திணை என்ற சொல் முதலில் நிலத்தைக் குறித்தனவாக அமைந்து பின் நிலத்திற்குரிய மக்களின் ஒழுக்கத்தினைக் குறித்து நின்றது என பண்டைய இலக்கண இலக்கியங்கள் வழி அறிய முடிகின்றது. தொல்காப்பியர் திணை என்பதை ஒழுக்கம் என்றும், நிலம் என்றும் இரு பெயரில் வழங்கியுள்ளார். அகம் சார்ந்த உள்ளத்து உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தும் இடத்தும் புறம் சார்ந்த வீரம், போர், கொடை போன்ற புற நிகழ்வுகளை வெளிப்படுத்தும் இடத்தும் திணையானது ஒழுக்கம் என வந்தது. தொல்காப்பிய உரையாசிரியரான நச்சினார்க்கினியார்

“திணைதொறும் மரீஇயபெயர்,நால்வகைநிலத்தும் மரீஇப் போந்தநிலப்பெயர்” (1)

என்றுதிணையைநிலமாகக் குறிப்பிடுவதைக் காணமுடிகிறது.

ஐந்திணை வாழ்க்கை முறை பற்றி இலக்கியங்கள் வாயிலாக நாம் எவ்வளவு கற்றுத் தெளிந்த போதும் கூட இப்படியான ஒரு கேள்வி எழத்தான் செய்கிறது. பண்டையத் தமிழர்களான நம் முன்னோர்கள் ஒரேகாலத்தில் குறிஞ்சியிலும், முல்லையிலும், மருதத்திலும், நெய்தலிலும், பாலையிலும் வாழ்ந்தனரா என்ற கேள்விக்கு ஆம் என்று பதில் நமக்குள்ளே வந்திருக்குமாயின் அது மிகவும் சரியே. பல நூற் பயின்ற தமிழறிஞர்களும் இதை நம்பி ஏற்கத்தான் செய்கின்றனர். சங்ககாலத்தில் அவ்வாறு வாழ்ந்தது உண்மையும் கூட. ஆனால், ஆதியில் படிப்படியாக வளர்ந்து வந்ததே ஐந்திணை வாழ்க்கை முறை.

விலங்குகளைப் போலவே, மனிதனும் மந்தையாக வாழும் இயல்புடையவன் ஏதேனும் ஒரு குறிப்பிட்ட நிலப்பகுதியிலேயே அவன் வாழ்ந்திருக்க வேண்டும். அப்படியாயின், மனிதன் முதன் முதலாக வாழ்ந்த நிலம் எது? இதற்குத் தமிழர் வரலாறு எழுதிய ந. சி. கந்தையாபிள்ளை

‘தமிழரின் தொடக்கம் யாதோஒருமலையிடம் எனத் தெரிகிறது’

என்பர். மேலும் அவர்

“மனிதன் ஆரம்பகாலத்தில் குறிஞ்சி நிலத்திலேயே தனது வாழ்க்கையை வாழத் தொடங்கினான். கொடிய விலங்குகளினின்றும் அவனைக் காத்துக் கொள்ளக் குகைகள் அங்குத் தானுண்டு” (2) என்பார்.



இது குறித்து தேவநேயப்பாவாணர்;

“இயற்கை அல்லது அநாகரிக மாந்தன், இயற்கையாக விளையும் காய்கனி, கிழங்குகளையும் வேட்டையாடிப் பெறும் விலங்கு, பறவை, இறைச்சியும் உண்டு வாழ்வதற்கேற்ற இடம் குறிஞ்சி என்னும் மலைநிலம் அதற்கடுத்தபடியாக, ஆடு மாடுகளைச் சிறப்பாக வளர்த்தும் வானவாரிப் பயிர்களை விளைத்தும் வாழ்வதற்கு ஏற்ற இடம் புல்வெளியும் குறுங்காடுமுள்ள முல்லை நிலம், அதற்கடுத்தபடியாக, நன்செய் பயிர்களையும், புன்செய் பயிர்களையும் நன்றாக விளைவித்து நிலையாக வாழ்ந்து நாளடைவில் சிற்றூர் பேரூரும், பேரூர் மூதூரும் ஆகி கைத்தொழிலும் வாணிகமும் வளர்ந்தது. கல்வியும் அரசும் நகரும் நகரமும் தோன்றி, மக்கள் நாகரிகம் அடைதற்கேற்ற இடம் நிலவளமும், நீர்வளமும் மிக்க மருத நிலம். அதற்கடுத்தபடியாக, பலவகை மரக்கலங்கள் புனைந்து கடல் கடந்து நீர் வாணிகஞ் செய்து பல்வகை பண்டங் கொணர்ந்து நாட்டை வளப்படுத்துவதற்கேற்ற இடம் கடல் சார்ந்த நெய்தல் நிலம். பாலை என்பது முல்லையும் சிறுமலைக் குறிஞ்சியும் முதுவேனில் காலத்தில் நீர்நிலைகளெல்லாம் வற்றி வரண்டு நிலமுஞ் சுடும் நிலை. பின்னர், மழைக் காலத்தில் பாலைநிலம் தளிர்த்தும், நீர் நிரம்பியும் மீண்டும் முல்லையும் குறிஞ்சியுமாக மாறிவிடும். ஆதலால், ஐந்திணைகளுட் பாலைக்கு நிலையான நிலமில்லை. அதனால், நிலத்தை நானிலம் என்றனர்” (3)

இத்தகைய பரிணாம வளர்ச்சியைப் பார்க்கும் போது அதை ஏற்கும் படியாக அமைகிறது.

“குறிஞ்சி நிலத்திலிருந்து பற்பல ஆயிரம் ஆண்டுகள் இடைவெளியில் முல்லை, மருதம், நெய்தல் என ஒவ்வொரு நில வாழ்க்கைக்கும் மாறிமாறி வாழ்ந்திருக்கிறான். இந்த உண்மையை ஐயமின்றி உணரும் அறிவே தமிழரின் திணை வரலாற்றைச் சரியாகப் புரிந்து கொள்ளத் துணைசெய்யும் அறிவாகும்” (4)

தொல்காப்பியர் அகம் புறம் எனச் சுட்டும் திணைப்பகுப்பில்

“கைக்கிளைமுதலாகப் பெருந்திணை இறுவாய்
முற்படக்கிளந்தஎழுதிணைஎன்ப” (தொல்.பொ.நூ.1)

என்று அகத்திணையைக் கைக்கிளை, குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை, பெருந்திணை என ஏழாகவும்,

“அகத்திணையாகிய எழுதிணையையும் சாற்றி அவற்றின் புறத்து நிகழ்வன” (5)

என்று வெட்சி, வஞ்சி, உழிஞை, தும்பை, வாகை, காஞ்சி, பாடாண் எனப் புறத் திணைகள் ஏழாகக் குறிப்பிட்டுச் சொல்லுவார் தொல்காப்பியர்.

இவையாவும் ஒழுக்கம் என்னும் பொருளில் அமைந்தது.

நிலத்தைக் குறிக்கும் போது,

“பெயரும் வினையுமென்று ஆயிருவகையே
திணைதொறும் மல்கியதிணைநிலைப் பெயரே” (தொல்.பொ.நூ.22)

என்று திணையை நிலமாகத் தொல்காப்பியர் குறித்துச் சொல்வதைக் காணமுடிகிறது.

பழங்கால இலக்கண இலக்கியங்கள் சுட்டும் உயர்ந்த ஒழுக்கம், தீயஒழுக்கம் என இரண்டையும் பொதுப்பெயராகத் திணை என்றே குறிக்கும் வழக்கம் உள்ளது. ஐந்திணை என்று எண்ணிட்டுச் சுட்டும் இடத்தில் அகத்திணை ஏழனுள் ஐந்திணை மட்டும் சிறப்பான உயர்பிரிவு என்பதும் பெறப்படும். குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை என்ற ஐந்திணையில் மட்டுமே நாகரிகம் நிறைந்த மக்கள் காணப்பட்டனர்.

“மக்கள் நுதலியஅகன்ஐந் திணையும்” (தொல்.பொ.நூ.57)

என்பது இதனைஉணர்த்தும்.

நாகரீமுடைய மக்களிடத்தே அன்பு காணப்படும். அதுபோல, காமப்புணர்ச்சி என்பதும் அன்பின் ஐந்திணைகளுக்கே உரியதாகும்.

“அன்பொடு புணர்ந்த ஐந்திணை மருங்கில்” (தொல்.பொ.நூ.89)

எனும் நூற்பா இதனை உணர்த்துகிறது.

ஏனைய கைக்கிளை, பெருந்திணை என்ற இரண்டு திணைகள் நற்பண்புடைய உயர்ந்த மக்களுக்குரியது அன்று. ஒழுக்கம் சிதைந்த நாகரிகமற்ற மனிதர்களுக்கு உரியது என்பது தமிழறிஞர்களின் கருத்தாகஅமைகிறது. ஆனால், மக்களின் வகைகளையோ, திணை வரிசைப்படுத்துதலிலோ ஐந்திணையுடன் அவை இரண்டனைணயும் கூட்டி ஏழு என்று சொல்லும் வழக்கமே உள்ளது.

“கைக்கிளைமுதலாஏழ்பெருந்திணையும்
முற்கிளந் தனவேமுறையினான” (தொல்.பொ.நூ.486)

என்ற நூற்பா வழி அறியமுடிகிறது.

பண்டைய தமிழர்களின் வாழ்க்கைமுறையைப் பற்றிக் குறிப்பிட்ட தொல்காப்பியர் “பரத்தமை” ஒழுக்கத்தைப் பற்றியும் கூறத் தவறவில்லை. நல்ல பதிவுகளுடன் தீயவையாதென பதிவதையும் பண்டைய அறிஞர்கள் மறந்துவிடவில்லை. உடன்பாடில்லாத தீய ஒழுக்கத்தை

“கொடுமைஒழுக்கம்” (தொல்.பொ.நூ.145)

“கொடுமையொழுக்கத்து” (தொல்.பொ.நூ.145)

“அடங்காஒழுக்கத்துஅவன் வயின்” (தொல்.பொ.நூ.148)

“பேணாஒழுக்கம் நாணியபொருளினுந்” (தொல்.பொ.நூ.148)

என்று தீய ஒழுக்கத்தைக் கடிந்து உரைத்தலும் காணமுடிகிறது.

சங்கப்பாடல்களில் திணை என்ற சொல்லாடல் பதினாறு இடங்களில் வந்துள்ளது.

“நீனிறமுல்லைப் பல்திணைநுவல” (பொருந.221)

“ஐம்பால் திணையும் கவினிஅமைவர” (மதுரைக்.326)

“வசையில் வான்திணைப் புரையோர்கடும்பொடு” (குறுந்.205)

“ஓண்சுவர்நல்லில் உயர்திணையிருந்து” (பட்டினப்.263)

“மேம்படவெறுத்தஅவன்தொல்திணை மூதூர்” (மலை.401)

“தெறுவதுஅம்மஇத் திணைப் பிறத்தலே’ (குறுந்.45)

“உயர்திணைஊமன் போல” (குறுந்.224)

“துளங்குடிவிழுத்திணைதிருத்து” (பதிற்,31)

“முன் துணைமுதல்வர்போலநின்று” (பதிற்.85)

“வழஞ்சுழிஉந்தியதுணைபுரிபுதல்வர்” (பரி.167)

“ஓழுகுபலிமறந்தமெழுகாப்புன்திணைப்” (அகம்.167)

“ஆடுகுடி மூத்தவிழுத்திணைசிறந்த” (புறம்.24)

“வேற்றுமை இல்லாவிழுத்திணைப்பிறந்து” (புறம்.27)

“வசையில் விழுத்திணைப் பிறந்த” (புறம்.159)

“அளக்கர்த்திணைவிளக்காக” (புறம்.229)

“விளங்குதிணைவேந்தர்களந்தொறுஞ் சென்று” (புறம்.373)

மேற்கண்டசங்கப் பாடல்களில் திணை என்பது காட்டுநிலம், நிலம், குலம், திண்ணை, உயர்ந்த ஒழுக்கம், குடி, நன்னெறி, இருப்பிடம், பாலினம் என்று பலவாறு குறித்து நிற்பது காணலாம்.

“சங்க இலக்கியங்களில் திணை என்னும் சொல் நிலம், குடி, குடும்பம், குலம், ஒழுக்கம் ஆகியவற்றைக் குறித்து வந்துள்ளது” (6)

எனவே, திணைஎன்பது பெரும்பாலும் நிலத்தையும், ஒழுக்கத்தையும் குறித்து வந்துள்ளது என்று துணியலாம்.

திணை என்பது திண்ணிய பழக்கம், உயர்ந்த பழக்க வழக்கம் உடையவர் உயர்திணை. அஃது அல்லாதவர் அஃறிணை.

உயர் + திணை = உயர்திணை (உயர்ந்தபழக்கமுடையவர்)

அல் + திணை = அஃறிணை (உயர்ந்தபழக்கம் அல்லாதவர்)

உயிருள்ள பொருட்களும் உயிரற்ற பொருட்களும் கொண்ட இவ்வுலகில் நல்ல பழக்க வழக்கம் உடைய - நன்னடத்தை உடைய - அறிவுடைய மனிதன் என்ற ஒரு சாதி மட்டுமே உயர்திணை மனிதன் தவிர்த்த ஏனைய உயிருள்ள, உயிரற்ற பொருட்கள் அனைத்துமே அஃறிணை.

“உயர்திணைஎன்மனார்மக்கட்சுட்டே
அஃறிணைஎன்மனார்அவரலபிறவே
ஆயிருதிணையின் இசைக்குமனசொல்லே” (தொல்.சொல்.1)

என்ற நூற்பா வழி தொல்காப்பியர் கூற்று இதனை உறுதியாக்குகிறது.

மனிதகுலம் தோன்றி வளர்ந்த சூழலுக்கு ஏற்ப, அறிவு சிறிதுசிறிதாக வளர்ந்தபோது அகம், புறம் என வாழ்க்கை இரு வகையில் நிலைபெற்று அவை அகத்திணை, புறத்திணை எனப் பெயர் பெற்றன. மலைகள், காடுகள், வயல்வெளிகள், கடற்பகுதி என மனிதனின் வாழிடம் சூழலுக்கேற்ப மாறிவரஅங்கு வாழும் மக்களையும் அவர்களின் ஒழுக்கத்தைச் சுட்டும் பொருட்டும் திணையானது குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை எனப் பெயர் பெற்றதையும் காணமுடிகிறது.

1. நல்ல பழக்க வழக்கம் (நன்னெறி)

2. நாகரிகம்

ஆகிய இரண்டு பொருள்களில் அமைந்து வருவது தெளிவாகிறது.

* திணைஎன்றால் என்னவென்று தொல்காப்பியர் தம் நூலில் எந்த இடத்திலும் விளக்கவில்லை. ஆயினும், அவரின் இலக்கண வழி ஓரளவு உணர முடிகிறது.

* தமிழறிஞர்கள், ஆய்வாளர்கள் கூற்றின் அடிப்படையில் திணை என்பது முதலில் நிலத்தைக் குறித்துப் பின், அந்நிலத்து மக்களின் ஒழுக்கத்தைக் கூறலாயிற்று என்பதை அறிய முடிகிறது.

* அகம் - புறம், உயர்ஒழுக்கம் - பேணா ஒழுக்கம் என திணை குறிக்கப்படுவதைக் காணலாம்.

* திணை என்பது நிலம், குலம், குடி, திண்ணை, உயர்ந்த ஒழுக்கம், நல்லொழுக்கம், நன்னெறி, இல் (வீடு) இருப்பிடம் சீயே குடி பூமி பாலினம் தலியவற்றை உணர்த்துவதைச் சங்க இலக்கியங்கள் வழியும் அறிய முடிகின்றது.

1. தொல்காப்பிய உரைவளம், பொருளதிகாரம் நச்சினார்க்கினியர் ப.13

2. ந. சி. கந்தையா பிள்ளை, தமிழர்சரித்திரம் ப.39

3. ஞா. தேவநேயப்பாவாணர், தமிழ் இலக்கிய வரலாறு ப.17

4. வெ. மு. ஷாஜகான், கனி திணை வரலாறு பக். 4-5

5. தொல்காப்பியம் பொருளதிகாரம், இளம்பூரணர் ப.71

6. முனைவர்அ. அறிவழகன், சங்ககால திணைசார் பொருளாதார வாழ்வியல் ப.9

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.