ஒரு காட்டிற்கு இரண்டு மரவெட்டிகள் சென்றார்கள்.

மாலை மீண்டும் இருவரும் கூடும் போது, ஒருவரிடம் அதிகமான விறகு இருந்தது. மேலும், அவர் அதிகமான களைப்படையாமலும் இருந்தார்.

இன்னொருவருக்கோ ஆச்சர்யம். நம்மை போலத்தானே அவனும்... அவனால் மட்டும் எப்படி, களைப்பில்லாமல் அதிகமான விறகுகளை வெட்டிச் சேர்க்க முடிகிறது? என்று ஆர்வம் தாங்காமல் அவனிடமேக் கேட்டான்.

“என்னை விட அதிகமான விறகுகளுக்கு நீ என்ன செய்தாய்?”

அவன், “இடைவிடாமல் வெட்டிக் கொண்டே இருந்தேன்” என்று சொன்னான்.

“சிறிதும் ஓய்வு இல்லாமலா?” என்று கேட்டான் நண்பன்.

“ஆம், அதிகமான விறகுகள் வேண்டுமானால் ஓய்வுக்கு வழியில்லை” என்றான்.

“அப்படியனால், நீ கொஞ்சமும் களைப்படையாமல் இருப்பது எப்படி?” என்று கேட்டான்.


“நான் இடையில் அடிக்கடி ஓய்வு எடுத்துக் கொள்வேன்” என்று சொன்னான்.

மறுநாள் அவனும், அதே போல் ஓய்வு எடுத்து எடுத்து மரம் வெட்டினான். இருப்பினும் அவனால் நண்பன் அளவுக்கு மரம் வெட்ட முடியவில்லை.

மறுநாள் மரம் வெட்டும் போது ஒளிந்திருந்து பார்க்க வேண்டும் என்று திட்டமிட்டு வீடு திரும்பினான்.

மறுநாள் மரம் வெட்டப் பிரிந்து சென்ற பின், அவன் நண்பனைப் பின் தொடர்ந்து சென்றான், நண்பனும் அரைமணி நேரம் மரம் வெட்டி விட்டு ஓய்வாக அமர்ந்தான். ஆனால், அவன் ஓய்வு நேரத்தில் அவனது கோடாரியைத் தீட்டிக் கொண்டிருந்தான்.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.