சமுதாயத்தில் தனி மனிதன் ஒருவன் தனித்து வாழ முடியாது. மற்றவரோடு, மற்ற உயிர்களோடு கூடிப் பழகி வாழ வேண்டியிருக்கிறது. அவ்வாறு பழகி வாழும் போது மற்றவர்க்கும் மற்ற உயிர்களுக்கும் ஊறு ஏற்படாத வண்ணம் பழகி வாழ்தல் சிறந்தது. அவரோடு பழகுவதன் மூலம் அவருக்கு நன்மைகள் ஏற்படப் பழகுவதும் வாழ்வதும் சிறப்பு. தனக்கு ஏற்படுகின்ற நன்மைகளைத் துறந்து விட்டுப் பிறர் நன்மை அடைகின்ற விதத்தில் வாழ்க்கையை நடத்துதல் நல்லது. தனக்குக் கிடைக்கின்ற நன்மைகளை, பயன்களைத் துறப்பதன் மூலம், பிறருக்கு நன்மை கிடைக்குமெனில் அவற்றைத் துறப்பது தான் பண்பாடாகும். உயிரைக் கொடுக்கின்ற நிலை வந்த போதும் அதையும் கொடுப்பது தான் பண்பாடு.

அதிசூரனைப் பகைவனாகக் கருதிய நாயனார், திருநீற்றைக் கண்டதும் அடியாராகக் கொண்டார். பகைவன் என்று அதிசூரனைக் கொன்றால், வெண்ணீறு அணிந்தமையின் அடியார் ஒருவரைக் கொன்றதாக ஆகும். எனவே, அவரைக் கொல்லாது விட்டார். வாளையும் கேடயத்தையும் நீக்கிப் போரிடாது நின்றால் அதிசூரன் தன்னைக் கொல்ல எளிதாகும். ஆனால் கேடயத்தையும் வாளையுளும் போர்க்களத்தே போட்டு விட்டுப் போரிடாது நின்ற வீரனைக் கொல்லுவது அறமன்று! தம்மைக் கொல்லுவதன் மூலம் அறமல்லாத செயலைச் செய்தனன் அதிசூரன் எனும் பழிச் சொல்லுக்கு அவன் ஆட்படுவான். அந்தப் பழிச்சொல் கூட அவனுக்குக் கூடாது. அவனுடைய எண்ணமும் நிறைவேற வேண்டும் அதே நேரத்தில் அவனுக்குப் பழியும் ஏற்படாதிருக்க வேண்டும். நிராயுதபாணியைக் கொன்றார் எனும் தீச்சொல் அவனுக்கு எய்தாமை வேண்டும். எனவே, நாயனார் முதலில் அவன், தம்மைக் கொல்லுவதற்கு எளிதாகக் தாம் அவன் மீது வாளை வீசாது நின்றார். பின்னர் அவர் மீது பழி வாராமைக்கும் தாம் போரிடுவது போன்று போக்குக் காட்டிட, அதிசூரனும் தன் எண்ணத்தை முடித்துக் கொண்டான். அதிசூரன் ஏனாதி நாதரைக் கொல்ல வாளை வீசிய போது அவருடைய திருவுள்ளம் இருந்த நிலையைச் சேக்கிழார் பெருமானே

“அந்நின்ற தொண்டர் திருவுள்ளம்
ஆரறிவார்?”

என வியந்து பாராட்டினார். தாம் இறக்கப் போகின்றோம் எனத் தெரிந்தும், அத்திருவுள்ளம் அதனை ஏற்கத் துணிந்தது, உயிரையும் பொருட்படுத்தாத அவர் தம் உயரியப் பண்பாடு இதன் மூலம் வெளிப்படுகின்றது.

திருக்காளத்தி மலையின் உச்சியில் வீற்றிருக்கும் அண்ணலார் திண்ணனார் தம்மீது பரிவு காட்டுவதற்காகத் தம் திரு நாயணங்களுள் ஒன்றில் உதிரம் பாயக் காட்டினர். இக்காட்சியைக் கண்ணுற்றுத் திண்ணனார் மயங்கினார். நிலத்திடைப் பதைத்து வீழ்ந்தார். பச்சிலை பறித்து மருந்து பிழிந்து வார்த்தார். அப்போதும் உதிரம் பாய்வது நிற்கவில்லை. உற்ற நோய் தீர்ப்பதற்கு ‘ஊனுக்கு ஊன்’ என்று கூறித் தம் கண்களுள் ஒன்றனைப் பகழியால் எடுத்துக் குருதி வந்த காளத்தி நாதர் கண்ணில் அப்பினார். அப்போது குருதி வருவது நின்றது கண்டு மகிழ்ச்சி அடைந்தார் திண்ணனார். ஆனால், சற்று நேரத்தில் அடுத்த கண்ணிலும் குருதி பாயப் பார்த்து உளம் நொந்தார். தன்னிடம் மருந்தாக இன்னொரு கண் இருக்கின்றது என மகிழ்ந்தார். அஃதை எடுத்துக் குருதி பாய்ந்த இடத்தில் அப்ப முனைந்தார். அப்பொழுது “கண்ணப்ப நிற்க” என மூன்று முறை அடுக்கிய அமுத வாக்கு எழுந்தது ”இதன் மூலம் திண்ணப்பரின் சீரிய உள்ளத்தை அறிய முடிகின்றது.

மலையுச்சியில் வீற்றிருக்கும் தேவதேவரை இறைவனாக மட்டும் கருதாமல் தம்மையொத்த மனிதராகவும் திண்ணனார் கருதினார். “இறைவனாகக் கருதிய போது, அவரை வழிபடவாயில் பொன் முகலி ஆற்று நீரையும் அங்கு மலர்ந்த மலர்களால் ஆன தாரையும் கொண்டு போனார் என்பதன் மூலம் திண்ணப்பரின் மனித நேயத்தை உணர முடிகிறது. “தம்மையொத்த மனிதராக எண்ணியபோது தன்னைப் போல் அவருக்கும் பசிக்குமே எனப் பக்குவமாய் படைத்த பன்றி இறைச்சியை உண்ண வேண்டினார்” என்ற இச்செயலின் மூலம் பசி என்பது தீராத நோய் என்று அன்றே மக்கள் உணர்ந்து இருந்த தன்மையை அறியமுடிகிறது. தனி ஒரு மனிதனுக்கு உணவிலலை எனில் இவ்வுலகையே அழித்திடல் வேண்டும் என்ற பாரதியின் வாக்கும் இவ்விடம் நினைவு கூறத் தக்கது. தனியராகிய எம்பெருமான் மலை முகட்டில் தனியராக இருக்கக் கண்டு “வெஞ்சின காட்டு மிருகங்கள் அவரை என் செய்யுமோ என அஞ்சிக் கருங்கடல் என்ன, நின்று வீரர்கள் துயிலாது காத்தார் என்பதன் மூலம் இவருடைய இறைவழிபாடு வெளிப்படுகிறது. இறுதியில் “கண்களில் ஊனம் ஏற்பட்டபோது தம் திருக்கண்களையே அளித்துக் கண்ணப்பராயினார்” என்பதன் மூலம் திண்ணப்பரின் அளப்பறிய அன்பும் சீரிய உள்ளமும் தெளிவுபடுகிறது.

ஒருவர்க்கு அன்பு இருக்குமேயானால் அதுவேப் பண்பாக மாறிச் செயல்படும். இக்கருத்தையே திருவள்ளுவரும்,

“அன்புடைமை ஆன்ற குடிப்பிறத்தல் இவ்விரண்டும்
பண்புடைமை என்னும் வழக்கு”

எனக் கூறினார். திண்ணனார் இறைவன் மீது வைத்த அன்பு அரும்புகள், இத்தகைய பண்பாட்டுச் செயல்களாக மலர்ந்தன என்பது புலனாகின்றது.

மனிதனது வாழ்க்கையில் பணிவு என்பது மிகவும் முக்கியமான ஒன்றாகும். பணியே மனிதனைச் சிறந்தவனாக மாற்றும் தன்மை பெற்றது. இப்பணிவைப் பெரியபுராணம் சுட்டும் போது நீற்றறையில் இருந்தும், நஞ்சு உண்டும் கடல் மீது மிதந்தும் சமணரின் எண்ணத்தினைப் பாழாக்கிய திருநாவுக்கரசர் முதன் முதலில், பிள்ளையார் திருஞானசம்பந்தர் தோன்றிய திருப்புகலி எனும் சீர்காழியைச் சென்றடைந்தார். அங்கு உறைந்திருந்த சீர்காழிப் பிள்ளையார் திருநாவுக்கரசரைத் திருவுளங்கொண்டு வரவேற்ற காட்சியினை;

“தொழுதனைவுற் றாண்ட அர(சு) அன்புருகத்
தொண்டர் குழாத்திடையே சென்று
… … … … … … … … … …
என அவரும் “அடியேன்”

என்ற செய்யுள் அடிகளின் மூலம் எடுத்துக் காட்டுவதைக் காணலாம். எண்பத்தோர் ஆண்டு நிரம்பிய அப்பர் பதினாறு ஆண்டுப் பாலகனை வணங்கினாராம். அஃதும் அடிபணிந்து தொழுதார் என்பதன் மூலம் பண்பின் முதிர்ச்சி புலப்படுகிறது.

திருப்பூந்துருத்தி என்னும் திருத்தலத்தில் திருஞானசம்பந்தர் சிவிகையில் வரும் போது, திருநாவுக்கரசர் அதனைக் கண்டு “தாழும் உடல் இதுகொண்டு தாங்குவன் யான்! எனக் கூறி அச்சிவிகையினைத் தாங்குவாருடன் தாங்கிச் சென்றார் என்னும் போது அவரது சிந்தை களிப்புற்றுக் காணப்பட்டதை உணர முடிகிறது. எவரும் தெளிந்திலார் சிவிகையில் அமர்ந்து சென்ற சம்பந்தர், “எங்குற்றார்? அப்பா” எனக் கேட்க அவ்வொலியைக் கேட்க உருகி நின்ற அப்பர்,

“……. உம் அடியேன் உம் அடிகள் தாங்கி வரும்
பெருவாழ்வு வந்தெய்த் பெற்றிங்குற்றேன்”

என்று கூறுவதன் மூலம் அப்பரின் அன்பு வெளிப்பட்டு இருப்பதைக் காண முடிகிறது. மேலும்,

இதைக் கேட்டதும் பிள்ளையார் விரைவுடன் வந்து உள்ளம் மிகுந்த அன்போடு அரசினை வணங்குகின்ற இவர் வணங்குவதற்கு முன்னே அவர் வணங்கினார். இக்காட்சியினைக் கண்ணுற்ற அண்டர் பிரான் தொண்டர் எலாம் தொழுது ஆரவாரித்தனர்.

சைவ ஆக்கத்திற்குத் தாம் புரிந்த நற்செயல்களால தம்மை உயர்வாகக் கருதாது, திரு ஆலவாயில் சமணத்தை வீழ்த்திச் சைவத்தின் பெருமையைத் துலங்கச் செய்த காழிப் பிள்ளையாரை நாவின் அரசர் சுமந்தார் எனின் அவர் தம் உள்ளத்தின் மேம்பாட்டை அன்பின் முதிர்ச்சியைக் காணமுடிகின்றது.

அப்பூதி அடிகள் இல்லத்தில் திருநாவுக்கரசர் திருவமுது செய்யத் திருமகன் மூத்த திருநாவுக்கரசை இலை கொய்து வருமாறு பெற்றோர் ஏவ, நல்ல தாய் தந்தை ஏவ நான் இது செய்யப் பெற்றேன் என்று கூறி விரைந்து சென்ற அவனை அரவம் தீண்டிட விடம் வேகமாகத் தலைக்கேறியது. வேய்யவிடத்தின் வேகத்தால் வீழா முன்னம் தன் வேகத்தால் இல்லம் நண்ணினான். மாசுணம் தீண்டியதை ஒருவருக்கும் உரைப்பதில்லை. அஃது அடியவர் திருவமுது செய்யக் காலம் தாழ்க்கும் எனக் கருதி ஏதும் புகலாது. இலைக் குருத்தினைத் தாயார்பால் வைத்துப் படிமேல் வீழ்ந்தனன் அப்பண்பாளன்.

தளர்ந்து வீழ்ந்த மகனைக் கண்டு தாயாரும் தந்தையாரும் உளம் பதைத்தனர். உற்று நோக்கி உதிரம் சோர்ந்த வடிவம் திருமேனியில் விளங்கிய குறியும் கண்டு விடத்தினால் வீழ்ந்தான் எனக் கூறிப் பதைப்பு ஏதும் இன்றிப் பெரியவர் அமுது செய்தவற்கு ஆயத்தம் செய்தனர். பெறுதற்கரிய வைரமாகிய புதல்வன் தன்னை, ஒரு பாயினுள் இட்டு மூடிப் பாவேந்தர் தெரிந்து கொள்ளா வண்ணம் பக்குவமாக நடந்து கொண்டனர். பின்னர் திருத்தொண்டர் பால் அணைந்து “அமுது செய்து எங்குடி முழுதும் உய்யக் கொள்வீர்” என வேண்டினர்.

தனிமனிதன் ஒருவன் சமுதாயத்தில் தனித்து வாழ முடியாது என்பதையும், மற்ற உயிர்களோடு கூடி வாழும் போது நன்மைகள் ஏற்படப் பழகுதல் வேண்டும் என்பது புனலாகின்றது. பிற உயிர்களைக் கொல்லாமையும், புலால் உண்ணாமையும் சிறந்த பண்பாடு என்பதை அறிய முடிகிறது.

திருநீற்றின் மீது கொண்ட சிவ பற்றால் தம்மைக் கொல்ல வந்த பகைவனையும் நாயனார் கொல்லாது அதனை ஏற்கத் துணிந்ததன் மூலம் அவர் தம் உயரிய பண்பாடு வெளிப்பட்டு நிற்பதைக் காணமுடிகிறது.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.