ஒருநாள் பூமிக்கு வந்த கடவுள் அங்கிருந்தவர்களிடம், "உங்களுக்கு என்ன வேண்டுமோ கேளுங்கள், தருகிறேன்...!” என்றார்.

அங்கிருந்தவர்களில் ஒருவன், “எனக்கு கணக்கிடமுடியாத பணமும், பெரும் வணிகமும் வேண்டும்” என்றான்.

மற்றொருவன், “எனக்கு இந்த உலகின் சிறப்பு மிகுந்த பெரிய பதவி வேண்டும்..!” என்றான்.

மூன்றாவதாக ஒருவன் , “உலப்புகழ் பெற்ற நடிகராக மாறிப் பெரும் புகழ் பெற வேண்டும்...!” என்றான்.

நான்காவதாக இருந்த ஒருவன், “உலக அழகனைப் போலப் பேரழகு வேண்டும்... உலகமே அதில் மயங்க வேண்டும்...”

இப்படியே மொத்தம் ஒன்பது பேர்கள் அவர்களுக்குத் தேவையானவைகளைக் கேட்டுப் பெற்றுக் கொண்டனர்.

கடவுளும் அவர்கள் கேட்டதை உடனுக்குடன் கொடுத்து விட்டார்.

அப்போது அங்கிருந்த பத்தாவது மனிதன், “உலகத்தில் ஒரு மனிதன் எவ்வளவு மன நிம்மதியோடும், மன நிறைவோடும் வாழ முடியுமோ, அந்த நிலை எனக்குக் கிடைக்க வேண்டும்...!” என்று கேட்டான்.

ஒன்பது பேரும் அவனை திரும்பிப் பார்த்து, “என்ன இவன் பெரிய கிறுக்கனாக இருக்கிறானே...? இவனுக்கு மனநிம்மதி, மன நிறைவு வேண்டுமாம். நாங்களும் மன நிம்மதிக்கும் மன நிறைவுக்கும் வேண்டியதைத்தானேக் கேட்டோம்...?” என்று சொல்லிச் சிரித்தனர்.

“நாம் விரும்பியது கிடைத்தால்தான் மனநிறைவு கிடைத்து விடுமே... இப்படி இவன் கோமாளித்தனமாகக் கேட்டிருக்கிறானே... இவனுக்கு என்ன கிடைக்கிறது என்று பார்க்கலாம்” என்றபடி அங்கேயே நின்றனர்.

கடவுள் அந்த ஒன்பது பேரிடமும், “நீங்கள் கேட்டதைத்தான் நான் உங்களுக்குக் கொடுத்து விட்டேனே... அப்புறம் ஏன் இங்கு நின்று கொண்டிருக்கிறீர்கள்?” என்றார்.

அவர்கள் அங்கு தயங்கியபடி நின்று கொண்டிருந்தனர்.

கடவுள் அந்தப் பத்தாவது மனிதனைப் பார்த்து, “நீ சிறிது நேரம் காத்திரு... நான் உன்னிடம் கொஞ்சம் பேச வேண்டும்... சிறிது நேரம் கழித்து வருகிறேன்...” என்று சொல்லிவிட்டு மறைந்து போனார்.



அந்த ஒன்பது பேரும், அடுத்து என்ன நடக்கப் போகிறது என்பதைத் தெரிந்து கொள்ள அங்கேயே ஒதுங்கி நின்றனர்.

அவர்கள் விரும்பியது கிடைத்த பின்னும், அடுத்தவனுக்கு என்ன கிடைக்கப் போகிறது என்று தெரிந்து கொள்வதற்காக அங்கேயே நின்று கொண்டிருந்தனர்.

அந்தப் பத்தாவது மனிதன் மேல் பொறாமை கொண்டு மனம் வெதும்பினர். நேரம் ஆக ஆக, வெறுப்பில் வெந்தனர்.

அவர்களனைவரும் தாம் விரும்பியது கையில் இருப்பதை மறந்தனர். அதை அனுபவிக்க மறந்தனர். அப்போதே, அந்த இடத்திலேயே அவர்கள் நிம்மதி குலைந்தது. மனநிறைவு இல்லாமல் போனது.

பத்தாவது மனிதன், கடவுள் சொல்லுக்காக எந்த பதட்டமும் இல்லாமல் அங்கேயேக் காத்து நின்றான்.

கடவுள் தன்னிடம் பேசப் போகிறார் என்பதிலேயே அவனுக்கு அவன் கேட்ட முழு மனநிறைவு கிடைத்து விட்டது.

இங்கு நாம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டியது என்ன?

நாம் *பத்தாவது மனிதனா...? இல்லை *பத்தாது* என்கிற மனிதனா...?” என்று முடிவெடுப்பதே.

நம்முடைய எண்ணங்களே நம்மைத் தீர்மானிக்கும்.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.