பழந்தமிழ் இலக்கியங்களில் பெண்களின் வாழ்க்கை முறையாகிய காதல், கற்பு, கொடை, வீரம், பிரிவு, ஒழுக்கம் போன்ற பல்வேறு பழக்கவழக்கங்கள் காணப்படுகின்றன. சங்ககால இலக்கியங்களில் தமிழ்ப்பெண்களின் அகவாழ்க்கை முறைகள் குறித்துச் சங்கப் புலவர்கள் சுவையுடன் தங்கள் இலக்கியங்களில் எழுதியுள்ளனர். இவ்விலக்கியப் பெண்களின் வாழ்வியல் முறைகளைக் குறித்து ஆராய்வது இக்கட்டுரையின் நோக்கம்.

தலைவனும் தலைவியும் பிறர் அறியாமல் ஒருவரோடு ஒருவர் அன்பு கொள்ளுதலே காதல் ஆகும். தொல்காப்பியரும் தன்னுடைய நூலான தொல்காப்பியத்தில் களவு என்னும் இயலில் காதல் வாழ்க்கையைக் குறித்து வருணித்துள்ளார். பிறர் அறியாமல் ஒருவரோடு ஒருவர் காதல் கொள்ளுதலைக் களவுக்குறி என தொல்காப்பியர் வருணித்துள்ளார்.

ஏழு வயது பெண் ஒருத்தி, கடற்கரை மணலில் புன்னைக் காயைக் கொண்டு, மறைத்து விளையாடும் கீச்சுக்கீச்சு தாம்பலம் என்னும் விளையாட்டை விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள். மழை வந்து விட்டது. ஒரு வாரமாக மழை. வெளியில் செல்லவில்லை. ஒரு வாரம் கழித்துக் கடற்கரைக்குச் சென்றவள், தான் வைத்து விளையாடிய புன்னை விதை முளைத்துவிட்டதைக் கண்டு மகிழ்ந்து வீட்டின் பின் தோட்டத்தில் வளர்த்தாள். அது வளர்ந்தது. தானும் வளர்ந்தாள். திருமணமாகி ஒரு பெண் குழந்தையும் பெற்றாள். அப்பெண் குழந்தையிடம் தான் வளர்த்த புன்னை மரமே முதல் குழந்தை எனவும், உனது அக்கா எனவும் சொல்லி வைத்தாள். அக்குழந்தை பெரியவளாகிக் காதலனுடன் பேச நாணுகிறாள். இதை நற்றிணையில்,

”விளையாடு ஆயமொடு வெண்மணல் அழுத்தி
மறந்தனம் துறந்த காழ்முனை அகைய”

என்னும் பாடல் விளக்குகிறது.

தலைவி தலைவனிடம் கொண்டுள்ள காதலைச் சொல்லுகிறாள். அவனிடம் இவள் கொண்டுள்ள காதல் நிலத்தைக் காட்டிலும் உயர்ந்தது. கடலின் ஆழத்தைக் காட்டிலும் ஆழமானது என்பதைக் குறுந்தொகையில்,

”நிலத்தினும் பெரிதே வானினும் உயர்ந்தன்று”

என்னும் பாடல் வரிகள் விளங்குகிறது.

தலைவனை விரைவில் மணந்து கொள்ள வேண்டும் என்று கருதி, இரவுக்குறியை விலக்குகிறாள் தோழி. ஊரில் மிகுதியான பேச்சும் தலைவன் தலைவி பற்றி என்பது அவளுடைய கருத்தாகும்.