தொழிலில் ஏற்பட்ட பெரும் நட்டத்தால் மிகவும் சோர்ந்து போயிருந்தார் பொன்வண்ணன். இதற்கு முன்பும் சில தடவைகள் நட்டம் ஏற்பட்டிருந்த போதிலும் கலங்கியவரில்லை பொன்வண்ணன். இம்முறை மீளமுடியாத அளவிற்குப் பெரும் நட்டம்தான் என்றாலும் அதற்காகக் கலங்கவில்லை அவர். தன் ஒரே அன்பு மகளுக்குத் திருமண ஏற்பாடு செய்து தேதியும் முடிவாகிவிட்ட இந்நிலையில் தொழிலில் பெரும் நட்டம். மகளின் திருமணம் நின்றுபோய் விடுமோ? என்கிற அச்சமே அவர் இடிந்துபோனமைக்கு முழுமுதற் காரணம்.

நண்பர்களிடம் திருமணச் செலவிற்கு உதவி கேட்கவும் முடியாது. தொழில் முதலீட்டுக்காக நிறையவே அவர்களிடம் கடன் வாங்கியுள்ளார். மேலும் சமூகத்தில் முக்கியப் புள்ளிகளுள் ஒருவரான அவரின் சரிவு காட்டுத் தீப்போல் பரவி விட்டிருக்கிறது. மீளமுடியாத சரிவைச் சந்தித்திருக்கும் பொன்வண்ணனுக்கு உதவி செய்ய யாரும் முன்வருவார்கள் என்றும் சொல்லமுடியாது.

மிகவும் நொடிந்து போயிருக்கும் பொன்வண்ணனிடம், ‘என்னங்க! பொண்ணுக்கு ஏற்பாடு செய்திருக்கிற திருமணத்த எப்படிங்க நடத்தப் போறோம்? பொண்ணுக்குச் செய்றதாச் சொல்லியிருந்த சீர்வரிசை செய்யாமப் போனா கல்யாணமே நின்னுடுமே’ என்றாள் மீனாட்சி பரிதாபமாக.

கையைப் பிசைந்தபடி செய்வதறியாது மௌனித்திருந்தார் பொன்வண்ணன். அந்தச் சூழ்நிலைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்பதைப்போல் பேசினாள் மகள் மணிமேகலை, ‘அப்பா! மாப்பிள்ளை வீட்டாரிடம் நான் பேசணும். என்னை அங்கு கூட்டிட்டுப் போங்க’ என்றாள் தீர்க்கமாக.



பொன்வண்ணனுக்குத் தன் மகளின் பேச்சைத் தட்டமுடியவில்லை. அவர் வசதியாக வாழ்ந்த நாட்களில் தன் ஒரே மகளின் தேவையறிந்து பார்த்துப் பார்த்துச் செய்தவர். குறிப்பறிந்து மகளின் தேவைகளை நிறைவேற்றியவர். குறிப்பாக மகளின் பேச்சைத் தட்டாதவர். அப்படிப் பட்டவர், ‘மாப்பிள்ளை வீட்டாரைச் சந்தித்தே ஆகவேண்டும்’ என்ற மகளின் முடிவை எப்படி நிராகரிக்க முடியும்?

மாப்பிள்ளை வீட்டார் எல்லோரும் அங்கு இருந்தார்கள். வரவேற்பு உபசரிப்பு மிகக் குறைந்த வார்த்தைகளோடு முடிந்து போக அங்கு ஒரு இறுக்கமான சூழ்நிலையே நிலவியது. காரணம் பொன்வண்ணனின் சரிவுச் செய்தி அவர்களின் காதுகளையும் எட்டியிருந்தது.

மணிமேகலை மௌனம் களைத்தாள், ‘என் தந்தை ஒரு தொழிலதிபர் என்பதும், நான் படித்து முடித்து உயர்ந்த பதவியில் இருப்பவள் என்பதும், நீங்கள் என்னைப் பெண் பார்க்க வந்ததும், திருமணத்திற்கான அனைத்துச் செலவுகளையும் ஏற்றதோடு பெரிய அளவில் சீர்வரிசை வழங்க என் தந்தை சம்மதித்ததும் நீங்கள் அறிந்ததே. இந்நிலையில் எதிர்பாராத விதமாகத் தொழிலில் எற்பட்ட நட்டத்தால் சொல்லியபடி சீர் வழங்கவோ, செலவுசெய்து திருமணத்தை நடத்தவோ முடிதாத நிலையில் உள்ளார் என் தந்தை. அதனால்…’

அதனால என்ன? சொன்னபடி சீர்வரிசைய ரெண்டு மூணு வருசத்துக்குள்ள செஞ்சுடுறேன். கல்யாணத்த மொதல்ல முடிச்சிடலாம்னு எங்கள ஏமாத்தி உன்ன எம்மவன் தலையில கட்டிடப் பாக்குறாரா உங்கப்பன்?’ என்றாள் அகிலாண்டீசுவரி.

பத்துப் பேத்துக்கு முன்னாடி கௌரவத்துக்காக ஒப்புக்கிட்டு இப்ப தொழிலில் நட்டம் அது இதுனு காரணங்காட்டி சீர்வரிசையக் குறைக்கப் பாக்குறாரோ? என்றாள் மாப்பிள்ளை வேந்தனின் அக்காள் புவனேசுவரி.

பொன்வண்ணன் தன்னை ஏமாற்றி விட்டதாகவும் நம்ப வைத்துக் கழுத்தறுத்து விட்டதாகவும் எண்ணிக்கொண்டு முகத்தில் ஒருவித கடுகடுப்போடு அமர்ந்திருந்தார் சம்பந்தி தணிகாசலம். அவரும் சமுதாயத்தில் பெரும் புள்ளிகளில் ஒருவரே. தன் மகனுக்கு பொன்வண்ணனின் ஒரே மகளைக் கட்டி வைத்துவிட்டால் பொன்வண்ணனின் சொத்துக்கள் அனைத்தும் பின்னாளில் தன் குடும்பத்துக்கே வந்து சேரும் என்று கணக்குப் போட்டதும் ஒரு காரணம்.

‘சீர்வரிசையைக் குறைக்கச் சொல்லியோ அல்லது கால அவகாசம் கேட்டோ நாங்க இங்க வரல. நாங்க இருக்கிற நிலையில சீர்வரிசை தரமுடியாதுன்னுதான் சொல்றோம். சீர்வரிசைய எதிர்பார்க்காத முற்போக்கான மனநிலையில நீங்க இருந்தீங்கன்னா மேற்கொண்டு திருமணத்தப் பத்திப் பேசலாம். இல்லேன்னா இத்தோட முடிச்சிக்கலாம்னு சொல்லத்தான் வந்தோம்’ என்றாள் மணிமேகலை.



மாப்பிள்ளை வீட்டில் ஒரே சலசலப்பு. யாரும் இதற்கு ஒத்துக் கொள்வதாகத் தெரியவில்லை. இருப்பினும் மணமகள் கைநிறைய வாங்கும் மாதச் சம்பளத்தை எண்ணும் போது ஒத்துக் கொள்வதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்றும் தோன்றியது.

'சரிசரி. நீங்க இருக்கிற நிலையில வரதட்சனை கேட்கும் அளவிற்குக் கல்நெஞ்சக்காரர்கள் இல்ல நாங்க. ஒங்க பொண்ணுக்கு ஒங்களால எப்ப செய்ய முடியுதோ அப்ப செய்யுங்க போதும். குறிச்ச தேதியிலயே கல்யாணத்த வச்சுக்கலாம்’ என்றார் அரைமனதோடு தணிகாசலம்.

‘மாமா! அவசரப் படாதீங்க. நான் இன்னும் பேசி முடிக்கல. ஒருவேள நீங்க திருமணத்துக்குச் சம்மதிச்சாலும் இன்னும் மூன்று ஆண்டுகளுக்கு என்னோட மாத வருமானத்த எதிர்பார்க்கக் கூடாது. இப்போ எங்கப்பா பட்டிருகிற கடன ஓரளவுக்காவது அடைக்க என் சம்பளம்தான் உறுதுணையா இருக்கும். நிச்சயமா மூன்று ஆண்டுகளுக்காவது எதிர்பார்க்க மாட்டீங்கன்னா மட்டும் சம்மதிங்க’ என்றாள் மணிமேகலை.

அவளது இப்பேச்சு எரிகிற தீயில் எண்ணெய் ஊற்றியது போல் ஆகிவிட்டது. அங்கிருப்பவர்கள் யாரும் இதற்குச் சம்மதிக்கப் போவதில்லை என்பதை உணர்ந்து கொண்ட மணிமேகலை தன் இருக்கையிலிருந்து எழுந்து தந்தையை அழைத்துக் கொண்டு வாசலை நோக்கி நடக்கலானாள்.

‘ஒண்ணுமத்த குடும்பத்துல பொண்ணெடுக்க என் தம்பிக்குத் தலையெழுத்தா என்ன? கல்யாணத்துக்கு முன்பே இப்படியெல்லாம் பேசறவ கல்யாணத்துக்கப்புறம் எப்படியெல்லாம் பேசுவாளோ? இது சரிப்பட்டு வராது. தலைக்கு வந்தது தலைப்பாகையோடு போச்சுன்னு நெனச்சுக்க வேண்டியதுதான்’ என்ற புவனேசுவரியின் பேச்சு முதுகிற்குப் பின்னால் தொடர்ந்து வர காலணிகளை அணிந்துகொண்டு கிளம்ப எத்தனிக்கையில்…

‘மாமா! மணிமேகலை! கொஞ்சம் நில்லுங்க’ என்ற வேந்தனின் குரல் அவர்களை நிறுத்தியது.

வேந்தன் முடிவெடுத்தவனாக உறுதியுடன் தன் தந்தையிடம் பேசலானான். ‘அப்பா! உங்களுக்குத் தொழில்ல நட்டம்னா அதனால ஏற்படுற கடனை அடைக்கிற பொறுப்பு எனக்கு இருக்கில்லையா? அதே பொறுப்பு தானே மணிமேகலைக்கும் இருக்கு. அப்பாவால் தானே இத்தனைக் கடனும் அதனால் நமக்கென்ன ஆச்சுன்னு பிரச்சினையில் இருந்து ஒதுங்க நினைக்காம அத எதிர்கொள்ளத் துணிந்த மணிமேகலையின் துணிச்சல் எனக்குப் பிடிச்சிருக்கு. அப்பாவோட கடனைத் தானே அடைக்கணுங்கிற அவளோட பொறுப்புணர்ச்சி பிடிச்சிருக்கு. இப்படிப்பட்ட உறுதியுள்ள பெண்தான் எனக்கு மனைவியா வரணும்னு நெனச்ச என்னோட கனவு வீண்போகல. நீங்க சம்மதிச்சாலும் சம்மதிக்கலன்னாலும் குறிச்ச தேதியில இந்தக் கல்யாணம் நடக்கும்’ என்று உறுதியாகவும் இறுதியாகவும் சொன்ன வேந்தன் மணிமேகலையை நோக்கி, ‘மணிமேகலை! மாமா பட்ட கடனை அடைக்க மூன்று ஆண்டு சம்பளத்தக் கொடுப்பேன்னு சொன்ன இல்லையா? நானும் என்னோட மூன்று ஆண்டு சம்பளத்தத் தர்றேன். மாமாவுக்கு ஒரு பிரச்சினைன்னா அதுல எனக்கும் பங்கிருக்கு இல்லையா?’ என்ற வேந்தனை நன்றியுணர்வோடு பார்த்தாள் மணிமேகலை.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.