திருக்கயிலாய மலையில் இருந்து புறப்பட்டுத் தென்னாடு வந்து, திருவாவடுதுறைத் திருத்தலத்தில் உள்ள சிவனை வணங்கி யோகநிட்டை புரிந்து ஆண்டுக்கொரு பாடல் என்று மூவாயிரம் ஆண்டுகாலம் வாழ்ந்து 3000 பாடல்களைப் பாடினார். அதனையே பன்னிருதிருமுறையில் பத்தாம் திருமுறையாக இடம் பெற்றுள்ளது. ஆனால் சேக்கிழாரின் பெரியபுராணத்தில் கயிலாய மலையிலிருந்து வந்த சுந்தரநாதன் இறந்து கிடந்த ‘மூலன்’ என்றும், ஆட்டிடையன் உடலில் புகுந்து பசுக்களை இல்லத்தில் சேர்த்து விட்டு மீண்டு வந்தவன், தன்னுடலைக் காணாது மூலன் என்ற இடையன் உடலிலே வாழ்ந்தார் என்பதால் சுந்தரநாதன் திருமூலர் என்று அழைக்கப்பட்டார்.

இவர் எண்ணற்ற பாடல்களைப் பாடியதோடு பலநூறு ஆண்டுகள் உயிர் வாழ்ந்தார் என்பதை ‘இருந்தேன் காயத்தில் எண்ணிலி கோடி’
(பா-93) என்ற பாடலின் வழி அறியமுடிகிறது.

மனிதனின் சராசரி ஆயுட்காலம் 100 முதல் 120 ஆண்டுகள் வரை எனக் கணக்கிடப்பட்ட காலம் அது. திருமூலர் பலநூறு ஆண்டுகள் வாழ்ந்தார் என்பது வியப்பளிக்கக் கூடியதாக இருக்கலாம். மனம், வாக்கு, காயத்தைச் சீரிய வழியில் செலுத்தினால் வாழமுடியும். இதனை,

“மணவாக்குக் காயத்தால் வல்லினை மூளும்
மனவாக்கு நேர்நிற்கில் வல்லினை மன்னா
மனவாக்குக் கெட்டவர் வாதனை தன்னால்
தனைமாற்றி ஆற்றத் தகுஞானி தானே!” (பா-2612)

என்ற பாடலின் வழி அறியமுடிகிறது. எளிய உணவுமுறை, உடலுழைப்பு, முறையான பாலுணர்வு, இறைநம்பிக்கை, தியானம் போன்றவை நீண்ட ஆயுட்காலம் வாழும் மனிதர்களாகின்றனர். இன்றும் சீனா, ஜப்பான் போன்ற நாடுகளில் 110 வயதிற்கு மேல் வாழ்பவர்கள் பலர் உள்ளனர் என்பதனைத் தொலைக்காட்சி, நாளிதழ் செய்திகளில் காணமுடிகிறது. திருமூலர் உடலை இறைவன் இருக்கும் ஆலயமாக எண்ணியதால் உடலைப் பேணியுள்ளார். இதனை,

“உடம்பினை முன்னம் இழுக்கென்று இருந்தேன்
உடம்புக்குள்ளே உறுபொருள் கண்டேன்
உடம்புளே உத்தன் கோயில்கொண்டான் என்று
உடம்பினை யான்இருந்து ஒம்புகின் றேனே!” (பா-725)

என்று பாடியுள்ளார்.

இறைவனை அடைவதற்கும், அருளைப் பெருவதற்கும் அடிப்படையில் மனம், வாக்கு, காயம் என்ற மூன்றும் கட்டுப்பாடுடையதாக இருத்தல் வேண்டும் என்கிறார்.

மனம் உலகப் பற்றுக்களைக் கடந்து அருட்பெஞ்சோதியாகவும், எல்லையற்ற பரம்பொருளாகவும், ஆதியும் அந்தமும் இல்லா அனாதியாய் விளங்கும் இறைவனிடத்து பற்றுதல் வைக்க வேண்டும். மனத்துக்குள் இருக்கும் இறைவனைப் புறத்தே தேடவேண்டாம் என்பதைச் சிவவாக்கியர் பின்வருமாறு பாடுகிறார்.

“கோயிலாவது ஏதடா? குளங்க ளாவது ஏதடா?
கோயிலுக்கும் குளங்களும் கும்பிடும் இலமாரே
கோயிலும் மனத்துள்ளே குளங்களும் மனத்துளே!” (பா-30)

என்கிறார்.

பூசலார் நாயனார் மனத்துள்ளே கட்டிய கோவிலுக்குக் கும்பாபிசேகம் செய்தார். அவர் அன்பால் சமைத்தக் கோயிலில் இறைவன் உறைவிடமாகக் கொண்டான் என்கிறது பெரியபுராணம். மேலும் “மனது செம்மையானால் மந்திரம் செபிக்க வேண்டாம்” என்று உரைப்பதையும் காணமுடிகிறது.

மனம் குறித்து திருமூலர் எண்ணற்ற பாடல்களைப் பாடியுள்ளார். அவற்றில் சில;

“உள்ளத்தின் உள்ளே உளபல தீர்த்தங்கள்
மெள்ளக் குடைந்து நின்று ஆடார்”(பா-509)

மனத்துள்ளே இருக்கும் புனித தீர்த்தத்தில் ஆடாமல், மனம் வேறுபட்டு நிற்பவர்கள் உள்ளத்தில் கள்ளம் உடையவர்கள் என்கிறார். மேலும்,

“உள்ளம் பெருங் கோயில் ஊனுடம்பு ஆலயம்” (பா-1823)

என்கிறார்.

இதில் மெய், வாய், கண், மூக்கு, செவி என்ற ஐம்பொறிகளை அடக்கினால் உயிர், மனம் பிரகாசிக்கும் என்கிறார்.

இதனையே ‘உள்ளமோர் இச்சையினால் உகந்தேத்திதொழுமின்’ என்கிறார் ஞானசம்பந்தர்.

வறண்டநிலம் மழையை வா என்றால் வந்துவிடுவதில்லை, பசிக்கு பால் வேண்டிநிற்கும் கன்று தாய்ப்பசுவை அழைப்பது போல் ஆன்மா ஆண்டவனை அழைக்கவேண்டும் என்பதை,

“ஆன்நின்று அழைக்கும் அதுபோல் என் நந்தியை
நான்நின்று அழைப்பது ஞானம் கருதியே” (பா-30)

என்று பாடுகிறார்.

மாமழைபோல் அருளும் இறைவன் திருமால், பிரம்மன், தேவர்கள் முதலானவர்களின் இழிபிறவி நீக்கி அமரத்துவம் அழித்தவன் என்பதை,

“வானப் பெருங்கொண்டல் மாலயன் வானவர்
ஊனப்பிறவி ஒழிக்கும் ஒருவனை” (பா-21)

என்ற பாடலின் வழி அறியமுடிகிறது.

யானையின் உடல் பிளந்து கருமையான தோலை ஆடையாகக் கொண்டவன், அவனோடு கலந்தால் துன்பம் நீங்கும் என்று பாடியுள்ளார். மேலும்,

“களிம்பு அறுத்தான் எங்கள் கண்ணுதல் நந்தி” (பா-14)

என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.

இறைவனை எண்ண எண்ண மன அழுக்குகள் நீங்கப்பெருவோம் என்பதைப் பல பாடல்களில் திருமூலர் குறிப்பிட்டுள்ளதைக் காண முடிகிறது.

வாய்மையை உரைப்பதற்கேப் பேச்சாற்றல் மனிதர்களுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ளது. ‘வாக்குண்டாம் நல்மனம் உண்டாம்’ என்று பாடிய ஔவையை நாம் அறிவோம். உலகில் மற்ற உயிரினங்களுக்கு இல்லாத ஓர் ஆற்றல் இறைவன் மனிதர்களுக்குப் பேச்சாற்றலை வழங்கியுள்ளான் இறைவனைப் பாடி மகிழ்ந்தனர்.

இறைவனின் உருவையும், திருவையும் பாடுதலில் தன் காலத்தைக் கடத்தினர். இதன்வழி திருமூலர்,

“தீயினும் வெய்யன் புனலின் தண்ணியன்” (பா-8)

“என்னால் தொழப்படும் எம்இறை மற்றவன்
தன்னால் தொழப்படு வாக்கில்லை தானே” (பா-9)

என்றும்,

“துறப்பிலி தன்னைத் தொழுமின் தொழுதால்
மறப்பிலி மாயா விருத்தமும் ஆமே” (பா-25)

என்றும்,

“சேர்ந்து இருந்தேன் சிவபோதியின் நீழலிலே
சேர்ந்து இருந்தேன் சிவன்நாமங்கள் ஓதியே” (பா-79)

என்றும்,

“ஆர்அறிவார் எங்கள் அண்ணல் பெருமையை” (பா-95)

என்றும்,

“காலை எழுந்து கருத்து அறிந்து ஓதிடின்
ஞாலத் தலைவனை நண்ணுவர் அன்றே” (பா-99)

என்றும் பாடியுள்ளார்.

ஓதி உணர்வதற்குரிய பரம்பொருளாகவும், பிறப்பு, இறப்பு அற்றவனாகவும் வணங்குவதற்குரியவனாகவும், உமையொருபாகனாகவும், அறியாதவர்களுக்கு அறியப்படாத பொருளாகவும் இருப்பவன் இறைவன் என்பதைப் பாடலின் வழி அறியமுடிகிறது.

ஊனை உருக்கி உள்கொளி காண்பது பக்திமார்க்கத்தின் தத்துவமாகும். எல்லாப் பிறவிகளும் பிறந்துவிட்டேன் இனிப்பிறவி வேண்டாம் என்று கேட்பதும், பிறந்து விட்டால் உன்னை மறவாதிருக்க மருந்து வேண்டும் என்பதே பக்தி இலக்கியத்தின் பதிவுகளாக உள்ளது.

கருவாகி, உருவாகி, அருவாகக்கூடிய மனித உடல் வாழும் நாட்களில் சிவசிந்தனை செய்து, புலால் மறுத்து, மலம் நீக்கி, பிறன்மனை நயவாது புலனடகத்துடன் வாழவேண்டும் என்பதைப் பல பாடல்களில் திருமூலர் விளக்கிச் சொல்கிறார். உடம்பு புலன் இன்பங்களுக்கு உட்படாமல், அவற்றைக் கட்டுப்படுத்த வேண்டும் என்கிறார். இதை;

“பருஊசி ஐந்தும் ஓர் பையினுள் ஐந்துண்டு” (பா-183)

என்றும்

“அஞ்சும் அடக்கு அடக்கு என்பர் அறிவிலர்
அஞ்சும் அடக்கும் அமரரும் அங்கு இல்லை” (பா-2033)

என்றும் பாடுகிறார்.

மேலும் ஆணவனம், கன்மம், மாயை என்ற மும்மலங்களிலிருந்து, பிறவிப்பிணி நீக்கும் மலங்களை ஐந்தாக மாற்றியவர் திருமூலர். இதனை;

“மலங்கள் ஐந்தாம என மாற்றி அருளி”

மும்மலங்களோடு சஞ்சிதம், பிராரத்தம் என்ற கர்மங்களை இணைத்துள்ளார்.

ஆண்டாண்டு காலமாய், நிழலாய்த் தொடரும் முன்வினைப் பதிவுகளை அகற்றுவதற்கு, இப்பிறவியில் புலனடக்கம், தியானம், மூச்சுப்பயிற்சி, உடற்பயிற்சி காயகல்ப பயிற்சியை மேற்கொண்டால் சஞ்சித கர்மம் நீங்கும்.

மூளை செல்களில் பதிவின் காரணமாக உயிருக்கும், ஆன்மாவுக்கும் இச்சை கொடுத்து, தூண்டி செய்யப்படும் காரியம் அனைத்தும் பிராரத்த கர்மம் ஆகும். இப்பிராரத்தகர்மத்தினை அழிப்பதற்கு ஆக்கினை, துரியம், துரியாத்த தவம் மேற்கொள்ளப்படுகிறது. எனவே இவ்வுடம்பை வருத்தி இறையருள் பெருவதையே திருமூலர் நோக்கமாகக் கூறுகிறார்.

“வாயு வழக்கமறிந்து செறிந்தடங்கில்
ஆயட் பெருக்கமுண்டாம்”

என்கிறார் ஔவை.

உடல் நலம் காலந்தோறும் பேணப்பட வேண்டும் என்று இலக்கியங்கள் வழியுறுத்துவதை அறியமுடிகிறது.

“தேனுக்குள் இன்பம் தெறிந்திருந் தாற்போல்
ஊனுக்குள் ஈசன் ஒளிந்திருந்தானே!”

என்கிறார் திருமூலர்.

இவரின் இறைச்சிந்தனையில் மனம், வாக்கு, காயம் என்பதை நல்வழியில் பயன்படுத்தினால் நல்வாழ்வும், அமைதியும் கிட்டும் என்பதைப் பாடல்களின் வழி அறிய முடிகிறது. அரிய செய்திகளை, எளிய சொற்களில் தந்திருப்பது திருமூலரின் தமிழ்ப் பற்றினை உணர்ந்து கொள்ள முடிகிறது.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.