தமிழ்ச் சிந்தனை மரபுகள் - பன்னாட்டுக் கருத்தரங்கம்
6. புறநானூற்றில் இடம்பெறும் புலால் உணவு முறைகள்
ம. அனிதா
முழுநேர முனைவர் பட்ட ஆய்வாளர், தமிழ்த்துறை,
அரசு கலைக்கல்லூரி, தருமபுரி.
முன்னுரை
மக்களுக்குத் தேவையான அடிப்படைப் பொருள்களான ஊன், உடை, உறையுள் என்பனவற்றில் உடையும், உறையுளும் இன்றிக்கூட மக்கள் உயிர் வாழ்ந்திருக்கின்றனர். ஆனால் உணவின்றி வாழ்ந்தவர் இல்லை. ஆதி மனிதனுடைய முதற்தொழிலே உணவைத் தேடுவதாக அமைந்தது. காய், கனிகளையும், இறைச்சியையும் பசி தீர்க்க உணவாகப் பயன்படுத்திக் கொண்ட மனிதனே நாகரீகம் வளரவளர அதனை பயன்படுத்திப் பல்வேறு உணவாகப் பகுத்து உண்ணக் கற்றுக்கொண்டான். இந்த உலகத்தில் வீரம் நிறைந்து புகழ்பெருக வேண்டுமானாலும் சரி, மறுமையில் பேரானந்தம் கிட்ட வேண்டுமானலும் சரி மனிதனுக்கு முதலில் உணவு பற்றிய கவலை இல்லாமல் இருக்கவேண்டும். அந்த வகையில் சங்க இலக்கிய நூலான புறநானூற்றில் காணப்படும் புலால் உணவு முறைகளைப் பற்றி இக்கட்டுரையில் காண்போம்.
உணவு
சொல்லமைப்பின்படி நோக்கினால் உண், உணா, உணவு என “உண்’ என்பதே அடிச்சொல்லாக அமைகிறது. அடிச்சொல்லின் அடிப்படையில் உண்ணப்படுவது அனைத்தும் உணவு எனக் கருதத் தோன்றும். உயிர் வாழ்வதற்குத் தேவையான ஆற்றலைத் தரும் பொருளை உணவென்று கூறுவர். உடல்நலமுள்ளவனுக்கு உணவாகப் பயன்படும் ‘கஞ்சி’ நோயுற்றவனுக்கு மருந்தாகவும் பயன்படுகிறது. எனவே உண்ணப்படுவனவெல்லாம் உணவாகா என்பதை எளிதில் உணரலாம். உயிர் வாழ உணவு வேண்டும். இந்த உடம்பினை உணவின் பிண்டம் என்றும் கூறுவதுண்டு. உணவின் பிண்டமாகிய உடம்பு உயிரைச் சுமந்து கொண்டிருக்க வேண்டுமானால் அதற்கு உணவு கொடுத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.
“உண்டி கொடுத்தோ ருயிர் கொடுத்தோரே
உண்டி முதற்றே யுணவின் பிண்டம்”(புறம்.18:19-20)
என்ற குடபுலவியனாரின் புறநானூற்றுக் கருத்து இவற்றையெல்லாம் அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுந்ததை காணலாம். இதனையே மணிமேகலையும்,
“மண்டிணி ஞாலத்து வாழ்வோர்க் கெல்லாம்
உண்டி கொடுத்தோ ருயிர் கொடுத்தோரே” (மணிமேகலை.11:95-96)
என்று உரைக்கிறது.
புறநானூற்றில் கூறப்படும் இறைச்சி வகைகள்
தங்களுக்குப் பயன்படக்கூடிய விலங்குகளை வளர்க்கவும், அவற்றை உணவாகப் பயன்படுத்தவும் பழந்தமிழ் மக்கள் அறிந்திருந்தனர். ஆட்டின் இறைச்சி, பசுவின் இறைச்சி, பன்றி இறைச்சி, மான் இறைச்சி, யானை இறைச்சி ஆகிய விலங்குகளின் இறைச்சிகளை தமிழ் மக்கள் உணவாகப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். மனித ஆதிகாலத்தில் இறைச்சியைப் பச்சையாகவே தின்றதாகத் தெரிகிறது. இது பற்றி சங்க இலக்கியத்திலும் சிறுகுறிப்பு உள்ளது. மறவர்கள், கல் விலைக்கு மாறாக நிரையைக்கொடுத்துக் கள்ளுண்டனர் என்றும், அவர்கள் பச்சை இறைச்சியைத் தின்றுவிட்டு ஈர மிக்க கையை வில்லின் புறத்தே தடவினர் என்றும்,
“நிறுத்த வாயத் தலைச் சென் றுண்டு
பச்சூன் றின்றி பைந்நிணம் பொருத்த
எச்சி லீர்ங்கை விற்புறந் திமிரி” (புறம்.258:2-5)
மேற்கூறிய புறநானூற்றடிகள் உரைக்கின்றன. இரவும் பகலும் மக்கள் ஊன் தின்றதால் நிலத்தையுழுகின்ற கொழுவைப் போன்று பற்கள் மழுங்கிப் போயின என்று பொருநர்கள் கூறும் செய்தி,
“கொல்லை யுழுகொழு வேய்ப்பப் பல்லே
யெல்லையு மிரவு மூன்றின்று மழுங்கி” (பொருநராற்றுப்படை.118-119)
எனப் பொருநராற்றுப்படையில் காணப்படுகிறது.
ஆட்டிறைச்சி
ஆடு, வெள்ளாடு, செம்மறியாடு, மலையாடு என பலவகைப்படும். பழந்தமிழ் மக்கள் வெள்ளாடு, செம்மறியாடு ஆகியவற்றின் இறைச்சியைப் பயன்படுத்தினர் என்பதனை மையூன், துருவை என்னும் சொற்கள் காட்டுகின்றன. மையூன் என்பது வெள்ளாட்டின் இறைச்சியையும், துருவை என்பது செம்மறியாட்டின் இறைச்சியையும் குறிப்பதாகும். காய்கின்ற நெய்யில் ஆட்டிறைச்சியை இட்டு ஓசை உண்டாகுமாறு பொரித்து அதை ஒளிமங்கிய கண்களையுடைய மக்களுக்கு வயிறார உண்ணுமாறு கொடுத்தனர் என்ற செய்தியை,
“நெய்யுலை சொரிந்த மையூன் ஓசை
புதுக்கண் மாக்கள் செதுக்கணார” (புறம்.261:8-9)
என்றும் புறுநானூற்றடிகள் உரைக்கின்றன.
பன்றி இறைச்சி
குட்டையான கால்களை உடைய பன்றி கொழுப்பு மிக்கது. இதன் இறைச்சியைத் துண்டம் துண்டமாக வெட்டி நெய்யிற் பெய்து பொரித்து, அதனைத் தினந்தோறும் காலையில் சோற்றுணவுடன் கலந்து நன்னன் கொடுக்க அதனால் புலவரின் பசியும் நீங்கியது என்பதனை,
“குறுந்தா லேற்றைக் கொழுங்கணல் விளர்
நறுநெய் யுருக்கி நாட்சோ றீயா
வல்ல னேந்தை பசி தீர்த் தல்லென” (புறம்.376:8-10)
எனப் புறநானூறு பகர்கிறது.
மான் இறைச்சி
இரலை, உழா, கடமா, நவ்வி, மரையான் என்ற ஐந்து வகை மான்களைப் பற்றிப் பழந்தமிழ் இலக்கியத்தில் பேசப்பட்டுள்ளது. பழந்தமிழர் மரைமான், கடமான் ஆகியவற்றின் இறைச்சியை உண்டனர் என்பது பற்றித் தெளிவான குறிப்புகள் காணப்படுகின்றன. மன்னன் தான் வேட்டையாடிய மான் தசையைப் புழுக்கி அதனை நெய்போன்ற மதுவுடன் வன்பரணருக்குக் கொடுத்தான் என்ற செய்தியை,
“... ... ... வேட்டத்தில்
தானுயிர் செகுத்த மானிணப் புழுக்கோ
டானுருக் கன்ன வேரியை நல்கி” (புறம்.52:25-27)
என்ற பாடல் மூலம் அறியலாம்.
முயல் இறைச்சி
முயல் தூய்மையான விலங்கு காட்டில் வாழ்வதாக இருந்தாலும் வீட்டிலும் வளர்க்கப்படும் முயல் இறைச்சியையும் பழந்தமிழர் உண்டிருக்கின்றனர். பண்பாடுவதில் வல்ல பாணன் ஞாயிறுபட்ட பொழுதில் மறக்குடிப் பெண்ணின் வீட்டிற்குச் சென்றான். இரவுப்பொழுது ஆகையால் அவள் புறாக்களையும், கௌதாரிகளையும் அடித்துச் சமைக்க முடியாமற் போனதால் முயல் சுட்ட இறைச்சியை உண்ணத் தருவேன்; நீ வீட்டில் சென்று அமர்வாயாக என்று கூறியதிலிருந்து பழந்தமிழர் சுட்ட முயல் இறைச்சியை உண்டனர் என்பதை,
“புறவு மிதலு மறவு முண்கெனப்
பெய்தற் கெல்லின்று பொழுதே யதனால்
முயல் சுட்டு வாயினுந் தருகுவேம் புகுதத்
தீங்கிருத் தீமோ முதுவாய்ப் பாண” (புறம்.319:6-9)
என்று புறநானூற்றடிகள் உரைக்கின்றன.
முளவுமா இறைச்சி
முளவுமா என்பதற்கு முள்ளம்பன்றி என்றும், எய்ப்பன்றி என்றும் உரையாசிரியர்கள் சுட்டியுள்ளார். இதன் உடம்பு முழுவதும் முட்கள் காணப்படும். வேடர் இதனை வேட்டையாடிக் கொன்று தின்பர். எயினர் முள்ளம் பன்றியின் இறைச்சியை வெள்ளிய சோற்றில் கலந்து ஊன்சோறு ஆக்கினர். அதை வருபவர்களுக்கெல்லாம் கொடுத்தனர் என்ற செய்தியை,
“எயினர் தந்த வெய்ம்மா னெறிதசைப்
பைஞ்ஞிணம் பெருத்த பசுவெள்ளமலை
வருநர்க்கு வரையாது தருவனர் சொரிய” (புறம்.177:13-15)
என்று புறநானூறு உரைக்கிறது.
பறவையின் இறைச்சி
சங்க காலத்தில் வாழ்ந்த மக்கள் அளகின் (கோழி) இறைச்சி, இதல் இறைச்சி, குறும்பூழ் இறைச்சி, புறா இறைச்சி ஆகியவற்றைப் பயன்படுத்தியதாகச் சங்ககால இலக்கியங்களில் குறிப்புகள் காணப்படுகின்றன. விலங்குகளையும், பறவைகளையும் வேட்டையாடிய வேடர்களின் புதல்வர்கள் பறவைகளின் இறைச்சியைத் தின்றதால் அவர்களின் வாய் புலால் நாற்றம் வீசியது என்பதை,
“புள்ளூன் றின்ற புலவுநாறு கயவாய்
வெவ்வாய் வேட்டுவர் வீழ்துணை மகா அர்” (புறம்.324:2-3)
என்று புறநானூறு உரைக்கிறது.
இதல் இறைச்சி
இதல் என்பது கௌதாரியைக் குறிப்பதாகும். இதன் உடம்பு பொறியுள்ளதால் இருக்கும். இரவு நேரம் ஆனதினால் இதல் பறவையை அடித்துச் சமைத்துத் தரமுடியாமற் போயிற்று என்ற குறிப்பு புறநானூற்றில் காணப்படுகிறது.
ஊர்ந்து செல்வனவற்றில் சங்க கால மக்கள் ஆமை, உடும்பு ஆகியவற்றின் இறைச்சியை பயன்படுத்தியுள்ளதாக இலக்கியங்களில் குறிப்புகள் காணப்படுகின்றன.
ஆமை இறைச்சி
ஊர்வனவற்றில் மெதுவாக இயங்குவன ஆமை. ஆமை நிலத்திலும் வாழும். ஆமை, கடல் ஆமை, குளத்து ஆமை என இருவகைப்படும். இவை வயல்களிலும் காணப்படும். உழவர்கள் வயலை உழும்பொழுது தம் உழுபடையால் சேற்றில் இருந்து கிளப்பப்பெற்ற ஆமையின் தசையை மலை நிலத்திலிருந்தும், காட்டு நிலத்திலிருந்தும் தம் வீட்டிற்கு வந்துள்ள உறவினர்க்கு விருந்துணவாகச் சமைத்துப் படைப்பதும் உண்டாம். இதனை,
“உழவர் படை மிளிர்ந்திட்ட யாமையும்
வன்புலக் கேளிர்க்கு வரு விருந்தயரும்” (புறம்.42:13-17)
என்று இடைக்காடனர் புறநானூற்றில் இயம்புகிறார்.
ஆமைத் தசையை உண்பது போலவே அதன் முட்டையையும் உண்பதுண்டு என்பதை,
“யாமையீன்ற புலவு நாறு முட்டையைத்
தேனா றாம்பல் கிழங்குடன் பெறூஉம்” (புறம்.176:3-4)
என்று நன்னாகனார் கூறுவதால் உணரலாம்.
உடும்பின் இறைச்சி
ஊர்வனவற்றில் விரைவாக ஓடும் தன்மையது உடும்பு. இதன் இறைச்சியைச் சுட்டும், புழுக்கியும், பொரித்தும் பயன்படுத்தியுள்ளனர். இறைச்சி வகைகளுள் உடும்பின் இறைச்சியையும் பழந்தமிழ் மக்கள் சிறந்ததாகக் கருதினர். ஆடவர்கள் உடும்பினைப் பிடித்து அறுத்த அதன் தோலையுரித்துக் கொழுப்பை வீட்டு மூற்றத்தில் உறவினர்க்கு எல்லாம் கூறுசெய்து கொடுத்தற்காகக் கொள்ளி வைத்துக்கொளுத்துகின்றார்கள். இதனால் உண்டான நாற்றம் தெருவெல்லாம் சென்று கமழ்கின்றதாம். இதனை,
“ஆடவர் உடும்பிழு தறுத்த ஒடுங்காழ்ப் படலைச்
சீரில் மூன்றில் கூறி செய்திடுமால்
கொள்ளி வைத்த கொழுநிண நாற்றம்
மறுகுடன் கமழும்” (புறம்.325)
என உறையூர் முதுகண்ணன் சாத்தனர் உரைக்கின்றார்.
உடும்பின் கொழுப்பினைத் தயிருடன் பெய்து புளிச்சோறு சமைப்பதுண்டு. இவ்வகையில் புளியஞ்சோற்றைச் சிறந்த உணவாக மதித்து வேட்டுவர் தம் விருந்தினர்க்கு விருந்துணவாய்ப் படைப்பதும் உண்டு. இதனை,
“... ... ... ... ... குறுந்தா ளுடும்பின்
விழுக்கு நிணம் பெய்த தயிர்க்கண் விதவை
யாணர் நல்லவை பாணரொ டொராங்கு
வருவிருந் தயரும் விருப்பினள்” (புறம்.326)
என்று புறநானூறு இயம்புகிறது.
முதுகெலும்புடைய உயிரின வகையைச் சேர்ந்த மீன்களை நன்னீரில் வாழ்பவை. உப்பு நீரில் வாழ்பவை என இருவகையாகப் பிரிப்பர். புறநானூற்றில் ஆரல் மீன், கெடிற்று மீன், வாளை மீன் ஆகிய மீன் வகைகளை உணவாக உண்டிருக்கின்றனர்.
ஆரல் மீன்
சிறிய வடிவினை உடைய ஆரல் மீன் நன்னீரில் வாழும் தன்மையது. கள்ளை உண்டதால் மயக்கம் மிகக் கொண்ட மக்கள் ஆரல் மீன் சுட்டதைக் கதுப்பில் அடுக்கியிருந்த செய்தியை,
“... ... ... ... ... காமம் வீடவாரா
ஆரற் கொழுஞ்சுடங்கவு னடாஆ” (புறம்.212:3-4)
என்று புறநானூறு பகிர்கிறது.
வாளை மீன்
வாளை மீன் ஆற்று வாளை, கடல் வாளை என இருவகைப்படும். வயலிலுள்ள வாளை மீனின் துண்டைப் புதுநெற்சோற்றுக்குக் கண்ணுறையாக் கொண்டு விலாப்பக்கம் விசிப்ப உழவர்கள் உண்டனர் என்பதை,
“பழன வாளைப் பரூஉக்கட் டுணியல்
புதுநெல் வெண்சோற்றுக் கண்ணுறையாக
விலாப்புடை மருங்கு விசிப்ப மாந்தி” (புறம்.61:4-6)
என்று புறநானூறு கூறுகிறது.
மனித உடலின் வளர்ச்சிக்கும், நலத்திற்கும் இன்றியமையாத அமினோ அமிலங்கள் நிறைந்தவை ஊன் புரதங்கள். எனவே இஃது முழுப் புரதங்கள் ஆகும். இதனைப் போதுமான அளவு உண்ணாவிட்டால் மனித உடலின் வளர்ச்சியும் நலமும் கெடும் என்றும் பல ஆராய்ச்சியாளர்கள் குறிப்பிட்டுள்ளனர். தமிழ் மக்கள் ஊன் வகைகளைச் சுட்டும், அட்டும், புழுக்கியும், பொரித்தும் உண்டனர் என்பதினை அறிந்தோம். சங்க இலக்கிய நூலான புறநானூற்றில் ஆடு, மான், முள்ளம்பன்றி, பன்றி, முயல், ஆமை, உடும்பு, இதல் போன்ற புலால் உணவுகளையும், மீன் வகைகளையும் உண்டு வாழ்ந்தனர் என்பதை இக்கட்டுரையின் மூலம் அறிந்து கொண்டோம்.