காலை புலர்ந்தும் அமைதியாகக் கிடக்கிறது ஆறண்டால் நகர். நோர்வேயின் தெற்கே அமைந்திருக்கும் சிறிய கிராமம் இது. பெருந்தொகை பணத்தில் அங்கே அழகாக அமைக்கப்பட்டிருந்தது ஒரு சிறைச்சாலை. எமக்குச் சிறைச்சாலை என்றதும் நினைவுக்கு வருவது சித்திரவதைக் கூடங்கள்தான். பாதுகாப்பு என்பது இல்லாத போது எம்நாடே ஒரு சித்திரவதை கூடமாகத்தானே இருக்கிறது. தெருவில் வைத்து ஒரு இயக்கம் யாரையும் அடிக்கும், சித்திரவதை செய்யும், சுட்டுத்தெருவில் வீசியெறியும். துப்பாக்கியும் குழுவுமிருந்தால் எதுவும் செய்யலாம் என்றாகி விட்டது எம்நாட்டில். நாய் கூடக் குரைத்துத் தன் எதிர்ப்பைக் காட்டும். என் ஈழத் தமிழ் மக்களுக்கு இந்த உரிமை கூட இல்லை.

இந்த சிறைச்சாலையில் பாதுகாப்பில் இருக்கும் கைதிகள் சிலர் நீதிமன்றத்தால் குற்றவாளிகள் என்று தீர்ப்பளிக்கப்பட்டவர்கள், சிலர் தற்காலிகமாகக் காவலில் வைக்கப்பட்டிருப்பவர்கள், சிலர் விசாரணையின் நிமித்தம் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டவர்கள்... இப்படி சிறைக்கைதிகளிலும் வகைப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றனர்.

இன்று மதியம், சிறையில் எங்கோ தீப்பற்றி விட்டது. அங்கே பிடித்த தீ அதிவேகமாகப் பரவத் தொடங்கியது. எப்பொருட்கள் அழிந்தாலும், எரிந்தாலும், தீ எதனைக் காவு கொண்டாலும் ஒர் உயிர் கூட இழக்கப்படக் கூடாது என்பதில் நோர்வேயும், நோர்வே மக்களும் உறுதியாக உள்ளனர். இதற்கு ஏற்றால் போல் இங்கு சட்டமும் இயற்றப்பட்டுள்ளது. ஆனால் இவர்கள் தம்மாயுதங்களை மூன்றாம் உலக நாடுகளுக்கு அனுப்பி தம் ஆயுதங்களை பரீட்சிப்பார்கள் அன்றே பழைய கழிவுகளைக் கொட்டும் குப்பைத் தொட்டியாகப் பாவிப்பார்கள்.

சிறையெங்கும் அல்லோலகல்லோலம். கைதிகள் யாரும் எரிந்து போய் விடக்கூடாது என்பதால் எல்லாச் சிறைக் கதவுகளும் திறந்து விடப்பட்டன. எல்லாக் கைதிகளும் வெளியே ஓடினார்கள். யார் யார் தப்பிக்கப் போகிறார்களோ யார் அறிவார்? பின் போலிஸ் வேட்டை, பாதுகாப்பு எச்சரிக்கை என்று பல நடக்கும்.



அங்கே வேலை செய்பவர்கள் தீ பரவாதிருக்க என்ன செய்ய வேண்டுமோ அதை செய்து கொண்டிருந்தார்கள். தீயணைக்கும் படைக்கும் தகவல் கொடுக்கப்பட்டது. தீயணைக்கும் படை வருவதற்கு முன்பே தீயணைக்கும் சிறு சிலிண்டர்கள்; தண்ணீர் வாளிகள், தண்ணீர்க் குழாய்கள் இவற்றின் உதவியுடன் கைதிகளும், அங்கு வேலை செய்பவர்களும், அதிகாரிகளுமாக வளர்ந்து, படர்ந்து கொண்டிந்த தீயை அணைக்க முற்பட்டார்கள்.

இங்கே ஆச்சரியம் என்னவென்றால் ஒரு கைதி கூட சிறைக்குள்ளிருந்து தப்பித்து ஓடிவிடவில்லை. தப்பித்துப் போக அருமையான வாய்ப்பு கிடைத்தும் தப்பிக்க முயற்சிக்காமல் சிறைக் காவலர்களுடன் சேர்ந்து கைதிகளும் தீயை அழிக்கும் பணியில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். இந்த மனங்களையும், நேர்மையையும் நினைத்து என்ன என என்மனம் படபடக்கத் தொடங்கியது. எப்படி இது சாத்தியம்? கூண்டுக்குள் அடைபட்டுக் கிடக்கும் சிறு பறவை, விலங்கு எதுவாக இருந்தாலும் வாய்ப்பு கிடைத்தால் ஓடிவிடும். குற்றம் புரிந்து தண்டனை பெற்ற கைதி கூட இங்கு தீயை அணைக்க்ப் போராடுகிறானே? என் மனதிற்குள் எழுந்த கேள்வி என்னை சிந்திக்க வைத்தது.

தீயணைப்புப் படையுடன், ஊடகங்கள், நகரப் பாதுகாவலர்கள் என எல்லோரும் கூடினார்கள். அக்கைதிகளிடம் அவர்கள் "உங்களுக்கு தப்பிக்கும் வாய்ப்பு தானாக வந்தும் நீங்கள் ஓடாமல் தீயை அணைக்க உதவினீர்களே எப்படி?" என்று கேட்க கைதிகள் சொன்ன பதில்கள் என்னை நெஞ்சம் நெகிழ்ந்து ஆச்சரியத்தில் அதிரச் செய்தது.

இந்நாட்டு மக்களின் பணத்தில் கட்டிய இந்த அழகிய சிறை அழிந்து போவதை நாங்கள் விரும்பவில்லை. இச்சிறைச்சாலையில் எங்களின் வரிப்பணமும் இருக்கிறது. எங்களின் பொருட்களை நாங்களே அழியவிடலாமா?



நாங்கள் எங்கள் நாட்டையும், எங்கள் நாட்டின் சட்டத்தை மதிக்கிறோம், எங்களுக்கு வழங்கப்பட்ட தீர்ப்புகள் பிழையாகக் கூட இருக்கலாம் அதற்காக நாங்கள் போராடுவோமே தவிர, மீண்டும் மீண்டும் குற்றம் செய்யமாட்டோம். தனிமனித உரிமைக்காகப் போராடும் வசதிகளை எங்கள் நாடு எங்களுக்கு செய்து தந்திருக்கிறது. நாங்கள் இங்கு திருந்திச் செல்வதற்காக வந்திருக்கிறோம். மீண்டும் மீண்டும் தவறுகளைச் செய்து கொண்டே போனால் நாம் திருந்துவதும், வெளியே போவதும் எப்போது? நமது தண்டனைக் காலம் முடிந்ததும், நாமும் மற்றவர்களைப் போல் குற்றமற்றவர்களே. நாம் இங்கே மனிதத்துவத்துடன் அன்பாகவே நடத்தப்படுகிறோம். நாம் திருந்த வாய்ப்பளிக்கும் இந்தத் திருக்கோயிலை நாம் எப்படி அழிய விட முடியும்.

- எத்தனை பேர் இப்படிச் சிந்திப்பார்கள். நெஞ்சைத் தொட்டுச் சொல்லுங்கள்?

விடுதலைக்காகப் போராடுவது மட்டுமல்லப் போராட்டம் தன் நாடு பொருளாதாரம், மனிதவுரிமை, சமவுரிமை, தேசியம், பெண்ணியம், நீதி என எல்லாத் துறைகளிலும் முன்னிற்கவும், தலை நிமிர்ந்து நிற்கவும் ஒவ்வொரு தனிமனிதனும் செய்யும் சிறு சிறு சேவையும் ஒரு விடுதலைப் போராட்டமே.

விடுதலைப் போராட்டம் என்றவுடன் என் தாயகத்தின் நினைவு என் நெஞ்சை நெருட என் முந்தைய காலம் என் மனதிற்குள் வந்தது.

அங்கே ஒர் இலங்கைத் தமிழன் என்ற அடையாளத்துடன் என்னை வாழவிட்டார்களா? குறைந்த பட்சம் நாம் மனிதர்கள். மற்றவர்களும் மனிதர்கள் என்று எண்ண விட்டார்களா? நாம் இலங்கையர் என்று எண்ணுவதற்கு வழி விட்டார்களா? நாம் தேசியமாய் ஒன்றாய் செயற்பட்டது எப்போது? இலங்கை என்ற தேசியம் கட்டி எழுப்பப்பட வேண்டுமானால் அதற்கு ஒரு யுகம் போதாது. தமிழர்களின் மனங்களை மட்டுமல்ல, சிங்களவர்களின் மனங்களையும் வென்று, அரசியல்வாதிகளால் ஆழமனதில் அழுத்திக் கீறிய இனவெறியை அழித்து, அழுக்கேறிய அள்ளூறாகி இதயப்பம்புகளைப் பிடுங்கி எறிந்து, முழுமையாக மாற்றி, மூளைகளில் மனிதத்தை ஊட்டி ஒரு அதிசயம் நடந்தாலன்றி ஐக்கிய இலங்கை என்று சாத்தியமாகுமோ?

சட்டம் என்பது மக்களுக்காக மனிதருக்காக என்றில்லாது இனத்துக்காக, மொழிக்காக, மதத்துக்காக என்று ஆகும் போது தேசியம் குறுகி நடுத்தெருவுக்கு வந்து நடைப்பிணமாகி விடுகிறது.



பேச்சு வார்த்தை என்பது போருக்கான தயார்படுத்தல், பயங்கரவாதம் என்பது ஒர் இனத்தை அழிப்பதற்குச் சொல்லும் சாட்டு. மனிதம் என்பது மதிக்கப்படாத வரை விடுதலை என்பதும், தீர்வுகள் என்பதும் என்றுமே சாத்தியமில்லாதது. தன் மூக்குப் போனாலும் தமிழனுக்குச் தலை இருக்கக் கூடாது என்று சிங்களம் குறியாக இருக்கிறது. இலங்கைத் தமிழரைத் தாம் அழிப்போம். புலத்துத் தமிழன் புலத்தில் பொசுங்கிடுவான், வேறினமாய் மாறிடுவான். இதைத்தானே சிங்கள அரசும் விரும்புகிறது.

கம்பிகள் இல்லாத் திறந்த வெளிச் சிறையில் மதம், இனம், மார்க்கம், நிறம் எனும் கம்பிகளுக்குப் பின்னால் மனிதம் அடைக்கப்பட்டுக் கிடக்கிறது. மீட்பரைத் தேடுகிறோம் மனங்களைக் காணவில்லை. மீட்பர் என நம்பியவர்கள் எல்லோரும் ஆயுதங்களைக் காட்டிக் காசு பறித்தவர்களும் ஆயுதம் வாங்கக் காசு பறித்தவர்களாயுமல்லவா இருக்கிறார்கள். உலகமெனும் கொலைக்களத்தில் மனிதத்துக்குத் தூக்குத் தண்டனை.

ஏக்கத்துடனும், வேதனையுடனும், அங்கலாய்பபுடனும் துருவத்துக் குயிலாய் உறைபனியில் விறையுறும் கண்களை இறுக மூடி என்தேசத்தை நினைத்தபடி என்னிதயத்தை ஆறண்டால் சிறைக்குள் எரியவிட்டேன். முடிந்தது என் குறுங்கதை. முடியுமா? என்தேசத்தின் தொடர்க(வ)தை?

( இது ஒரு உண்மைக்கதை?)

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.