தமிழுக்கு அணிசெய்யும் காப்பியங்களுள் ஐம்பெருங்காப்பியம் எனச் சிறப்பித்துக் கூறுவர். அவற்றுள் சீவக சிந்தாமணியும் ஒன்றாகும். திருத்தக்கதேவர் இயற்றிய காவியங்கள் இயற்றும் புலவர்கள் கூறும் இடத்தில் இன்பச் சுவையே இருக்க வேண்டும் என்பதில்லை. துன்பச்சுவைகளும் இடம் பெறலாம். அத்துன்பச் சுவைகள் கூறுமிடத்தில் அவலச் சுவை தோன்றுகிறது. காப்பியத்தில் மாந்தர்களான சச்சந்தன், விசயை ஆகியோரின் உள்ளத்தைக் கவரக்கூடிய உணர்வுகளில் மிகுதியாக வெளிப்படுவது இக்கட்டுரையின் நோக்கமாகும்.

இராசமாபுரம் ஏமாங்கத நாட்டின் தலைநகராகும். இந்நாட்டின் அரசனானவன் சச்சந்தன் அந்நாட்டின் வளமானது பண்டங்கள் ஏற்றிச் செல்லும் வண்டியும், மிகுந்த நெல்லை விற்றற்கு எடுத்துச் செல்லும் வண்டியும், பாகு மற்றும் மணம் நிறைந்த மலர்களை ஏற்றிச் செல்லும் வண்டியும், இளநீர் சுமந்த வண்டியும், மெல்லிலை (வெற்றிலை) ஏற்றிய வண்டியும், பாக்கு மரத்தின் பழுக்காய் மற்றும் இனிய பழங்களை ஏற்றிக் கொண்டு இடைவிடாது செல்லும்.

வணிகர்கள், பொன் சொறியும் கடைக் கதவைச் சாவியால் திறந்து, பொன்னாலான யவனர் பெட்டியிலிருந்து மணிகளையும், முத்துகளையும், வயிரங்களையும், பவளங்களையும், நல்ல பகலையும் இரவாக்கும் கருநீல மணிகளையும் எடுத்து வைக்கும் போது சிந்திப் போவதை வைத்துக் கொள்ளாத வளமார்ந்த வணிகப் பெருமக்கள்

“பழுக்குலைக் கமுகுந் தெங்கும் வாழையும் பசும்பொன் னாலு
மெழிற்பொலி மணியி னாலுங் கடைதொறு மியற்றி னாரே” (115 : 3:4)

என பாடலடிகள் மூலம் காணாலம். தங்கள் கடைகளைப் பழுத்த கமுகையும், தென்னையையும், வாழையையும், பசும்பொன்னையும், எழில் மிக்க மணியையும் கொண்டு அழகு செய்தனர். சொல்வதற்கரியச் சிறப்பு செல்வ வளமிகுந்த நாடாகத் திகழ்நதன.

சச்சந்தனைப் பற்றி தேவர் கூறுவது

“தருமன் றண்ணளி யாற்றன தீகையால்
வருணன் கூற்றுயிர் மாற்றலின் வாமனே
யருமை யாலழ கிற்கணை யைந்துடைத்
திரும கன்றிரு மாநில மன்னனே” (160)

என்ற பாடலடியின் மூலம் காணலாம். பிறருக்கு அருளுவதில் அறக்கடவுள் போன்றும், வருணணைப் போன்றும், பகைவர் உயிரைப் போக்குவதில் எமனைப் போன்றும், நிலைக்கிடனாம் அருமையில் அருகப்பிரானைப் போன்றவன். அழகால் மங்கையர்க்கு ஐங்கனை ஏத்திய காமனைப் போன்றவன். சச்சந்தன் என்பதை அறிய முடிகிறது.

விதேக நாட்டு மன்னன் மகள் விசயை. சச்சந்தனின் மனைவியும், காப்பியத் தலைவனான சீவகனின் தாயுமானவள்; திருத்தக்கதேவர் விசயையைக் காட்டும் போது ஒப்பற்ற மாதரசியாகக் காட்டுவதை,

“உருவுஞ் சாயலு மொப்ப வுரைப்பதற்
கரிய வாயினு மவ்வளைத் தோளிகட்
பெருகு காரிகை பேசுவல் பெண்ணணங்
கரிய தேவரு மேத்தரு நீரளே” (163)

என பாடலடிகள் மூலம் காணலாம். இளம்பிறை சோந்தது போல் சிறு நெற்றியும், வட்டமான திருமுகமும், கனி போன்ற வாயும், தூய பற்களும், நீண்ட மூக்கும், உருப்பசியை மயக்கும், வளைத்த புருவங்களும், கைத் தேர்ந்த ஓவியன் எழுதி அமைத்தவை போல் அடங்காத தன்மையுடைனவாய் விளங்கினாள்.

மங்கையரின் அழகையெல்லாம் பெற்ற விசயையின் தந்தையிடம் அவளை மணந்து கொள்ள விருப்பத்தைச் சச்சந்தன் தெரிவித்தான்.

“மருமகன் வலந்தது மங்கை ஆக்கமு
மருமதிச் சூழ்ச்சியி னமைச்ச ரெண்ணிய
கருமமுங் கண்டவர் கலத்தற் பான்மையிற்
பெருமகற் சேர்த்தினார் பிணைய னாளையே” (187)

என்ற பாடலடிகளில் காணாலாம். மருமகன் விருப்பத்தை கூறியதும், கூர்ந்த அறிவினையும் சூழ்ச்சியும் உடைய அமைச்சர்கள் ஆராய்ந்துரைத்து முடிவில் மைத்துனன் என்ற உறவுமுறையால் பெரும் மன்னனாகிய சச்சந்தனுக்குத் திருமணம் செய்துவித்தனர்.

இங்ஙனம் தன் காதல் மனைவியை அழகில் ஈடுபட்டுக் காதலின்பத்தில் மூழ்கி அரசன் கடமையை மறந்து ஆட்சிப் பொறுப்பைப் பொருள்படுத்தப் பெருந்தவறு செய்தான். அரசியல் கடமையை ஒரு பெருசுமையாகக் கருதியவன். தன் நாட்டு ஆட்சியின் பொறுப்பை முதலமைச்சராகிய கட்டியங்காரனிடம் ஒப்படைக்க எண்ணினான்.

நிமித்தன் தன் கடமையினின்று தவறாது, விசயைபால் கொண்ட இன்பத்தில் அரசியல் கடமையினின்னு வழுவாமல் இருக்கப் பல அறிவுரைகளைக் கூறினான். ஆயினும் மன்னன் அம்மொழிகளை ஏற்காது கண்ட நிமித்திக்கண் அவனிடத்திருந்து விலக்கினான்.

“கனவு என்பது பின் நிகழ்பவை முன்னுணர்த்தும் ஒர் அறிகுறி என்று கொண்டால் அது நம்பிக்கை சார்ந்ததொரு நிமித்தம்” காப்பியங்களில் பழக்க வழக்கங்களும் நம்பிக்கைகளும் புலவர் பக் - 139. காணலாம்.

அரசனுக்கு நிகழப் போகும் பெருந்துன்பத்தை முடிவாக அறிவுறுத்தக் பெற்றது. கதை வளர்ச்சிக்குரிய முக்கியத் திருப்பு முனையாக அமைகின்றன.

“தொத்தணி பிண்டி தொலைந்தற வீழ்ந்ததெண்
முத்தணி மாலை முடிக்கிட னாக
வொத்ததன் றாள்வழி யேமுளை யோங்குபு
வைத்தது போல வளர்ந்ததை யன்றே” (223)

என்ற பாடலடிகள் மூலம் காணலாம். ஒர் அசோக மரம் கிளைகள் முறித்து அடிசாய்ந்து அதன் வேரில் அவ்வசோக மரத்தில் குறுத்து இருப்பது போலவும் எட்டு முத்து முடியை தாங்கியதும் போலவும் விசயை கனவு காண்கிறாள்.

இந்த நிகழ்வு பிற்காலத்தில் சீவகனின் பிறப்பையும் அவன் மணந்த எட்டு மனைவியரைக் குறிப்பதாகவும் அமைகிறது. பின் நிகழ்வை முன்னுணர்த்தும் வகையில் காணமுடிகிறது.

கனவுகளைக் கேட்டறிந்த சச்சந்தன் தன்னை பாதுகாத்துக் கொள்ள ஈடுபடவில்லை. விசயைக்கு அவன் கருவிற்கும் (சீவகன்) தப்பிப் பிழைக்க வழி செய்ய வேண்டும் என்ற முடிவில் ஒர் மயிற்பொறியை இயற்றுவித்து அவ்வூர்தியை வேகமாகச் செலுத்துவது பற்றியும் அவளுக்குக் கற்பித்தான் என்பதனை

“ஆடியன் மாமயி லூர்தியை யவ்வழி
மாடமுங் காவு மடுத்தொர்சின் னாள்செலப்
பாடலின் மேன்மேற் பயப்பயத் தான்றுரந்
தோட முறுக்கி யுணர்த்த வுணர்ந்தாள்” (238)

என்ற பாடலடிகளின் மூலம் காணலாம்.

இங்ஙனம் தம்மிடம் பெருமதிப்பு அரசளித்த நன்றியைக் கொன்ற கட்டியங்காரன் அரசனுக்கு எதிராகக் காலம் பார்த்துப் படையுடன் வந்து அழிக்க முற்படுகிறான். கட்டியங்காரன் ஆட்கள் தன்னை நெருங்கும் முன் விசயையை விண்வழியாக அனுப்பிவிட்டுத் தான் கட்டியங்காரனோடு போர் செய்ய முற்பட்டான்.

“கலிக்கிறை யாய நெஞ்சின் கட்டியங் கார னம்மேல்
வலித்தது காண்டு மென்று வாளெயி றிவங்க நக்கான” (266)

தீய குணங்கள் உள்ள கட்டியங்காரன் நம் மேல் வலிமை காட்ட வந்ததைக் காண்போம் என்று ஒளிமிகும் பற்கள் தோன்ற சிரித்தான். கனவு எல்லாம் பயன் அளிக்கும் நேரம் வந்துவிட்டது என்றான்.

“சாதலும் பிறந்த றானுந் தம்வினைப் பயத்தி னாகு
மாதலு மழிவு மெல்லா மவைபொருட் கியல்பு கண்டாய்” (269)

இறத்தலும், பிறத்தலும் அவரவர் வினைப்படி நடப்பன, கவலையை விடுக என்று ஆறுதல் கூறி அனுப்புகின்றான். ஒளிவிடும் வேலும் உடலைத் தாக்கிப் பிளந்தும், சோர்ந்தும், அஞ்சாத இரு கண்கள் சினத் தீயுடன் வீழ்ந்து மறைகின்ற வெங்கதிரவன் போல் ஆண்மைத் தகைமை குறைந்தான்.

விசயை சென்ற மயிற்பொறி மாண்புடைய மன்னன் முடிவில் மாண்டு கட்டியங்காரனின் வெற்றியின் முழக்கம் கேட்டு மயங்கி முடுக்க மாட்டாமல் செயலற்றுப் பிணப்புகையும், பேயும் அஞ்சும் சுடுகாட்டில் இறங்கியது. அங்கு நிறைமாதங்களாகக் கருக்கொண்டிருந்த விசயை குழந்தையைப் பெற்று எடுத்தாள்.

மகனது நிலையை கண்ட விசயை அரண்மனையில் மகவு பிறந்திருந்தால் அறசாலைகள், கோலில்கள் அமைக்கவும் பகையரசரை விடுதலை செய்யவும், சிறைச்சாலையெல்லாம் தூய்மை செய்தும், பொற்குவியலைத் திறந்து ஊர்தோறும் மகன் பிறந்திருக்கிறான் என்று சொல்லி மகிழ்வுடன் கொடுங்கள் என ஆணை பிறப்பித்திருப்பான்.

இவ்வாறு செல்வ செழிப்பில் பிறக்க வேண்டிய நீ நரியின் குரல் முழங்கவும், ஈமத்தீ விளக்காகவும், பேய்ஆடவும், கூகைகள் ஒலியிற் பாராட்டவும் இத்தகைய நிலையில் பிறந்து இருக்கிறாயே! என்று ஏங்கினாள். என் இனிய உயிரே இத்துன்ப நிலை கண்டும் என் உடலை விட்டு நீங்காது இருக்கின்றாய். இஃது எத்தகைய கொடுமையானது என்றாள்.

சிந்தாமணியே! பிறந்த நீயும் அருகப் பெருமானின் சிறந்த அறமும் ஆதரவாகி, துயரக் கடலிருந்து நீங்க உன்னை விட சிறந்தவர் வேறு யார் இருக்கிறார். உதவிச் செய்வாயாக! என்று வேண்டியதை

“சிறந்தா ருளரேல் உரையாயாற்
சிந்தாமணியே கிடத்தியான்” (311)

எனும் பாடலடியில் விசயை தன் நல்வினை அறியாமல் “நான் இவனை வளர்க்க இனி என்ன செய்வேன்” என்று வருந்தினாள். இங்ஙனம் விசயையின் அவல நிலையினை கண்ணகி, கோப்பெருந்தேவி, மாதவி, மணிமேகலை போன்றோர் எய்திய இழப்பு நிலைக்கு அப்பால் விசயையின் அவலம் தனித்து நிற்கிறது.

அவலச் சுவையை வெளிப்படுத்துவதன் மூலம் உணர்ச்சிகளின் ஏற்றத் தாழ்வு வெளிப்படுகிறது. இலக்கியத்திலும், காப்பியத்திலும் மற்றும் மற்றைய கலைத்துறைத்திலும், கதா பாத்திரங்களின் உள்ளத்தைக் கவரக் கூடிய உணர்வுகளின் வெளிப்பாட்டை தோன்றச் செய்வதிலும் அவலச்சுவை தனியிடம் பெறுகிறது.

தமிழ்க் காப்பியங்களில் நாம் பல அவலங்களைக் காண்கிறோம். உயர்நிலையிலுள்ள ஒரு பண்புடையாளான் தான் செய்த தவறுக்காக வீழ்ச்சியுறுவதை படிக்கும் போது அவன்பால் நமக்கு இரக்கம் மிகுகிறது.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.