தொல்காப்பியர் சொற்களின் தன்மையைப்பொறுத்து அவற்றை நான்காகப் பாகுபடுத்துகிறார். அவை பெயர்ச்சொல், வினைச்சொல், இடைச்சொல், உரிச்சொல் ஆகியவை ஆகும். அவை வழங்கும் இடங்களைப் பொறுத்து இயற்சொல், திரிசொல், திசைச்சொல், வடசொல் என்றும் சொற்களை நான்காகப் பிரிக்கிறார். அவற்றுள் தன்மையைப் பொறுத்து நான்காகப் பாகுபடுத்தும் சொற்களுள் இடைச்சொல் பற்றித் தொல்காப்பியர் சொல்லதிகார இடையியலில் விளக்கிக் கூறுகிறார். தொடக்கத்தில் இடைச்சொல்லின் பொது இலக்கணத்தைக் கூறும் தொல்காப்பியர் இவையிவை இடைச்சொற்கள் எனக்கூறி அவற்றுக்கான பொருளையும் தருகிறார். அவ்வாறு வரும் சொற்களில் “ எல்“ என்ற இடைச் சொல்லின் தன்மையையும் பொருளையும் இக்கட்டுரை ஆராய்கிறது.

தொல்காப்பியர் இடைச்சொல்லுக்கான பொது இலக்கணத்தை இடையியலின் முதல் நூற்பாவில் கூறுகிறார்.

“இடையெனப் படுப பெயரொடும் வினையொடும்
நடைபெற் றியலும் தமக்கியல் பிலவே“ (தொல். சொல். இடை.1)

என்கிறார்.

“இடைச்சொற்கள் பெயரொடும் வினையொடும் சார்ந்து வந்து பொருள் பயக்கும். தனித்து வரும் தன்மை இல்லாதன“ என்பது இந்நூற்பாவின் பொருள். மொழியியலார் இதனைக் கட்டுருபன் (Bound morpheme) என்பார்.

“சொல்லுக்கு முன்னும் பின்னும் வருமாயினும் பெரும்பாலும் இடைவருதலின் இடைச் சொல்லாயிற்று“ என்கிறார் சேனாவரையர்.

தெய்வச்சிலையார் “பெயரும் வினையும் இடமாக நின்று பொருளுணர்த்தலின் இடைச் சொல்லாயிற்று“என்கிறார்.

சிவஞான முனிவர் கூறும்போது, “பொருளையும் பொருளது புடைபெயர்ச்சியையும் தம்மாலன்றித் தத்தம் குறிப்பால் உணர்த்தும் சொற்கள். பெயர்ச்சொல், வினைச்சொற்களுமாகாது அவற்றின் வேறுமாகாது இடை நிகரனவாய் நிற்றலின் இடைச்சொல் எனப்பட்டன“ என்கிறார்.

இடையியலின் இரண்டாம் நூற்பாவில் இடைச்சொற்களின் ஏழு வகைகளைத் தொல்காப்பியர் சுட்டுகிறார்.

1. இருசொற்களின் புணர்ச்சி நிலையில் பொருள் நிலைக்குத் துணையாவன, அவை சாரியைகள் ஆகும்.

2. வினைச் சொற்களில் இடம்பெறும் காலம் காட்டும் உருபுகள்.

3. வேற்றுமை உருபுகள்

4. அசை நிலைச் சொற்கள்

5. இசைநிறைச் சொற்கள்

6. தத்தம் குறிப்பால் பொருள் உணர்த்தும் சொற்கள்

7.ஒப்புமை படுத்தவரும் உவம உருபுகள். (தொல்.சொல்.இடை.2)

சொல்லதிகார இடையியலில் அசைநிலைச் சொற்கள், இசைநிறைச்சொற்கள் தத்தம் குறிப்பில் பொருளுணர்த்தும் சொற்கள் ஆகிய மூன்று சொற்களின் பொருள்களை விளக்குகிறார்.

இம்மூவகைச் சொற்களுள் முதலில் தத்தம் குறிப்பால் பொருள் உணர்த்தும் சொற்களை முதலில் விளக்குகிறார். அவ்வாறு விளக்கும் போது, பல பொருள் குறித்த இடைச்சொற்களை நான்காம் நூற்பா முதல் 12 ஆம் நூற்பா வரையிலும் ஒரு பொருள் குறித்த இடைச் சொற்களை 13ஆம் நூற்பாவிலிருந்து 21 ஆம் நூற்பா வரையிலும் விளக்குகிறார்.

தொல்காப்பியர் “எல்லே இலக்கம்“ (தொல்.சொல்.இடை.21) என்கிறார்.

“எல்“என்ற சொல் இலக்கம் என்ற பொருளில் வரும் என்கிறார். இந்நூற்பாவிற்கு உரைகூறும் இளம்பூரணர், “எல்லே விளக்கம்“ எனப் பாடங் கொள்கிறார். எனவே “எல்“ என்ற சொல்லுக்குத் தொல்காப்பியர் “விளக்கம்“ எனப் பொருள் கூறுவதாகக் கருதி இந்நூற்பாவை மேற்கொண்டு விளக்காமல் எடுத்துக்காட்டை மட்டுமே தருகிறார். “ எல்வளை “எனும் புறப் பாடல் தொடரை எடுத்துக் காட்டுகிறார் (புறம் 24..9) சேனாவரையர், நச்சினார்க்கினியர், தெய்வச்சிலையார் ஆகிய மூவரும் “இலக்கம்“ என்றே பாடங் கொள்கின்றனர். ஆனால் இளம்பூரணர் இதே நூற்பாவைச் செய்யுளியல் 206 ஆம் நூற்பாவில் எடுத்துக் காட்டும் போது “எல்லே இயக்கம்“ என எடுத்துக் காட்டுகிறார். இடையியலில் “எல்லே விளக்கம்“ எனப் பாடம் கொண்ட இளம்பூரணர் “இயக்கம்“ என்ற பாடத்தைச் செய்யுளியல் 206ஆம் நூற்பாவில் எடுத்துக்காட்டியிருக்கிறார் என்பது ஐயத்திற்குரியது. ஏனெனில், ஓரிடத்தில் “விளக்கம்“ என்றும் இன்னோரிடத்தில் “இயக்கம்“ என்றும் ஒரே நூற்பாவிற்கு மாற்றிப் பொருள் கொள்ளும் போக்கை இளம்பூரணர் மேற்கொண்டிருக்க முடியாது என்றே எண்ணத் தோன்றுகிறது.

இந்நூற்பாவை விளக்கும் சேனாவரையர் “எல்லே இலக்கம்“ எனக் கொண்டு “எல் “ என்பது உரிச்சொல் நீர்மைத்தாயினும் ஆசிரியர் இடைச்சொல்லாக ஓதினமையான் இடைச் சொல்லென்று கோடு“ என்றுகூறி “எல்வளை(புறம் 24) என எல்லென்பது இலங்குதற் கண்வந்தவாறு” எனக்கூறுகிறார். இதேநிலை பேராசிரியரிடத்தும்உண்டு. ஆசிரியர் கூறியதனால் நண்டிற்கு நான்கறிவுண்டு எனத் தொல்காப்பியரை வழிமொழிகின்ற பேராசிரியர் “நண்டிற்கு மூக்குண்டோவெனின் அது ஆசிரியன் கூறலால் உண்டென்பது பெற்றாம்” (தொல் .பொருள்.மர.31) நண்டிற்கு மூக்குண்டா என்ற ஐயம் தனக்கு இருப்பினும் ஆசிரியர் (தொல்காப்பியர்) உண்டென்றதால் பேராசிரியர் தானும் தொல்காப்பியர் கூற்றையே ஒப்புக்கொள்கிறார்.

“எல்லே இலக்கம்” எனக்கொண்டே இந்நூற்பாவிற்கு விளக்கம் கூறும் நச்சினார்க்கினியர் “இதுவுமது, (இ ள்) எல்லே யிலக்கம்., எல்லென்னுஞ்சொல் விளங்குதற் பொருண்மையை உணர்த்தும் என்றவாறு. (உ.ம்) எல்வளை எம்மொடு வரின்., எனவரும்” என்கிறார். இவ்வெடுத்துக்காட்டுப் பாடலடி கலித் தொகையில் இடம் பெறுகிறது (கலி.13)

தெய்வச்சிலையார் “இலக்கம்“ எனக்கொள்கிறார்.“ (இ ள்) எல் என்பது இலங்குதல் குறித்து வரும் எ.,று. உ.ம் எல்வளை (புறம்24) இலங்குவளை. இது உரிச்சொல்லன்றோவெனின் அது குறைச் சொல்லாகி நிற்கும். இது குறையின்றி நிற்றலின் இடைச் சொல்லாயிற்று” என்கிறார். சோனாவரையர் இடைச்சொல்லென்று கொண்டமையைத் தெய்வச்சிலையார் மறுக்கிறார்.

அரசன் சண்முகனார் கூறிய விளக்கம் வேறுவகையில் அமைந்துள்ளதாகப் பேராசிரியர் வெள்ளைவாரணனார் கூறுகிறார். “இலக்கம் என்னும்பொருளை உணர்த்தும் “எல்“ என்னும் லகர ஈற்று உரிச்சொல்லை நுனித்துணர்ந்து இலக்கணத்தைச் செய்த தொல்காப்பியர் இடையியலில் வைத்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்றும் இரக்கப்பொருளைக் குறிக்கும் ஏகார ஈற்று இடைச்சொல்லாகிய “எல்லே “என்ற சொல்லே இடம் பெற்று “எல்லே யிரக்கம் என்றிருந்திருக்க வேண்டும். பெயர்த்தெழுதுவோர் பிறழ்ச்சியின் காரணமாக இவ்வாறு எழுதிவிட்டனர்” என அரசன் சண்முனாரின் விளக்கத்தைப் பேராசிரியர் வெள்ளைவாரணனார் குறிப்பிடுகிறார். மேற்கூறிய கருத்துகளின் வழியே நாம் நான்கு கருத்துகளைப் பெறலாம்.

1. இளம்பூரணர் “எல்” என்றஇடைச்சொல்“ விளக்கம்“ என்ற பொருளில் வரும் என்கிறார்.

2. சேனாவரையர் “எல்” என்றஇடைச்சொல் “இலக்கம்“ என்ற பொருளில் வரும் என்கிறார். “ எல்“ என்பது உரிச்சொல்லாயினும் ஆசிரியர் இடைச்சொல் என்றமையான் தானும் இடைச்சொல்லாக ஏற்றுக்கொள்வதாகக் கூறுகிறார்.

3. தெய்வச்சிலையார் “எல்” என்பதற்கு “இலக்கம்“ எனப் பொருள் கொண்டு உரிச்சொல் குறைச்சொல்லாக நிற்கும். ஆனால் “ எல்“ என்பது குறையின்றி நிற்றலின் இடைச்சொல்லாயிற்று என்கிறார்.

4. அரசன்சண்முகனார் “எல்” என்ற லகர ஈற்றுச்சொல் இடைச்சொல் அன்று. இடைச்சொல்லின் இலக்கணத்தை நன்குணர்ந்த தொல்காப்பியர் ஏகார ஈற்றுச் சொல்லாகிய “எல்லே “ என்பதைத்தான் “இரக்கம்“ என்ற பொருளில் இடைச்சொல்லாக வைத்தார் “என்கிறார்.

இலங்குதல், விளங்குதல், துலங்குதல், துளங்குதல் ஆகிய இந்நான்கு சொற்களின் பொதுப்பொருள் ஒன்றேயாகும். நன்றாகக் கண்களுக்குப் புலப்படும்படித் தோன்றுதலாகும். ஒரு பொருள் கண்களுக்குத் தோன்றுகின்றபடி விளங்க வேண்டுமானால் அப்பொருள் இலங்கி, விளங்கி, துலங்கி, துளங்கித் தோன்ற ஒளி இன்றியமையாததாகிறது. தொல்காப்பியர் மொழியில் கூறப்புகின் கண்ணால் நுண்ணதின் உணர வேண்டுமெனில் ஒளியின் உதவியின்றி அது நிகழாது. எனவே அந்த ஒளியின் துணையால்தான் ஒருபொருள் இலங்கி, விளங்கி, துலங்கி, துளங்கித் தோன்றுகிறது. அந்த ஒளியை உலகுக்கு வழங்குவது ஞாயிறு ஆகும். உலகுக்கு ஒளி வழங்கும் ஞாயிறு இன்றேல் ஒளிஇருக்காது., உலகம் இயங்க முடியாது., உலகம் பட்டுப் போகும். உயிரினங்கள் அழிந்துபடும். எனவே “எல்லாச் சொல்லும் பொருள்குறித் தனவே“ என்ற தொல்காப்பிய நூற்பாவின் அடிப்படையில் “எல்“ எனும் சொல் ஞாயிற்றைக் குறிப்பதாகவே தொல்காப்பியர் தந்திருக்கிறார் என்பதை அறியலாம். இதற்கான அகச்சான்றைத் தொல்காப்பியரே தொல்காப்பியத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.“வைகறை விடியல் மருதம் எற்பாடு நெய்தல் ஆதல் மெய்பெறத் தோன்றும்“ (தொல்.பொருள்.அகத்.8) என்பது நூற்பா. இளம்பூரணர், நச்சர் ஆகியோரின் கருத்துப்படி இச்சொல் ஞாயிறு மறையும் நேரத்தைக் குறிக்கிறது. ஆனால் சிவஞான முனிவர் ஞாயிறு தோன்றும் நேரம் என்கிறார். எல் + படு என்பதே புணர்ச்சியிற் திரிந்து எற்படு என்றாகி படு என்பது முதனிலை திரிந்து பாடு என்ற தொழிற்பெயராகி எற்பாடு என்றானது. எனவே தொல்காப்பியர் “எல்“ என்ற சொல்லை ஞாயிற்றைக் குறிக்கும் சொல்லாகப் பொருள் கொண்டிருக்கிறார் என்பது தெளிவு. “எல்“ என்ற சொல்லுக்கு இந்தப் பொருளை மனத்தில் நிறுத்தியே தொல்காப்பியர் இடையியலில் “இலக்கம்“ அல்லது “விளக்கம்“ என்ற பொருளைத் தருகிறார். ஏனெனில் பகலவன் இன்றிக் கண்ணால் காண்கின்ற பொருள்கள் யாவும் இலக்கமாகவும் விளக்கமாகவும் தோன்றா.

பத்துப்பாட்டு, எட்டுத்தொகை ஆகிய சங்க இலக்கியங்களில் “எல்“ என்ற இச்சொல் பரவலாகப் பயின்று வந்துள்ளது. நற்றிணையில்தான் இச்சொல் பல்வேறு பாடல்களில் பரவலாக எடுத்தாளப்படுகிறது. “எல்“ என்ற இச்சொல் நற்றிணை உட்பட சங்க இலக்கியங்களில் 72 இடங்களில் இடம்பெற்றுள்ளது. அதற்கடுத்த நிலையில் “எல்“ என்ற சொல்லின் அடிப்படையில் தோன்றிய “எல்லி“ என்ற சொல் சங்க இலக்கியங்களில் 23 இடங்களில் பயின்று வந்துள்ளது. நற்றிணையில் ஒன்பது இடங்களிலும் நெடுந்தொகையில் எட்டு இடங்களிலும் இச்சொல் பயின்று வந்துள்ளது.

நற்றிணையில் 23 பாடல்களில் “எல்“ என்ற சொல் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. நற்றிணையின் அடிப்டையில் காணும் போது “எல்“ என்ற சொல் “ஒளி என்ற பொருளில் 56, 68, 77, 100, 136, 152, 264 ஆகிய ஏழு பாடல்களிலும் ஒளி ஏற்பட அடிப்படைக் காரணியாக விளங்கும் “ஞாயிறு“ என்ற பொருளில் 258 ஆம் பாடலிலும் பயின்று வந்துள்ளது. அதே நேரத்தில் இப்பொருளுக்கு நேர்எதிர்ப் பொருளான “இரவு“ என்ற பொருளில் இரண்டு மற்றும் 241 ஆகிய இரண்டு பாடல்களில் பயின்று வந்துள்ளது.

“எல்“ என்ற சொல்லின் பின்னொட்டாக இகரம் சேர்ந்து லகரம் இரட்டித்து உருவான “ எல்லி“ என்ற சொல் நற்றிணையில் “இரவு“ என்றபொருளில் 41, 90, 211, 169, 191, 218 ஆகிய ஆறு பாடல்களில் பயின்று வந்துள்ளது. ஆனால் 163 ஆம் பாடலில் இடம்பெறும் “எல்லியும் இரவும் என்னாது (163.3) என்ற அடியில் இப்பொருளுக்கு நேர் எதிர்ப்பொருளான “பகற்பொழுது“ என்ற பொருளில் வருகிறது. எனவே “எல்“ என்றசொல் “ஒளி“ மற்றும் அதற்கு அடிப்படைக் காரணியாக விளங்கும் பகலவனையும் குறிக்கும் என்றும் அதே நேரத்தில் “இராப்பொழுது“ என்ற பொருளில் சிறுபான்மை அமைகிறது என்பதையும் அறிய முடிகிறது. “எல்லி“ என்ற சொல் இதற்கு நேரமாறாக அமைகிறது. அதாவது பெரும்பான்மை “இரவு“ என்ற பொருளிலும் சிறுபான்மை “பகல்“ என்றும் வருகிறது.

தமிழ்ச்சொற்கள் அவற்றுண்டான தன்மைகளால் நான்கு வகைகளாகப் பகுக்கப்படுகின்றன. பெயர், வினை, இடை, உரி எனும் நான்கு வகைளில் அவை பயன்படுத்தப்படுகின்றன. பெயர்ச்சொற்களும் வினைச்சொற்களும் தனித்தியங்கும் ஆற்றல் உடையன. இடைச்சொற்கள் பெயரொடும் வினையொடும் நடைபெற்றியலும்., தமக்கென இயல்பில்லாதன. உரிச்சொற்கள் இசையினும் குறிப்பினும் பண்பினும் தோன்றுவன. “எல்“ என்ற சொல் தொல்காப்பியர் காலத்திலேயே ஞாயிறு என்றபொருளில் பெயர்ச்சொல்லாகவும் (Noun) எல் வளை, எல்வளி முதலான இடங்களில் வினைச்சொல்லாகவும் (வினையின் தொகுதி அல்லது காலம் கரந்தபெயரெச்சம்) (Verb ) தனித்தே இயங்கியுள்ளது. “ எல் என்ற சொல் பெயர்நிலையில் “ஞாயிறு“ என்ற பொருளையும் வினைநிலையில் “ஒளிவிடு, ஒளிர்,விளங்கு, இலங்கு என்ற பொருளில் நன்னூலார் வாக்கில் .செய்யென் ஏவல் வினையாகவும் வழங்கி வந்திருக்கிறது. மேலும் எல்பட, எல்லிடை, எல்லூர், எல்லுற முதலான இடங்களில் தத்தம் குறிப்பில் பொருளுணர்த்தும் இடைச்சொல்லாகவும் (Bound morpheme) எல் என்ற ஒரே சொல், ஒருசொல் பலபொருட்கு உரிமை தோன்றும் பண்புச்சொல்லாகி உரிச்சொல்லாகவும் (Root morpheme) விளங்கித் திகழ்கிறது.

தொல்காப்பியர் கால இலக்கியங்களில் “எல்“ எனும் இச்சொல் தனிச் சொல்லாகவே பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளமையால்தான் தொல்காப்பியர் “எல்“என்ற சொல்லைக் “கதிரவனைக் குறிக்கும் சொல்லாகப் பயன்படுத்தி இருக்கிறார். அதே நேரத்தில் ஒருசொல் தான் உணர்த்தும் பொருளுக்கு நேர் எதிரான பொருளையும் உணர்த்தும் சூழல் தொல்காப்பியர் காலத்திலேயே உண்டாகிவிட்டது. “எல்“ என்ற சொல் பகலவனையும் அதன் காரணமாக உண்டான ஒளியையும் குறித்த அதே நேரத்தில் “இருள்“ என்ற பொருளையும் ஒரே வழி உணர்த்திய நிலை சங்கஇலக்கியங்களில் காணப்படுகிறது.ன் இது போன்றே “எல்“ என்ற சொல்லோடு இகரம் பின்னொட்டாகச் சேர்ந்து“ எல்லி என்றாகி “இரவு“ என்ற பொருளையும் ஒரோவழிப் “பகல்“ என்ற பொருளை உணர்த்தும் நிலையையும் சங்க இலக்கியங்களில் காணமுடிகிறது.

தொல்காப்பியர் “மானம்“ என்ற சொல்லை இதே நிலையில் கையாள்கிறார். “மானம்“ என்ற சொல்லைச் “சிறுமை அல்லது குற்றம் “ என்ற பொருளில் எழுத்ததிகாரத்திலும் சொல்லதிகாரத்திலும் ஒன்பது இடங்களில் பயன்படுத்துகிறார். “வல்லெழுத்து மிகினும் மானம் இல்லை (தொல். எழுத்.உயிர்மயங்.28,44 மெல்லெழுத்து மிகினும் மானம் இல்லை தொல்.எழுத்.புள்ளிமயங்.28, 46) ஆனால் அதே “மானம் “என்ற சொல்லைப் “புகழும் மானமும் எடுத்து வற்புறுத்தலும் (தொல்.பொருள்.அகத்.41) என்ற இடத்தில் “பெருமை“ என்ற பொருளில் கையாள்கிறார்.

“ படு“ என்ற சொல்லும் இதே நிலையில் பொருள் கொள்ளப்படுகிறது. “படுதல்“என்ற சொல்லுக்கு “மறைதல்“ என்ற பொருளும் அதற்கு எதிரான “தோன்றுதல்“ என்ற பொருளும் உண்டு. இதே நிலையில் “நந்துதல்“ என்ற தொழிற்பெயருக்கு “ தேய்தல்“ என்ற பொருளும் “ வளர்தல்“ என்ற எதிர்ப் பொருளும் உண்டு. இதே நிலையைத்தான் “எல்“ என்ற பெயர்ச்சொல், தொல்காப்பியர் காலத்திலேயே பெற்றிருக்கலாம். தொல்காப்பியர் காலத்தில் தோன்றிய இலக்கியங்களிலும் இவ்வாறே பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம். ஆனால் தொல்காப்பியர் கால இலக்கியங்கள் கிடைக்காமல் போனதால் தொல்காப்பியர் காலத்தை ஒட்டிய சான்றுகள் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் சங்க இலக்கியங்களில் இதற்கான சான்றுகள் கிடைக்கின்றன. ஒரு சொல் தன்னுடைய தன்மையில் இவ்வாறு அடையும் மாற்றங்கள் (Semantic changes) அம்மொழியின் வளர்ச்சியில் ஒருவகை நிலை என்றே கொள்ளலாம்.

1. தொல். சொல். இளம்பூரணம்

2. தொல். சொல். சேனாவரையம்

3. தொல். சொல். தெய்வச்சிலையம்

4. க.வெள்ளைவாரணனார்., தொல்காப்பியம்- நன்னூல் சொல்லதிகாரம்

5. க. வெள்ளைவாரணனார்., தொல்காப்பியம்., வரலாறு

6. நற்றிணை

7. அகநானூறு

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.