் வாழ்க்கைக்கு வழிகாட்டுகின்ற நல்வழிகளைப் பல நன்னெறிக் கதைகளாகத் தன் சிறப்பான, எளிமையான நடையில், உணர்ந்து கொள்ளும் வகையில், குழந்தைகள் முதல் பெரியோர்கள் வரை அவற்றை உணர்ந்து தங்களது வாழ்க்கையில் ஏற்று நடந்து கொள்ளும் விதமாய்க் கதைகளை எழுதியுள்ளார். அவர் தன் கதைகளில் பல்வேறு மாந்தர்கள் மற்றும் கடவுளரை வைத்து நன்னெறிகளைச் சுட்டிக்காட்டுகின்றார். தமிழ்க்கூத்தன் தன் கதைகளில் நன்னெறியை எவ்வெவ் வழிகளிலெல்லாம் தம் கதை மாந்தர் வழி எடுத்துரைத்துகின்றார் என்பதை ஆய்வதே இக்கட்டுரையின் நோக்கமாக அமைகின்றது.

பாவம் என்பதும், புண்ணியம் என்பதும் அவரவர் செயல்களால் நடப்பவை. நன்மை செய்பவர் புண்ணியம் அடைவதனையும், பாவம் செய்வோர் பிறர்க்குத் தீமை செய்வோர் பல வழிகளில் துன்பத்திற்கு ஆளாக நேரிடும் என்றும், கடவுளின் கொடும் பார்வைக்கும், அவர் தரும் துன்பத்திற்கும் ஆளாக நேரிடும். இதனையே திருக்குறளில் 21ஆம் அதிகாரமான தீவினையச்சம் என்ற அதிகாரத்தில்,

“தீயவை தீய பயத்தலான் தீயவை
தீயினும் அஞ்சப் படும்” (குறள் - 202)

“அருங்கேடன் என்பது அறிக மருங்கோடித்
தீவினை செய்யானின் எனின்” (குறள் - 210)

என்று வள்ளுவர் பாவம், புண்ணியம் பற்றிய கருத்துக்கள் கூறுவது, ‘பாவத்திற்குப் புண்ணியம்’ என்ற கதைக்குப் பொருத்தமாய் அமைந்துள்ளன. வணிகன் ஒருவன் தான் வாழும் காலத்தில் தன் தொழிலில் நேர்மையின்றி கலப்படம் செய்து பிழைத்ததற்கு பாவச் சம்பளமாகப் பேயாக மாமரத்தில் இருக்கின்றான். அம்மரம் ஒரு குடிமகனின் வீட்டில் உள்ளது. அதனால் அரசனை விட அவன் மரம் நன்கு காய்ப்பதால் பேரும் புகழும் அடைந்திடுகின்றான். அதைக் கண்டு, பொறாமையுற்ற மன்னன் அந்த மரத்தை வெட்டிட ஆணையிட, அம்மரத்தில் பேயாக உறையும் வணிகன், மன்னனின் கனவில் தோன்றி, தான் செய்த பாவத்தின் பயனாக அந்த மரத்தில் பேயாக உறைவதாகவும், தன்னை மன்னித்துக் கடவுள் அருள் புரிந்ததால் நன்கு காய்த்து பிறருக்கு உதவுவதாகவும், அடுத்த ஆண்டே இம்மரம் பட்டுப்போய் விடும் என்றும், தாங்கள் அதனை வெட்டிப் பாவத்தினை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டாம் என்றும் கோரிக்கை வைக்கின்றது.

மரியாதை செலுத்துதல் என்பது வயதைப் பொறுத்தோ, நிலையைப் பொறுத்தோ, கல்வியைப் பொறுத்தோ அன்று. யாராகினும் மரியாதை செலுத்திட தவறுதல் கூடாது. இக்கருத்தினை விளக்கிட தன்னுடைய ‘எல்லோருக்கும் மரியாதை’ என்ற கதையில் பேரனிடம் பிச்சைக்காரனுக்குப் பணத்தையிடும்படிக் கூறுகிறார் அவனது தாத்தா. அவனோ பணத்தையிட்டு வந்து விடுகிறான். நீ ஏன் தொப்பியைத் தூக்கி, வணங்கிக் காசினை இடவில்லை என்று கேட்கும் போது, அவருக்குத்தான் கண் தெரியாதே, நான் ஏன் அவ்வாறு செய்ய வேண்டும்? என்று கேட்கிறான் அந்தச் சிறுவன். அதற்கு அந்தப் பெரியவர், அவர் கண் தெரிந்திருந்து தெரியாதவர் மாதிரி வேடமிட்டிருந்தால், நாம் மரியாதை செய்திடவில்லை என்று வருந்துவார் அல்லவா? எனவே, நாம் அனைவருக்கும் உரிய வழியில் மரியாதை செலுத்திட வேண்டும் என்று தாத்தாவின் கூற்றுவழி நமக்கு தெளிவுபடுத்துகிறார்.

ஒவ்வொருவரும் தாங்கள் எந்நிலையில் உள்ளனரோ, அதைப்போலத் தான் பிறரையும் எண்ணுவர். அவரவரின் எண்ணப்படியே அவரவரது பார்வை அமைந்திடும் என்பதனைத் தன்னுடைய ‘அவரவர் எண்ணம்’ என்ற கதையில் விளக்குகிறார் தமிழ்க்கூத்தன். மரத்தடியில் ஆழ்ந்துறங்கும் ஒருவனைக் காணும் உழைப்பாளி. இவன் நன்குழைத்ததனால் அயர்ந்து உறங்குகின்றான் என்று எண்ணுகின்றான். ஒரு திருடனோ அவனைக் கண்டு, இவனும் நம்மைப் போலவே இரவெல்லாம் திருடிவிட்டு பகலில் உறங்குகின்றான் என்று எண்ணுகின்றான். குடிகாரன் ஒருவன், தன்னைப் போலவே அவனும் குடித்துவிட்டு போதையில் கிடப்பதாய் எண்ணுகின்றான். ஞானி ஒருவர் இப்பகல் வேளையில் இவ்வளவு ஆழமாய் உறங்கும் இவன் நிச்சயம் முற்றும் துறந்த ஞானியாய்தான் இருக்க வேண்டும் என்று எண்ணுவதாய்க் கதையை அமைத்துள்ளார். இதன்மூலம் அவருடைய சிந்தனை மற்றும் செயல்களின் அடிப்படையில் தான் காட்சிகளைக் கண்டிடுவர் என்ற அரிய கருத்தினைக் கூறுகிறார்.

‘காக்கைக்கும் தன்குஞ்சு பொன் குஞ்சு’ எனும் கருத்தினை அடிப்படையாய்க் கொண்டு எழுதப்பட்ட கதை ‘தாய்ப்பாசம்’. தாய்க்குத் தன் குழந்தை எவ்வாறாக இருப்பினும் பேரழகே என்ற கருத்தை இக்கதையில் உணர்த்துகிறார். ஒரு காட்டில் காட்டரசி தன் குழந்தைகளில் யார் அழகு? என்ற போட்டி நடத்தப் போவதாகவும் அதில் வெல்பவருக்குப் பரிசு வழங்கப்படும் என்றும் அறிவிக்கிறாள். அனைவரும் கூடிட குரங்கும் அங்கு வருகிறது. குரங்கினைக் கண்டவுடன் நீ எவ்வளவு அசிங்கமாய் இருக்கிறாய்? நீ ஏன் இங்கு வந்தாய் என்று கேட்டவுடன் குரங்கு அழுது கொண்டே தன் தாயிடம் செல்கிறது. குரங்கின் தாய், நீதானடா இவ்வுலகிலேயே மிகவும் பேரழகன் என்று ஆறுதல் கூறுகிறது.

தாய்க்குத் தன் குழந்தை என்றும் பேரழகாகவே தெரியும் எனும் தாய்ப்பாச உணர்வை உணர்த்துகிறார். இது போலவே குருவின் மீது பாசம் கொண்ட பீமனும், பாஞ்சாலியும் தன் மக்களைக் கொன்ற அசுவத்தாமனை, குருவின் நிமித்தம். குருவும் தம்மைப் போல குழந்தையை இழந்து வருந்தக் கூடாது என்று எண்ணம் கொண்டு மன்னித்து விட்ட கதையை நல்ல உள்ளம் என்ற கதையின் வழி கூறுகின்றார். மன்னிப்பு என்பதே சிறந்த பண்பு என்பதனை நமக்கு வழிகாட்டுகின்றார்.

நேர்மையான உழவன் ஒருவன் படைத்தளபதியை பிறரின் நிலத்திலிருந்து பொருளை எடுக்க வேண்டாம் என்று தடுத்துத் தொலைவில் உள்ள தன் நிலத்தில் எடுத்துக் கொள்ளும்படி எடுத்துரைக்கின்றான். ஏன் அங்கே எடுக்க விடாமல், இங்கேக் கூட்டி வந்தாய் எனக் கேட்கும் படைத்தளபதிக்கு இது என்னுடைய நிலம். இதில் பொருளை எடுத்துக்கொள்ள நான் யாருடைய அனுமதியையும் பெற வேண்டியதில்லை. மாறாக பிறருடைய நிலத்தில் எடுத்துக் கொள்ளும்படி கூற எனக்கு உரிமையில்லை என்று தன் நேர்மையைக் காட்டுவதாய் ஆசிரியர் நேர்மையான உழவன் என்ற தலைப்பிலேயே நேர்மையின் அவசியத்தைக் கூறுகிறார். பிறர் அனுமதியின்றி அவருடைய பொருளை எடுக்கக் கூடாது என்று அறிவுறுத்துகிறார். ஒரு சிறுமியின் நேர்மையான உணர்வினையும் தன்னுடைய ‘சிறுமியின் நேர்மை’ என்ற கதையின் வாயிலாய் கூறுகிறார். இளம் வயதில் நேர்மை குறித்த உணர்வினை ஏற்படுத்தி விட்டால் அது பசுமரத்தாணி போல் அவருடைய மனத்தில் பதியும் என்றுணர்த்துகின்றார்.

இறைவனை நம்பினோர் கைவிடப்படார் எனும் கருத்தை உணர்த்த எத்துன்பம் வரும் போதும் இறைவனை நாம் நினைத்திட்டால், அவரை முழுமையாக நம்பினால் ஒருபோதும் நம்மை கைவிடமாட்டார் என்னும் உண்மையை மக்கள் உணர்ந்திட ‘கடவுளை நம்பு’ எனும் கதையை எழுதியுள்ளார். புலியிடமிருந்தும், முதலையிடமிருந்தும் கடவுள் அருளால் காப்பாற்றப்பட்டு விட்டதை அறிந்த ஒருவன், இறைவா உன் அருளால் இன்று பிழைத்தேன் என்ற கூற்றுவழி உணர்த்துகிறார்.

என்றும் நீக்கமற நிறைந்திருப்பவன் கண்ணன் என்பதனை விளக்க நாரதர் சென்ற இடங்களிலெல்லாம் நீக்கமற நிறைந்திருக்கின்றார். ருக்குமணி, சத்தியபாமா, சத்தியவதி, சாம்பவதி போன்றோர் இல்லத்திலெல்லாம் ஒரே நேரத்தில் இருப்பதனை நாரதர் காண்பதாய் நிருபித்து நமக்கும் காட்டுகின்றார். இறைவா எல்லா உயிர்களிலும் நீர் நிறைந்து இருக்கின்றீர் என்பதனை உணர்த்தும் உம்மீது ஐயம் எல்லாம் கொண்டேனே! எல்லாம் உம்மால் முடியும் என்பதனை உணர்ந்து கொண்டேன் என்று நாரதர் கூறுவதாய் நிறைவு செய்கின்றார்.

பெரியோர் முன் தனக்கு என்ன தெரிந்தாலும் பெரியோர்க்கு அவமரியாதை ஏற்படக்கூடாது என்ற நல்லெண்ணத்தில் அபுபக்கர், உமர் ஆகியோருக்கு அறியாத பதில் தனக்குத் தெரிந்திருந்தும் உமரின் மகன் அதனை முந்திக் கொண்டு கூறவில்லை. பெரியோரை மதித்து நடத்தல் என்ற கருத்தைத் ‘தெரிந்தாலும் சொல்லாதவர்’ என்ற கதை வாயிலாக கூறுகின்றார்.

உள்ளதனை வைத்து மகிழ்வுடன் வாழ வேண்டும் எனும் கருத்தைக் கூறிட விளையும் ஆசிரியர், சிங்கம் ஒன்று வேட்டையாட சென்ற போது முதலில் முயலைப் பார்த்தும் அதனைவிடப் பெரிய மானைக் கண்டவுடன் முயலை விட்டு, மானைத் துரத்தியது. இறுதியில் இரண்டும் தப்பித்துச் சென்றது. முதலில் கிடைத்திருந்த முயலைப் பிடித்திருந்தால் உணவு கிடைத்திருக்கும். தவற விட்டதனால் இரண்டும் போனது. இதனைத் தனது ‘கிடைத்ததை விடலாமா?’ என்ற கதையின் வாயிலாகத் தெளிவுபடுத்துகிறார்.

வள்ளல் குணம் பிறப்பிலேயே வர வேண்டும். அக்குணம் கர்ணனிடம் நிறையவே இருந்தது. ஒருநாள் பீமன் கண்ணனிடம் கர்ணனை ‘வள்ளல்’ என்று புகழ்கின்றான். நானும் தான் பொருள் இருந்தால் தாரளமாக வாரி வழங்குவேன் என்றான். அதனைக் கேட்ட கண்ணன் தன் மாய சக்தியால் ஒரு மலையைப் பொன்னாக்கி அவனிடம் தந்தான். பீமன் வெட்டி வெட்டி எடுத்துக் கொடுத்தும் மலை குறையவில்லை. ஆனால் கர்ணனிடம் அம்மலையைக் கண்ணன் கொடுத்தான். கொடுத்த கையோடு கர்ணன் கண்ணனைப் பின் தொடர்ந்தான். “ஏன் மலையைத் தானமாக வழங்காமல் எங்களுடன் வருகிறாய்?” என்று கண்ணன் வினவ. நலிந்தோர் ஒருவன் வந்து பொருள் வேண்டும் என்று கேட்கவே அம்மலையை நான் தானமாக கொடுத்துவிட்டேன் என்றான். பீமனுக்கு அப்போது தான் கர்ணன் எப்பேர்பட்ட வள்ளல் என்று புரிந்தது. இதனை விளக்கும் விதமாய்த் தமிழ்க்கூத்தன் ‘சிறந்த கொடையாளி’ என்ற கதையில் விளக்குகிறார்.

இவ்வாறு மனித வாழ்க்கைக்குத் தேவையான அனைத்து நன்னெறிக் கதைகளையும், தன் சிறந்த எழுத்தால் அனைவரது மனதிலும் பதியும் வண்ணம் தன்னுடைய அறுபது கதைகளில் நன்னெறிக் கருத்துக்களை வழங்கியுள்ளார். சுருங்கச் சொல்லி விளங்க வைக்கும் பாங்கு சிறுகதைகளுக்கு உண்டு. இவரது கதைகள் அனைத்தும் சிறுகதை என்றே கருதத்தக்க வகையில் அமைந்துள்ளதோடு, நன்னெறிகளை எடுத்துரைக்கும் நீதிக்களஞ்சியமாகவும் திகழ்கின்றன. இவர் எழுதியுள்ள கதைகளை இன்றைய தலைமுறையினர் நன்கு கற்று, கற்றபடி நிற்பார்களேயானால் இனிவரும் சமுதாயமும், சமகால சமுதாயமும் தவறுகளற்ற நீதிச் சமூகமாக விளங்கும் என்பதில் எவ்விதவொரு ஐயமுமில்லை என்றே சொல்லலாம்.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.