சமுதாயச் சிக்கல்களை மையமாக வைத்துப் புதிய இலக்கியம் படைத்தோருள் ‘ஸ்ரீபதி’ இன்றியமையாத இடத்தைப் பெற்றுள்ளார். இவர் முரண்பட்ட பல்வேறு சமூகச் சிக்கல்களைக் கருவாகக் கொண்டு பல சிறு கதைகளை எழுதியுள்ளார். அவற்றுள் ‘பறவையாடிப் பழகு’ சிறுகதை புலப்படுத்தும் சமுதாய நிலையை ஆய்வதாக இக்கட்டுரை அமைகின்றது.

“சமுதாயம் என்பது பொதுநல ஸ்தாபனம், சங்கம், கழகம், சமுதாயத்தில் வசதிமிக்கவர்கள் போன்ற விளக்கங்களைச் சமுதாயத்திற்குரியது” என பெரிய லிப்கோ அகராதி சமுதாயம் குறித்து விளக்குகிறது. “ஒன்றுபட்டால் அல்லது ஒன்று கூடினால் மட்டும் சமுதாயம் ஆகாது. சமூகத்தில் அங்கமாயிருக்கும் மக்கள் ஒருவரை ஒருவர் புரிந்து கொள்ள வேண்டுமென்பதும் இன்றியமையாதது” என்பர்.

சமுதாயம் என்பது ஒருவர் மற்றவரைச் சார்ந்து வாழக்கூடிய அமைப்பாகும். குழந்தைகள் பெற்றோரையும், பெற்றோர் சமூகத்தையும் சார்ந்து வாழ்கின்றனர். சார்ந்து வாழ்தலே மனிதப் பண்பு. “ஒரு குறிப்பிட்ட நிலப்பகுதியில் நீண்ட நாட்களாக ஒன்று சேர்ந்து வாழ்வதற்காக மக்கள் ஏற்படுத்திக் கொள்ளும் அமைப்பே சமூகம்” ஆகும் (கலைக்களஞ்சியம் தொகுதி-4, ப. 477) “சமுதாயம் என்பதற்கு மக்களின் திரள், பொருளின் திரள், பொதுவானது சட்டம், சபை பின்னணி” என்று தமிழ்ப் பேரகராதி பொருள் தருகிறது (கதிரைவேற்பிள்ளை மதுரைத் தமிழ்ப் பேரகராதி, ப. 538)

எந்தவொரு படைப்பாளனும் தான் படைக்கும் இலக்கியத்தை ஒரு சமுதாயம் சார்ந்தே எழுதுகிறான். சமுதாய நோக்கமற்ற இலக்கியம் சிறகற்ற பறவை. சமுதாயத்தில் தன்னை ஓர் அங்கமாகக் கருதிக் கொண்டு படைப்பாளன் படைக்கும் படைப்புக்களே சமுதாய இலக்கியங்கள் ஆகும். இலக்கியத்திற்கும் சமுதாயத்திற்கும் நெருக்கமான தொடர்பு உண்டு. ஒரு குறிப்பிட்ட காலகட்டத்தில் சமுதாயம் எவ்வாறு இருந்தது என்பதை அறிதற்குச் சிறந்த இலக்கிய நூல்களே பெருந்துணை புரிகின்றன.

சமுதாயம் வாழ்ந்த வாழ்வினைக் காணவும், இலக்கியத்தை அறியவும் பண்பாடு, நாகரீகம் குறித்துத் தெளியவும் அவர்களிடையே வளர்ந்துள்ள இலக்கியமும் கலைகளும் பெரிதும் துணைபுரிகின்றன. அவ்வகையில் ‘இலக்கியத்துடன் மிக நெருங்கிய தொடர்புடையது சமூகவியல்” என்பார் க. கைலாசபதி (சமூகவியலும் இலக்கியமும், ப.5)

சமுதாயத்தில் “நல்ல இலக்கியம் என்பது சமூகத்தில் நடைபெறும் காரண காரியங்களுடன் சித்தரிப்பது ஒருவகை படைப்பின் திறத்தோடு இணையச் சமுதாய மாற்றத்தை முன் மொழிவது இன்னொரு வகை ஆகும். புனைகதைகளில் அல்லது கதை சார்ந்த கவிதைகளில் சமுதாயத்தின் மாற்றத்தை மிக எச்சரிக்கையாக அணுக வேண்டும்” என்பார் தி.சு. நடராஜன் (திறனாய்வுக்கலை, பக். 63-64)

சமுதாயத்தின் அடிப்படை வசதிகள் பெருகும் பொழுது மாற்றம் நிகழும். சமுதாய மாற்றம் என்பது இலக்கியத்தைப் பொறுத்தளவில் படைப்பாளனுடைய சமுதாய உணர்வினையும் உலகக் கண்ணோட்டத்தினையும் பொறுத்தே அமைகிறது.

ஒவ்வொரு மனிதனின் வாழ்க்கையும் சமூகத்தைப் பின்புலமாகக் கொண்டுள்ளது. “மனிதன் தன்னந்தனியாக வாழ்பவன் அல்லன். கூடிவாழும் இயல்புடையவன். மனிதனின் ஆளுகை சமுதாயத்தின் மீதும், சமுதாயத்தின் ஆளுகை தனி மனிதன் மீதும் இறுகப் படிந்து ஒன்றையொன்று பற்றிக் கொண்டே இருக்கின்றன” என்பார்.

தன் பிள்ளைகள் நலனுக்காகத் தம்மையே அர்ப்பணித்துக் கொண்டவர்கள் பெற்றோர் ஆவர். தம்முடைய வயோதிக நிலையின் தன் பிள்ளைகளின் அன்பான உபசரிப்பாவது கிடைக்க வேண்டும் என்பது பெற்றோர்களின் எதிர்பார்ப்பு. தன்னைப் பெற்று வளர்த்து இவ்வளவு பெரிய நிலைமைக்கு உயர்த்தியவர்கள் நம் பெற்றோர் என்பதை மறந்து அவர்களை ஒதுக்க நினைக்கிறார்கள்.

“அன்னையில இருந்து இன்னைக்கு வரைக்கும்
அவன் கட்டுன வீட்டுக்குள்ள போகல. அவன்
சம்பாத்தியத்துல கை நனைக்கல” (ப.ப., ப. 30)

‘லூசுக்கிழவியும் ரேசன் அரிசியும்’ என்ற கதையில் வயதான கிழவியின் வைராக்கியத்தையும் பிள்ளைகளின் மனப்போக்கையும் இடித்துரைக்கிறது.

இன்றைய சமுதாயத்தில் ஆணும், பெண்ணும் இருவரும் வேலைக்குச் செல்லும் நிலை உள்ளது. இருப்பினும் வேலைக்குச் செல்லும் பெண்களை அதிகாரிகளும், உரிமையாளர்களும், ஏனையோரும் அவர்களின் மனங்களில் உள்ள சபலப் புத்திகள் மூலம் பெண்களின் வாழ்வினைப் பறித்து கேவலப்படுத்திவிடுகின்றனர்.

“நாயை விடக் கேவலமாக சிலர் பாக்குறதும்,
நாய் மாதி நாக்கை தொங்கப் போட்டுப் பலர்
பார்க்கிறதும் அருவருப்பாக இருந்தது” (ப.ப., ப. 51)

என்று அதிகாரிகள் பார்க்கும் பார்வையினை ஆசிரியர் ‘பலான மனிதர்கள்’ என்ற கதையில் படம்பிடித்துக் காட்டியுள்ளார்.

இன்றைய அறிவியல் உலகம் எல்லையற்று விரிந்து பரந்து செல்கிறது. அதன் வளர்ச்சியில் பல எண்ணற்ற செயல்களைச் செய்து கொண்டு வருகின்றது. அறிவியல் வளர்ச்சியால் மனிதன் உயர்ந்து வந்தாலும், நிம்மதியற்று வாழும் சூழ்நிலை ஏற்படுகின்றது. இன்றைய அனுயுகத்தின் அதிவேக முன்னேற்றத்தை “இன்னொரு உலகம்” என்ற கதையில் ஸ்ரீபதி,

“கடந்த ரெண்டு நூற்றாண்டுகளாக ஓசோன்
ஓட்டையைச் செயற்கை முறையில நாம்
அடைச்சிக்கிட்டுத் தான் இருக்கோம்” (ப.ப., ப. 17)

என்று அழகாகச் சித்திரிக்கிறார்.

ராணா சிரித்துக் கொண்டே,

“உண்மை தான், நாம ஒரு பக்கமா அடைக்கும்போது
அதைவிட பெருசா இன்னொரு பக்கம் ஓட்டை விழுதே.
இயற்கை தன்னைத் தானே சமச்சீர் செய்யாமல்
நம்மளால செயற்கை முறையில தகவமைப்பு செய்ய முடியாது” (ப.ப., ப. 17)

என்பதை ‘பறவையாடிப் பழகு” வழிச் செயற்கை முறையில் இன்னொரு உலகம் செய்தாலும் ஈடாகாது என்று கூறியுள்ளார்.

‘மைக்ரோ ப்ராப்ளம்’ என்ற கதையில் உலக கம்ப்யூட்டர்கள் எல்லாம் நின்றுவிட்டால் அணுகுண்டுகள்கூட தானாக வெடித்துவிடும் என்பன போன்ற செய்திகள் உலகையே பயமுறுத்துகிறது. இந்தக் கதையில் கம்ப்யூட்டர்கள் எல்லாம் தாறுமாறாகச் செய்திகளைச் சொல்லி பெரும் குழப்பத்தை ஏற்படுத்திவிடுகிறது என்பதை,

“எனக்குத் தெவசம் பண்ண இன்னைக்கு பர்மிசன்
கொடுத்து என் மகனுக்கு மெசேஜ் வந்திருக்கு” (ப.ப., ப. 81)

என்னும் சிறுகதை வரிகள் காட்டுகின்றன. சமூகம் விஞ்ஞானத்தை முழுவதும் நம்பி இருப்பதால் எழும் சமூகச் சிக்கலை ஸ்ரீபதி கிண்டல் செய்கிறார்.

“இயந்திரங்களுடன் இயங்கி இயங்கி இவர்களுக்குள்ளும்
மனிதத் தன்மை என்பது மறைந்து விடுகிறதோ?” (ப.ப., ப. 87)

எனும் வரிகளில் ஆசிரியர் சமூகத்தைச் சிந்திக்கத் தூண்டுகிறார்.

“தாயே சேயாக” என்ற கதையில் இன்று ‘குளோனிங்’ முறையால் ஆடு, மாடுகளை உருவாக்கியிருக்கின்றார்கள். அதேபோல் அச்சு அசலாக புதிய உயிரை உண்டாக்கும் முறையே குளோனிங். ஒருவர் உடம்பிலிருந்து ஒரு ‘செல்’லை எடுத்து அதைக் கருவாக உருவாக்குவது குளோனிங் முறையாகும். சமுதாயத்தில் இதை ‘வாடகைத்தாய்’ என்று அழைப்பர்.

“தாயைச் சேயாக்கி வளர்த்துக் கொள்ள வகை செய்த
விஞ்ஞானத்தை வியக்காமல் இருக்க முடியுமா?” (தா.சே., ப. 63)

என்று கதையில் வரும் வரிகளின் வழி விஞ்ஞானத்தால் நன்மை ஏற்பட்டாலும், அதே விஞ்ஞானத்தில்

“உங்களுக்கு வாரிசு வேணும்னு இந்த குளோனிங்கைப்
பயன்படுத்தி இருக்கோம் நாம். ஆனா இதை வச்சு அடிமைகளை
உருவாக்கிட்டா … இந்த உலகமே நெனச்சுப் பார்க்க
முடியாத அளவுக்கு மோசமாகி விடும்” (ப.ப., ப. 65)

என்று கதையில் விஞ்ஞானத்தைத் தவறான முறையில் பயன்படுத்தினால் விபரீதம் ஏற்படும் என்பதையும் சுட்டியுள்ளார்.

காதலும், வீரமும் சங்க காலத்தில் மக்கள் வாழ்க்கையின் இரு கண்களாகப் போற்றி மதிக்கப் பெற்றன. இவ்வகையில் காதல் உயர்ந்த இடத்தில் வைத்துப் போற்றப் பெற்றது. காதல் என்பது மக்களின் அகவாழ்வை ஒருங்கிணைப்பதாக அமைகின்றது. அன்றிலிருந்து இன்றுவரை தோன்றிய பல இலக்கியங்களின் பாடுபொருள்களும் காதலாகத் தான் காணப்படுகின்றன.

காதல் ஒவ்வொரு உயிரினமும் அதனுடன் எட்டி உறவாகும் வாழ்வு ஆகும். அன்பின் வெளிப்பாடு காதல் என்பர். சமுதாயத்தில் காதல் செய்பவர்களும் இருக்கிறார்கள். ஆனால் அந்தக் காதல் எந்த அளவிற்கு உண்மை என்பதை அறுதியிட்டுச் சொல்லமுடியாது. காதல் என்பது ஒரு பருவத்தின் ஏக்கம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

“கவிதையைக் கூட காசுக்கு வாங்கி காதலைச்
சொல்பவனை நம்பி விடாதே” (ப.ப., ப. 37)

என்று அப்பா தன் மகளுக்குக் கூறும் அறிவுரையில் கவிஞனை கேலி செய்வதையும் அறிய முடிகின்றது.