பழங்காலம் தொட்டு இன்றைய காலம் வரை விளையாட்டை நினையாதவர் எவரும் இலர். விளையாட்டை ஆடவர் விளையாட்டு, மகளிர் விளையாட்டு எனக் கூறலாம். ஆண்கள் விளையாட்டில் எந்தளவிற்குப் பங்குகொண்டனரோ அதே அளவிற்குச் சங்ககால மகளிரிரும் பங்கு கொண்டுள்ளனர். புலவர்கள் சங்கப்பாக்களில் அகம், புறம் எனும் செய்திகளைக் கூறுமிடத்து விளையாட்டையும் இணைத்துக் கூறியிருப்பதால், அன்றைய கால மக்கள் விளையாட்டோடு இரண்டறக் கலந்திருந்தனர் என்பது தெளிவாகின்றது. சங்க இலக்கியமான எட்டுத்தொகையில் உள்ள நற்றிணை எனும் நூலில், புலவர்கள் சுட்டியுள்ள விளையாட்டுகளை ஆராய்வதே இக்கட்டுரையின் நோக்கமாகும்.

விளையாட்டு என்பதற்குப் புலவர்கள் சரியான ஒரு வரைமுறையைத் தரவில்லை. இருப்பினும், தமிழில் கிடைத்துள்ள மிகத் தொன்மையான இலக்கண நூலகக் கருதப்படும் தொல்காப்பியம் விளையாட்டு பற்றிய ஒரு சில செய்திகளை முன்வைத்துச் செல்கின்றது.

“செல்வம் புலனே புணர்வுவிளை யாட்டென
அல்லல் நீத்த உவகை நான்கே” (1)

மெய்ப்பாட்டியலில் தொல்காப்பியர் உவகை எனும் மெய்ப்பாடு தோன்றும் நான்கு களன்களில் விளையாட்டும் ஒன்று எனக் குறிப்பிட்டுள்ளார். மேலும், பழங்கால மக்கள் விளையாடும் விளையாட்டு முறைகளை வைத்து அவற்றைக் கெடவரல் என்றும், பண்ணை என்றும் குறிப்பிடுகிறார்.

“கெடவரல் பண்ணை ஆயிரண்டும் விளையாட்டு” (2)

கெடவரல் என்பது நிலத்தில் விளையாடும் விளையாட்டையும், பண்ணை என்பது நீரில் விளையாடும் விளையாட்டையும் குறிக்கின்றது.

சங்ககாலக் கட்டத்தில் பல்வேறு விளையாட்டுகள் விளையாடப்பட்டு வந்த நிலையில் நற்றிணையில் ஓரை விளையாட்டு, வட்டாடுதல், ஊசலாட்டம், பந்தாட்டம், சிற்றில், கழங்காடுதல், வண்டலிழைத்தல், புனல் நீராடுதல், கடற்கரையில் விளையாடுதல் போன்ற விளையாட்டுகளைப் புலவர்கள் கூறியிருக்கின்றனர். விளையாடுவதினால் உடலில் தோன்றிய களைப்பு நீங்கியமைக்கு,

“வடிக்கொள் கூழை ஆயமொடு ஆடலின்
இடிப்பு மெய்யதுஒன் றுடைத்தே” (நற்.23 : 2-3)

எனும் நற்றினைப் பாடலடிகளே சான்று.

ஓரை சங்ககால மகளிரில் இளையோர் விளையாடும் விளையாட்டுகளில் ஒன்று. ஓரை என்பது ஒலித்தல் தொழிலைக் குறிக்கின்றது. எனவே இவ்விளையாட்டின் போது ஆரவாரம் எழும் என்பது திண்ணம். நண்டு, ஆமை முதலிய உயிரினங்களைச் சிறுகோல் கொண்டு அலைத்து விளையாடும் விளையாட்டாகும். அதுமட்டுமின்றி நீரில் விளையாடுதலும் ஓரை விளையாட்டு எனக் கூறப்படுகிறது.

அன்னை தன் மகளை வீட்டுக் காவலில் வைத்திருக்கிறாள். அப்போது தோழி தலைவியிடம் பேசுவது போல, புதுநீர் பெருக்கெடுத்து வரும் இவ்வேளையில் தலைவி இற்செறிக்கப்பட்டிருப்பது அறமன்று. இதனால் செல்வம் தேயும் எனக் கூறுவார் யாரும் இலர் என நற்றிணைப் பாடலில் தோழி புலம்புகிறாள். இதனை,

“விளையாட்டு ஆயமொடு ஓரையாடாது
இளையோர் இல்லிடத்து இற்செறித் திருத்தல்
அறனும் அன்றே ஆக்கமும் தேய்ம்”(நற்.68 : 1-3)

எனும் பாடலடியின் மூலம் பிரான் சாத்தனார் உரைக்கிறார். தலைவி தோழியருடன் கடற்கரை மணலில் நண்டு பிடித்து விளையாடிய செய்தியை,

“நன்னர் மாலை நெருநை நின்னொடு
சிலவிளங்கு எல்வளை நெகிழ
அலவன் ஆட்டுவேள் சிலம்புஞெமிர்ந்து எனவே” (நற்.363 : 8-10)

எனும் பாடலடியின் மூலம் அறிகிறோம். தலைவியது தோழியர் ஓரை விளையாடுவதையும், ஆடும் இடமாகிய நொச்சி வேலினையும் காண்டு தலைவனுடன் உடன்போக்கு சென்ற தனது மகளை நினைத்து நற்றாய் வருத்தமுறுகிறாள். இதனை,

“ஓரை ஆயமும் நொச்சியும் காண்தொறும்
நீர்வார் கண்ணேன் கலுழும்” (நற்.143 : 3-4)

என கண்ணகாரன் கொற்றனார் பாடுகிறார். ஒள்ளிய அணிகலன்களையுடைய ஆயமகளிருடன் கூடிப் பாவை செய்து விளையாடாமல் இருக்கின்றாய் என்பதை,

“ஒள்ளிழை மகளிரொடு ஓரையும் ஆடாய்” (நற்.155 : 1)

பரயனார் எனும் புலவர் கூறுகிறார். இதற்கு உரையெழுதும் பின்னத்தூர் அ. நாராயணசாமி ஐயர், “பஞ்சாய்க்கோரையாலே பாவை செய்து வைத்து விளையாட்டயவாது” (3) எனக் கூறுகிறார்.

ஓரையாடும் பாவையை தனது மகள் ஓரிடத்தில் வைத்தால் என்பதை,

“இல்லெழு வயலை ஈற்றுஆ தின்றெனப்
பந்துநிலத்து எறிந்து பாவை நீக்கி” (நற்.179 : 1-2)

எனும் பாடலடிகளின் மூலம் உணர முடிகிறது. நற்றிணையில் மட்டுமன்றி சங்க இலக்கியங்களான புறநானூறு, பட்டினப்பாலை, குறுந்தொகை போன்றவற்றிலும் ஓரை விளையாட்டு பற்றிக் கூறப்பட்டுள்ளது.

வண்டலிழைத்தல் என்பது பழங்கால விளையாட்டுகளுள் ஒன்றாகும். மணலை நீளமாகக் குவித்து, அதில் ஒரு குச்சியையோ அல்லது விதையையோ மறைத்து வைப்பர். மற்றொருவர் இருகைகளையும் கொண்டு மணலுக்குள் குச்சி அல்லது விதை இருக்கும் இடத்தை மூடிக் கொள்வர். அப்போது அவர் கையில் குச்சியோ அல்லது விதையோ அகப்பட்டுவிட்டால் அவர் வெற்றி பெற்றவராகக் கருதப்பெறுவர்.

தலைவி தோழியர்களுடன் வண்டல் விளையாட்டை விளையாடக் கடற்கரைக்கு சென்றாள் என்பதை,

“வண்டல் ஆயமொடு பண்டுதான் ஆடிய” (நற்.127 : 6)

என்று சீத்தலைச் சாத்தனார் கூறுகிறார்.

மணலில் உருவங்களைச் செய்து அவற்றிற்குப் பூ முதலியவற்றைச் சூட்டி மகிழ்வதும் வண்டல் விளையாட்டில் உண்டு. நற்றிணை நெய்தல் திணைப்பாடலில் வரும் சிறுமியர் மணலில் வண்டல் பாவையைச் செய்து விளையாடியுள்ளனர் என்பதை,

“நேரிழை மகளிர் வார்மனல் இழைத்த
வண்டற் பாவை வனமுலை முற்றத்து” (நற்.191. 2-3)

எனும் அடிகள் வெளிப்படுத்தியுள்ளது.

மரக்கிளைகளில் கயிற்றினை அல்லது கொடிகளைக் கட்டி அதிலமர்ந்து ஆடி விளையாடுவது ஊசலாட்டமாகும். அச்சமயத்தில் பாடப்பம் பாடல் ஊசல் வரியாகும். இதனை ஊஞ்சலாட்டம் என்றும் கூறுவர்.

பொன்னரிமாலை கழுத்தில் அசைந்தாட பனைநாரால் திரித்த கயிற்றினால் கட்டப்பட்டிருந்த ஊசலில் ஓடி அமருகின்ற காட்சியையும், பூப்போன்ற கண்களையுடைய அவளது தோழிமார்கள் அவ்வூசலை ஆட்டிய காட்சியையும்,

“வாடா மாலை துயல்வர ஓடிப்
பெருங்களிறு நாலும் இரும்பனம் பினையல்
பூங்கண் ஆயம் ஊக்க ஊங்காள்” (நற்.90 : 5-7)

என அஞ்சில் அஞ்சியார் எனும் புலவர் தம் பாடலடியில் விளக்குகிறார்.

சிறுவர் சிறுமியர் மணல்வீடு கட்டி விளையாடும் விளையாட்டு இது. தாய் தந்தையர் வீட்டில் வாழும் பாங்கினை அதே போல் விளையாட்டாக இவர்கள் நடித்துக் காட்டுவர்.

பந்தாடமானது சங்க கால மகளிரால் விரும்பி விளையாடப் பெற்ற ஒரு விளையாட்டாகும். இவ்விளையாட்டு வீட்டு முற்றத்திலும், மாடங்களிலும், மணல் மேடுகளிலும் ஆடப்பட்டது.

தன்னுடன் வரும் தலைவியைப் பார்த்து நீ மணல் கண்டவிடத்திலெல்லாம் சிற்றில் கட்டி விளையாண்டு வருந்தாமல் வருக எனக் கூறுகிறான். இதனை,

“மணல்காண் தோறும் நெடிய வைஇ
வருந்தாது ஏகுமதி வாலெயிற் றோயே!” (நற்.09 : 8-9)

எனும் பாடல் அடியால் உணரமுடிகிறது.

உடன்போக்குச் சென்ற மகளை நினைத்துத் தாய் வருந்துமிடத்து, தோழி விளையாடிய இறுக்கிக் கட்டிய பந்தும், தன் மகள் சிற்றில் அமைத்து விளையாடிய இடமும் வீட்டின் எதிரே உள்ளது எனக் கூறுகிறாள். இதனை,

“வரியணி பந்தும் வாடிய வயலையும்
மயிலடி யன்ன மாக்குரல் நொச்சியும்” (நற்.305 : 1-2)

எனும் பாடலடி விளக்குகிறது. பந்தைக் காலில் உதைக்கும் காட்சியை நற்றிணை அழகாகக் கூறுகிறது.

“ஆடுபந்து உருட்டுநள் போல ஓடி
அஞ்சில் ஓதி இவளுரும்” (நற்.324 : 7-8)

வட்டை நாக்குப் போன்ற தடியால் அடிக்கும் விளையாட்டு வட்டுநா விளையாட்டு எனப்பட்டது. அரக்கினால் சிவப்புப் புள்ளிகல் இடப்பட்ட வட்டினை நாக்குப் போன்ற வளைந்த நுனி கொண்ட கோலால் அடிக்கப்படும்.

நெல்லிக்காயை வட்டாகக் கொண்டு சிறுவர்கள் ஆடிய செய்தியை,

“கட்டளை அன்ன இட்டரக்கு இழைத்துக்
கல்லாச் சிறாஅர் நெல்லிவட் டாடும்” (நற்.03 : 3-4)

எனும் அடிகளில் விளங்கிக் கொள்ள முடிகிறது. அருவியில் நீராடி வெறுத்துப் போன பெண் ஒருத்தி, சிவப்புப் புள்ளிகளையுடைய அரக்கினால் செய்யப்பட்ட வட்டுச் சாடியின் நாக்கிலிருந்து வடிக்கப்படும் கள்ளை மகிழ்ச்சியுடன் ஆடற்கு ஏற்பப் பருகுவாள் என்ற செய்தியை,

“வங்க வரிப்பாறைச் சிறுபாடு முணையின்,
செம்பொறி அரக்கின் வட்டுநா வடிக்கும
விளையாடு இன்நகை அழுங்கா” (நற்.341 : 1-3)

என்று மதுரை மருதன் இளநாகனார் எனும் புலவர் கூறுகிறார்.

பருவ மகளிர் விரும்பி விளையாடும் விளையாட்டாகக் கழக்காடுதல் உள்ளது. கூரை வீடுகளிலுள்ள தொடியணிந்த மகளிர் முற்றத்து மணலில் விளையாடிய விளையாட்டாக கழங்காடுதல் எனும் விளையாட்டை நற்றிணை சுட்டுகிறது. இதனை,

“கூரை நன்மனைக் குறுந்தொடி மகளிர்
மணலாடு கழக்கின்” (நற்.79 : 2-3)

எனும் கண்ணகனார் பாடலின் மூலம் அறிய முடிகிறது.

குளம், அருவி, ஆறு, கடல் போன்ற இடங்களில் சங்ககாலத் தமிழர்கள் நீராடியுள்ளனர். நீராடுவதால் உடலுக்குப் பல நன்மைகள் கிடைத்துள்ளது. தலைவி தோழிகளுடன் சேர்ந்து நீராடியக் காட்சியை,

“பொருஇல் ஆயமொடு அருவி ஆடி
நீரலைச் சிவந்த பேரமர் மழைக்கண்” (நற்.44 : 1-2)

எனும் அடிகளில் பெருங்கௌசிகனார் கூறுகிறார்.

சங்க இலக்கியங்களுள் ஒன்றாகக் கருதப்பெறும் நற்றிணை எனும் பழந்தமிழ் இலக்கியம் அகப்பொருளைக் கூறினானும் அதனுள்ளாக விளையாட்டுச் செய்திகளையும் சேர்த்துக் கூறிய புலவர்களின் சிந்தனை பாராட்டுதலுக்குரியது. பழங்காலகட்டத்தில் விளையாடப்பட்டு வந்த பல விளையாட்டுகள் தற்போதைய கால கட்டத்தில் அழிவின் விளிம்பில் உள்ளது. இவ்விளையாட்டுகளைப் பாதுகாக்க ஒவ்வொரு தனி மனிதனும், அரசும் தனிக் கவனம் செலுத்த வேண்டும். இல்லையேல் நமது பாரம்பரியத்தை தொலைத்து நாதியற்று நிற்போம் என்பது உறுதி.

1. இளம்பூரணர் உரை, தொல்காப்பியம், பொருளதிகாரம், மெய்ப்பாட்டியல், நூற்.எண்: 255

2. இளம்பூரணர் உரை, தொல்காப்பியம், சொல்லதிகாரம், உரியியல், நூற். எண்: 319.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.