குழந்தைப்பருவம் என்பது குழந்தைப் பிறந்ததிலிருந்து ஐந்து வயது வரை உள்ள பருவமாகும். இப்பருவத்தில் உள்ள குழந்தைகளுக்கு ஏற்பட்டுள்ள நோய் இன்னதென்று சொல்லத் தெரியாது. இப்பருவத்தைக் குழந்தைப் பருவம் அல்லது குழவிப்பருவம் அல்லது பிள்ளைப்பருவம் என்பர். நோயற்ற வாழ்வே குறைவற்ற செல்வம் என்பது பழமொழி. நோய் என்ற சொல் உடலுக்கும் உள்ளத்திற்கும் ஏற்படும் துன்பத்தைக் குறிப்பிடுகிறது என்று தொல்காப்பியர் கூறுவார் இதனை,

“பையுளும் சிறுமையும் நோயின் பொருளே”

என்ற நூற்பா மூலம் கூறுகிறார். இதற்குப் பொருள் தரும் சேனாவரையர் பையுள் சிறுமை என்னும் இரண்டு சொற்களும் நோய் என்னும் குறிப்புப் பொருளை உணர்த்துவன என்கிறார்.

செல்வங்களிலெல்லாம் தலைச்சிறந்த செல்வம் மக்கள் செல்வமாகும். இன்பங்களிலெல்லாம் உயர்ந்தது குழந்தை இன்பமாகும். அதனால்தான் தங்கள் தெய்வங்களே குழந்தைகளாகப் பிறந்து, மழலை பேசி மகிழ்விப்பதாக எண்ணி மகிழ்கின்றனர் இதனை நாமக்கல் கவிஞர்,

“பெற்றிடும் செல்வத்தெல்லாம்
பெரியது மக்கட்செல்வம்
உற்றிடும் இன்பத் தெல்லாம்
உயர்ந்தது மக்க ளின்பம்
மற்றிதை உலகி லெந்த
மனிதனும் மறுக்கொ ணாது
சற்றிதை மதித்து நாமும்
சரிவர நடப்போமே”

என்று கூறியுள்ளார். குழந்தையையைக் குலவிளக்கு என மகிழ்வது நம் பாரத நாட்டின் உயர்ந்த பண்பாடாகும். ‘குழந்தை இயற்கையின் படைப்பு’ என்பார் கவிஞர் தாகூர். நம் பெரியோர்கள் ‘இன்றைய குழந்தைகள் நாளைய தலைவர்கள்’ என்பார்கள். ஆதலால் மக்கள் செல்வத்தைச் சீரிய முறையில் வளர்க்க வேண்டும். இந்நிலையில் குழந்தைகளுக்கு ஏற்படும் நோய்கள் அதிகம், அதனின்று காக்கப் பல மருத்துவ முறைகளைக் கையாளுகின்றனர்.

நாட்டுப்புற மக்கள் பொதுவாகத் தங்கள் குழந்தையின் பருவங்களை,

1. தலை தாங்கும் பருவம்

2. கமரும் பருவம்

3. உட்காரும் பருவம்

4. தவழும் பருவம்

5. முத்தப்பருவம்

6. பல் முளைக்கும் பருவம்

7. நிற்கும் பருவம்

8. நடக்கும் பருவம்

9. பேசும் பருவம்

10. விளையாடும் பருவம்

என்று பத்துப் பருவங்களாகப் பகுத்துக் கூறுவர்.



தலை தாங்கும் பருவம்

பிறந்த குழந்தையின் தலையானது உடனடியாகத் தாங்கி (நிமிர்ந்து) நிற்பதில்லை. எனவே, குழந்தையைக் கையில் எடுக்கும் போது, தலையை ஒரு கையாலும், உடலை மற்றொரு கையாலும் தாங்கி பிடித்திருப்பர். இதுவே தலை தாங்கும் பருவம் ஆகும்.

கமரும் பருவம்

குழந்தையின் கழுத்து பலப்பட்டு, தலை தாங்கி நின்ற பின்பு, குழந்தையானது தானாகவேப் படுக்கையில் சரிந்து கமரும். இதைக் கமரும் பருவம் என்பர்.

உட்காரும் பருவம்

குழந்தையானது கமந்த பிறகுச் சில நாட்களில் எழுந்து மெதுவாக உட்காருகின்றது. இப்பருவத்தினை உட்காரும் பருவம் என்பர்.

தவழும் பருவம்

உட்கார்ந்திருக்கும் குழந்தை இரு கைகளையும் கால்களையும் தரையில் ஊன்றி ஊர்ந்தும், தவழ்ந்தும் செல்லும். இதனைத் தவழும் பருவம் என்பர்.

முத்தப்பருவம்

குழந்தைகள் பல் இல்லாத பொக்கை வாயால் அனைவருக்கும் முத்தம் கொடுக்கும் பருவத்தை முத்தப்பருவம் என்பர்.

பல் முளைக்கும் பருவம்

பிறந்த குழந்தைகளுக்குப் பல மாதங்கள் கடந்த பின்னரே, பற்கள் ஒன்று இரண்டாக முளைத்து வருகின்றது. இதனைப் பல் முளைக்கும் பருவம் என்பர்.

நிற்கும் பருவம்

உட்கார்ந்து விளையாடும் குழந்தை, மெதுவாகத் தரையிலிருந்து எழும்ப முயற்சிக்கும். அதன் கையால் எட்டும் உயரத்திற்கு ஏதேனும் ஒரு பொருளைப் பிடித்துக் கொண்டு எழும்பி நிற்கும். இப்பருவம் நிற்கும் பருவம் ஆகும்.

நடக்கும் பருவம்

நிற்பதற்குக் கற்றுக்கொண்ட குழந்தை சுவரையோ, பெற்றோரின் கையையோப் பிடித்துக் கொண்டு நடக்க ஆரம்பிக்கும். அதன் பின்பு எந்தத் துணையுமின்றி தானாக நடக்கத் தொடங்கும். இதுவே நடக்கும் பருவம் எனப்படும்.

பேசும் பருவம்

குழந்தைகள் தங்களுக்கே உரிய மழலை மொழியில் பேச தெரிந்தவற்றைப் பேசிக்கொண்டே இருப்பர். அதனை நாம் புரிந்து கொள்வது மிகவும் கடினம். இவ்விதம் பேச முயலுவதைப் பேசும் பருவம் என்பர்.

விளையாடும் பருவம்

விளையாட்டுப் பொருட்களைக் கொடுத்தால், தானே விளையாடும் பருவம் விளையாட்டுப் பருவம் என்பர்.

இங்ஙனம் குழந்தைகளின் பருவத்தினைப் பத்துப் பருவங்களாகப் பாகுபடுத்திக் கூறுகின்றனர்.

நாட்டுப்புற இலக்கியங்களான பாடல்கள், பழமொழிகள் ஆகியவற்றில் குழந்தையின் சிறப்பு கூறப்பட்டுள்ளன. இதனை,

“கரும்புருக தேனுருகக் கண்டார் மனமுருக
எலும்புருகப் பெற்றெடுத்த இலஞ்சியமோ”

என்ற பாடல் வரிகள் மூலம் அறியலாம்.

விளையும் பயிராகிய குழந்தையின் சிறுவயதிலே அதன் உயர்வுக்கு எல்லா பாதுகாப்புகளையும் அளித்தாக வேண்டும். இத்தகையக் குழந்தைகளுக்கு ஏற்படும் நோய்கள் அவர்களின் வருங்கால வாழ்க்கையைப் பாத்தித்து விடும் அபாயம் கொடியது ஆகும்.

‘நோயற்ற வாழ்வே குறைவற்ற செல்வம்’

என்பது பழமொழி.

நோய் என்ற சொல் உடலுக்கும் உள்ளத்திற்கும் ஏற்படும் துன்பத்தைக் குறிப்பிடுகிறது என்று தொல்காப்பியர் கூறுவார். இதனை,

“பையுளும் சிறுமையும் நோயின் பொருளே”

என்ற நூற்பா மூலம் கூறுகிறார்.

இதற்குப் பொருள் தரும் சேனாவரையர் பையுள் சிறுமை என்னும் இரண்டு சொற்களும் நோய் என்னும் குறிப்புப் பொருளை உணர்த்துவன என்கிறார்.

வயிற்றுப்போக்கு, சளி, இருமல், கக்குவான், இளைப்பு, காய்ச்சல், வாந்தி, இவை தவிர உடல்வலி, உடம்பில் புண், வயிற்றுவலி, கரப்பான், சவப்பு, பல் முளைக்காமலிருத்தல், படுக்கையில் சிறுநீர் கழித்தல் ஆகியவற்றாலும் உரம் விழுதல், வயிற்றுப் பூச்சி” (1) போன்ற நோய்கள் எல்லாம் குழந்தைகளுக்கு வரும் என்கிறார். (பாவாயி. செ. வயது 28 குதிரைப்பள்ளம் (நாமக்கல் மாவட்டம்)

உடற்சூட்டினாலும், வயிற்றிற்குச் சேராத உணவுப்பொருள்களை உண்பதாலும், குழந்தைக்கு வயிற்றுப்போக்கு உண்டாகிறது. மற்றும் மாசுபட்ட குடிநீர், கெட்டுப்போன உணவு சேர்த்துக் கொள்வதாலும் வயிற்றுப்போக்கு உண்டாகும்.

மருந்து

புதினாக் கீரையை சட்டியில் போட்டு வதக்கி ஒரு டம்ளர் தண்ணீரை சேர்த்துக் கொதிக்க வைக்க வேண்டும். பின்னர் புதினா ரசமாகி விடும். அப்புதினா ரசத்தைக் காலை, மாலை இரண்டு வேளையும் அரை சங்கு கொடுத்து வந்தால் வயிற்றுப்போக்கு நின்று விடும்.

உண்ணும் உணவானது சரிவர செரிக்காத தன்மையாலும், அதிகப்படியான உணவை உண்பதாலும் வயிறு உப்பசம் ஏற்படுகிறது.

மருந்து

மூன்று சிட்டிகை வசம்புத் தூளும், ஒரு சிட்டிகைச் சுக்குத் தூளும், சேர்த்துக் கலக்கிக் காலை, மதியம் மாலை என மூன்று வேளையும் கொடுத்து வந்தால் வயிறு உப்பசம் சரியாகும். சுக்குத்தூள், சந்தனம் இரண்டையும் சேர்த்துக் கலக்கி வயிற்றில் பூசினால் வயிறு உப்பசம் நீங்கும். நல்லெண்ணையில் வசம்பு சுட்டுக் கரியாக்கிக் கலந்து கொடுத்தால் வயிறு உப்பசம் சரியாகிவிடும். நான்கு சிட்டிகை சுட்ட வசம்புத் தூளும், அரை கரண்டித் தேனும் கலந்து மூன்று வேளை கொடுத்தால் வயிறு உப்பசம் நின்று விடும்.

கெட்டுப்போன உணவு மற்றும் சரியாகச் சமைக்காத உணவு வகைகளை உண்பதால் வயிற்றினுள் பூச்சிகள் உருவாகின்றன. வயிற்றுப் பூச்சி வயிற்றுக்குள் வலியை உண்டாக்கிக் குழந்தையின் வளர்ச்சிக்குத் தடையாகும். இதற்குக் குழந்தையின் அழுகைதான் அறிகுறி என்கின்றனர்.

மருந்து

வேப்ப இலையை அரைத்து அதன் சாறைப் பாலில் கலந்து மூன்று வேளையும் அரைச்சங்கு கொடுத்து வந்தால் வயிற்றுப் பூச்சி குணமாகும். பசும்பாலுடன் வெள்ளைப் பூண்டு சிலவற்றைச் சேர்த்து நன்றாகக் காய்ச்சி இறக்கி இளஞ் சூட்டுடன் மூன்று வேளை கொடுத்து வந்தால் வயிற்றுப் பூச்சி இறந்து மலத்துடன் வெளியேறும்.

கெட்டுப்போன உணவு மற்றும் சாப்பிட்ட உணவு நன்றாக மென்று சாப்பிடா விட்டாலும் வயிற்று வலி ஏற்படும்.

மருந்து

வெள்ளைக் குன்றிமனி வேரை எடுத்து, அதில் தேங்காய் எண்ணெய் விட்டு நன்றாகக் காய்ச்சி ஆறவைத்துத் தன் கரைசலை நாக்கில் இரண்டு அல்லது மூன்று துளிகள் விட்டால் வலி குறைந்து விடும் என்கின்றனர்.

உடலில் நோய் எதிர்ப்பு சக்தி குறைவினால் சளி ஏற்படும். திடீரென மூக்கிலிருந்து நீர் ஒழுகுதல், தும்மல், மூக்கரிப்பு, காய்ச்சல் போன்றவை இதன் அறிகுறிகள்.

மருந்து

பச்சை வசம்பினைப் பட்டாணி அளவு மற்றும் சிற்றரத்தை வேர், மிளகு அளவிற்கு சேர்த்து அம்மிக்கல்லில் அரைத்துத் தூளாக்கி மூன்று வேளையும் சுடுத்தண்ணீருடன் குடிக்க வேண்டும். ஓமம், பச்சைக் கற்பூரமும் 5 கிராம் எடுத்துக் கொண்டு ஒரு துணியில் வைத்து நசுக்கிய பிறகு பந்து போல கட்டி அதனை நுகர்ந்து வந்தால் மூக்கடைப்பு நீங்கி விடும். துளசி இலைச் சாற்றில் மூன்று, நான்கு துளிகள் தாய்பாலைக் கலந்து கொடுக்கலாம்.

சளி அதிகமானால் இருமல் உண்டாகும். வறட்டு இருமல், சளியால் வரும் இருமல் என இருவகையிலும் வருவதுண்டு. இதனால் குழந்தைக்கு உணவும் தூக்கமும் தடைபடும் இதுதான் அறிகுறி என்கிறார்.

மருந்து

மஞ்சளுடன் சிறிது மிளகைச் சேர்த்துப் பொடி செய்து ஒரு தேக்கரண்டி அளவு கொடுத்து வந்தால் இருமல் குணமாகும். பூண்டினை அரைத்து, அதன் சாறைச் சர்க்கரையோடு சேர்த்துக் கொடுத்து வந்தால் இருமல் குணமாகும்.

குளிர்ந்த தண்ணீர் குடிப்பதாலும், சேராத உணவு வகை உண்பதாலும், உடல் எடை குறைந்து காய்ச்சல் உண்டாகிறது. உணவு சாப்பிடாமல் இருப்பதும், சோர்ந்து கிடப்பதும் காய்ச்சலுக்கு அறிகுறி என்கின்றனர்.

மருந்து

நான்கு சிட்டிகை வசம்புத் தூளும் அரை சிட்டிகை தேனும் சேர்த்து மூன்று வேளையும் உண்டு வந்தால் காய்ச்சல் குணமாகிவிடும். துளசி இலையும், வல்லாரைப் பொடியும், அரிசிப் பொடியும் சேர்த்து உருண்டை பிடித்து வெயிலில் காயவைத்து அதனைச் சுடுதண்ணீருடன் கலந்து கொடுத்தால் காய்ச்சல் குணமாகும்.

குழந்தைக்குப் பசியில்லாமல் இருந்தாலும் மற்றும் வாய்ப்புண் இருந்தாலும், உணவு செரிமாணம் ஆகாமல் இருப்பதாலும் குழந்தையானது பால் குடிக்க மறுக்கும் என்கின்றார் தகவலாளர்.

மருந்து

ஒரு சிட்டிகை வசம்புத் தூளும், ஒரு சிட்டிகைச் சுக்குத் தூளும் கலந்து கொடுத்தால் பசியெடுக்கும் என்றார்.

கட்டுப்பாடுகள்

பதினைந்து நாட்கள் மாமிசம் உண்ணக்கூடாது. நோய் குணமாகும் வரை கட்டைக் கழற்றக் கூடாது. குழந்தையை வெளியூருக்கு அழைத்துச் செல்லக்கூடாது போன்ற நம்பிக்கைகள் இம்மக்களிடம் காணப்படுகிறது.

நாட்டுப்புற மக்கள் தங்களுக்கு ஏற்படும் நோய்களுக்குத் தங்கள் முன்னோர்கள் கையாண்ட மருந்துகளையும், மருத்துவ முறையும் பின்பற்றி நலம் பெற்றனர். மேலும் குழந்தை மருத்துவத்தில் அதிக அக்கறை கொண்டு, நாமக்கல் மாவட்ட மக்கள் இம்மருத்துவத்தை ஆண். பெண் என்ற பாகுபாடின்றி இருபாலரும் செய்வதைக் காணமுடிகிறது. இது வீட்டின் பெரியவர்களால் தலைமுறை தலைமுறையாகப் பின்பற்றப்படுகிறது. இதனை ‘வீட்டு சிகிச்சை முறை’ என்றும் கூறலாம். பாட்டிமார் மருந்துக்காக எடுக்கும் மூலிகைகள் நல்ல பலனைத் தரவேண்டும் என்பதற்காகச் சில வழி முறைகளைக் கையாண்டு வருவதையும் அறிந்து கொள்ளமுடிந்தது.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.