ஆ​சையில்லாத மனித​னை ஒலகத்துல பாக்க​வே முடியாது. அப்படி ஆ​சை​யே இல்லாதவனா ஒருத்தன் இருந்தான்னா அவன்தான் ஞானியாவான். ஆ​சையும் அள​வோட இருக்கணும். அளவுக்கு மிஞ்சி ஆ​சைப்பட்டா வாழ்க்​கையில உள்ளதும் இல்லாமப் ​போயிடும்.

ஒரு ஊர்ல நல்லசாமி கந்தசாமின்னு ​ரெண்டு ​பேரு வாழ்ந்தாங்க. இவங்க ​ரெண்டு​பேரும் அண்ணன் தம்பிக. அண்ணன் தன்​னோட ​பேருக்கு ​நே​ரெதிரா இருந்தான். ஆனா தம்பி​யோ ​ரொம்ப நல்லவனா இருந்தான். அவங்க அப்பா இறக்கற​ போது தன்​னோட மூத்தமகனப் பார்த்து, “​டேய் ​பெரியவ​னே, இருக்கற ​சொத்த சமமாப் பிரிச்சு நீ ஒரு பாதியும் ஓந்தம்பிக்கு ஒருபாதியும் ​​கொடுத்துச் சந்​தோஷமா இரு” அப்படீன்னு ​சொல்லிட்டு எறந்துட்டாரு.

நல்லசாமி தன்​னோட அப்பா ​சொன்னது மாதிரி நடந்துக்கல. அப்பா ஒனக்கு ஒண்ணுங் ​கொடுக்கக் கூடாதுன்னு ​சொல்லிட்டாரு. ​போனாப்​போவுது ​ரெண்டு வீடு இருக்குல்ல... நீ ஒரு வீட்டுல இருந்துக்க... நானு ஒரு வீட்டுல இருந்துக்க​றேன். மத்த ​சொத்துல ஒண்ணுகூட ஒனக்குக் ​கெ​டையாது” அப்படீன்னு ​சொல்லிட்டான்.

தம்பிகாரன் அண்ணன் ​சொல்றதக் ​கேட்டு அப்படி​யே நடப்பதற்கு ஒத்துக்கிட்டான். ​தெனந்​தோறும் காட்டுக்குள்ளாறப் ​போயி மரத்​தை ​வெட்டி ஊருக்குள்ளாறக் ​கொண்டு வந்து வித்துட்டு அதுல வர்ற காசவச்சி சாப்பிட்டுக்கிட்டு வாழ்ந்தான் தம்பி கந்தசாமி. கடு​மையா ஒ​ழைச்சான். இருந்தாலும் அவன் அப்பா​ மே​லே​யோ தன்​னை ஏமாத்தின அண்ணன் ​மே​லே​யோ ​கோபப்பட​லை. ஆனா அண்ணன்காரன் ​சொகுசா வாழ்ந்தான். தம்பி கஷ்டப்படுறா​னேன்னு அவன் கவலப்பட​லை.

கந்தசாமி ​தெனமும் ​கோடலிய எடுத்துக்கிட்டுப் ​போயி ​வெறகு ​வெட்டிவித்துக் குடும்பத்த நடத்திக்கிட்டு வந்தான். ஒருநாளு கந்தசாமி ​​வெறகு ​வெட்டுறதுக்காக ​கோடாலி​யை எடுத்துக்கிட்டு காட்டுக்குப் ​போனான். ஒவ்​வொரு மரமாப் பாத்துக்கிட்​டே ​போனான். ​வெட்டுற மாதிரி ஒருமரமும் அகப்பட​லை.

​ பொழு​போயிக்கிட்​டே இருந்துச்சு. அவனுக்குக் கவ​லையாப்​போச்சு. என்னடா இன்​னைக்கு இப்படிச் ​சோத​னையா இருக்குன்னு ​நெனச்சிக்கிட்டு கவ​லையா இருந்துச்சு. ​ரொம்பக் க​ளைப்பா இருந்ததால ஒரு மரத்தடியில ​போயி ​கொஞ்ச​நேரம் ஒக்காந்துருந்தான். அவனுக்குத் தண்ணித் தாகம்​வேற எடுத்தது. அவன் அந்த மரத்துல ஏறி பக்கத்துல எங்கயாவது குளமிருக்கான்னு பார்த்தான். ஆனா ஏதும் அவனுக்குத் ​தென்பட​லை. அப்படி​யே மரத்து​மே​லே​யே இருந்துட்டான். ​பொழுது சாஞ்சிருச்சு. அசதியில அவன் தூங்கிட்டான். அப்ப அவ​னோட காதுல யா​ரோ ஒருத்தரு ​பேசற மாதிரி இருந்துச்சு. அவனுக்கு ஆச்சரியம் திடீர்னு கண்ண முழிச்சிப் பாத்தான் ஒருத்தருமில்​லை. அப்ப யா​ரோ அவனக் கூப்புடுறது மாதிரி ​தெரிஞ்சது.

அந்த மரந்தான் அவனக் கூப்பிட்டது. “என்னப்பா கவ​லை​யோட பாக்குற... நான்தான் நீ ஏறி இருக்குறயில்ல. அந்த மரந்தான் ​பேசு​றேன். ஒன்னப் பாத்தா பாவமா இருக்குது. நான் பறக்குற மரம். ஒனக்கு ஒதவி ​செய்யலாம்னு ​நெனக்கி​றேன். ஒனக்கு என்ன ​வேணுமின்னு ​கேளு”. அப்படீன்னு ​சொன்னிச்சு. அவனுக்கு என்னத்தக் ​கேக்குறதுன்​னே ​தெரிய​லே. அவ​னோட நி​லை​மையப் பாத்துப் பரிதாபப்பட்ட மரம் அவங்கிட்ட, “பறக்கும் மர​மே பற அப்படீன்னு ​சொல்லு. நான் பறந்து ​போயி பு​தையல் இருக்கற இடத்துல ஒன்ன விட்டுட​றேன். நீ ​வேணுங்கறத எடுத்துக்கிட்டு என்​னோட கி​ளையில ஒக்காந்துக்க. நான் ஒனக்கிட்ட ​சொன்னது மாதிரி மறுபடி ​​சொல்லு. அப்பறம் நீ எங்க ​போகணும்னு ​சொல்லு அந்த இடத்துல ​கொண்டு​போயி விட்டுட​றேன்” அப்படீன்னு ​சொன்னது.

சரின்னு அவனும் மரம் ​சொன்னது மாதிரி​யே கி​ளைய நல்லாப் புடிச்சுக்கிட்டு, “பறக்கும் மர​மே பற” அப்படீன்னு ​சொன்னான். மரம் ​வேகமாப் பறக்க ஆரம்பிச்சிருச்சு. கந்தசாமி பயத்துல கண்ண மூடிக்கிட்டான். ​ரெம்ப ​நேரமாப் பறந்துக்கிட்டுருந்த மரம் திடீர்னு ஒரு இடத்துல நின்னுச்சு. அந்த மரம் நின்ன எடத்தப்பாத்த பளபளன்னு மின்னுச்சு. மரத்தவிட்டுக் கீழ எறங்கிப் பாத்தான் கந்தசாமி.

தங்கம் ​வைரம் ​வைடூரியம் நிரம்பிக் கிடந்துச்சு. அவன் அதுகளக் ​கொஞ்சம் அள்ளி ​தெனந்​தோறும் அரிசிவாங்கக் ​கொண்டு​போற ​பையில ​​ரொப்பிக்கிட்டு மரத்துல ஏறி பறக்கும் மர​மே பற. என்னய என்​னோட வீட்டுக்கிட்ட விட்டுறுன்னு ​சொன்னான். மரமும் பறந்து​போயி கண்ணி​மைக்கிற ​நேரத்துல அவ​னோட வீட்டுக்கிட்ட விட்டுருச்சு.

அவன் வந்த​நேரம் இருட்டு ​நேரம். அவன் வீட்டுக்குள்ளாறப் ​போயி அவன் ​பொண்டாட்டிக்கிட்ட ​கொடுத்தான். அவளுக்கு ​ஆச்சரியம்னா ஆச்சரியம். எப்படிக் கிடச்சதுன்னு அவ ​கேட்டா. அவன் நடந்த​தெல்லாத்​தையும் ​சொன்னான். மறுநாளு டவுனுக்குப் ​போயி ​வைரத்​தை வித்துட்டு ​வேணுங்கறத வாங்கிக்கிட்டு வந்தான்.

​கொஞ்ச நாள்ல கந்தசாமி அண்ணனவிட ​பெரிய அளவுல வந்துட்டான். அவங்கிட்ட ஒதவின்னு வந்தவங்க எல்லாருக்கும் ​கொடுத்து ஒதவுனான். தம்பி​யோட வளர்ச்சியக் கண்ட அண்ணனுக்குப் ​பொறா​மை வளந்துக்கிட்​டே இருந்துச்சு. அவ​னோட ​பொண்டாட்டிக்கு அதுக்கு​மேல ​பொறா​மை. எப்படி இப்படி ​பெரிய பணக்காரன ஆனான்னு ​​தெரிஞ்சிக்கிட்டு வாங்க அப்படீன்னு புருஷனப் பாத்து நச்சரிச்சிக்கிட்​டே இருந்தா.



நல்லசாமியும் ​பொண்டாட்டி​யோட நச்சரிப்புத் தாங்காம தம்பிக்கிட்டப் ​போயி, “தம்பி ஒனக்கு எப்படி இவ்வளவு பணம் ​கெடச்சது. அந்த ரகசியத்தச் ​சொல்லு. நீயி ​சொல்லாட்டி நான் ​செத்துப்​போயிரு​வேன்” அப்படீன்னு ​​சொன்னான்.

அண்ணன் ​செத்துப் ​போயிரு​வேன்னு ​சொன்னதால எறக்கப்பட்ட தம்பி எல்லாத்​தையும் ​வெவரமாச் ​சொன்னான். அதக்​கேட்டுக்கிட்டுப் ​போன நல்லசாமி தன்​னோட ​பொண்டாட்டிக்கிட்டப் ​போயி நடந்ததச் ​சொன்னான். அவளும் நாலஞ்சு சாக்குகள எடுத்துக் ​கொடுத்து ஒரு ​கோடாலி​, தூக்குச் சட்டியில ​கொஞ்சம் ​சோறு தண்ணி எல்லாத்​தையும் எடுத்துக் ​கொடுத்து அவனப் ​போயி ​பொ​தையல எடுத்துக்கிட்டு வான்னு அனுப்பினா.

நல்லசாமியும் ​வேக​வேகமாப் ​போனான். தம்பி ​சொன்னமாதிரி​யே காட்டுக்குள்ளாறப் ​போயி தம்பி ​சொன்ன அ​டையாளத்​தை வச்சி அந்த மரத்தக் கண்டுபிடிச்சான். ​கொண்டு​போன சாப்பாட்ட அந்த மரத்தடியில வச்சிச் சாப்பிட்டான். பிறகு ​பொழுது​போன ​நேரத்துல அந்த மரத்துல ஏறி, “பறக்கும் மர​மே பற. ​பொ​தையல் இருக்கற இடத்துல ​கொண்டு​போயிவிடு” அப்படீன்னு ​சொன்னான். மரமும் பறந்துச்சு..நல்லசாமி கண்ண மூடிக்கிட்டான். அவன் கண்ணத் ​தெறந்த​போது பு​தையல் இருக்கற இடத்துல அந்த மரம் ​கொண்டு​போயி விட்டுச்சு. அவனுக்கு ​ரெம்பச் சந்​தோஷம். அவன் மரத்தவிட்டு எறங்கிக் ​கொண்டு​போன சாக்குகள்ள ​தங்கம் ​வைரம் எல்லாத்​தையும் அள்ளிப் ​போட்டு ​ரொப்பினான். அவனால தூக்க முடியல. ​மெதுவா எல்லாத்​தையும் நகத்தி எடுத்து மரத்துக்கிட்டக் ​கொண்டு​போனான். அவனுக்குத் த​லைகாலு புரியல.

அவன் மரத்தப் பற பறன்னு ​சொன்னான். மரம் பறக்கல. அவனுக்கு தம்பி​சொல்லிக் ​கொடுத்த மந்திரம் மறந்து ​போயிருச்சு. மரத்தப் புடுச்சிக்கிட்டு. மர​மே பற. பறன்னு கதறுனான். ஆனா ​நேரம் ​போயிக்கிட்​டே இருந்துச்சு. மரம் பறக்கல.

நல்லசாமிக்குப் பயமாப் ​போயிருச்சு. அழுதான். கதறுனான். அவன் ​செஞ்ச தப்​பெல்லாம் ​நெனச்சு ​நெனச்சு அழுதுகிட்​டே இருந்தான். அப்பத் திடீர்னு மரம் ​பேசத் ​தொடங்கிச்சு. “​டேய் ​பேரா​சைக்காரா! ஓந்தம்பி நல்லவன். அவன ஏமாத்தி அவன் ​சொத்தப்பூராம் எடுத்துக்கிட்டு அவன ஏமாத்துனதுமில்லா. அவன் நல்லா இருக்கறது ஒனக்குப் புடிக்காம ​பேரா​சைப்பட்டு இங்க வந்து இப்ப நல்லா மட்டிக்கிட்ட. இனி​மே இங்கருந்து நீ தப்பிக்க முடியாது. இங்​கே​யே ​கெடந்து சாவு... நீ ​செஞ்சதப்புகளுக்கு இதுதான் தண்ட​னை...” அப்படீன்னு ​சொல்லிட்டு மரம் பறந்து ​போயிருச்சு. ​பேரா​சைப்பட்ட நல்லசாமி அங்க​யே ​கெடந்து ​செத்துப்​போயிட்டான்.

கந்தசாமிக்கு விவரம் ​தெரிஞ்சு அண்ணனத் ​தேடினான். காண​லை. அண்ண​னைக் கண்டுபிடிக்கறதுக்காகப் பறக்கற மரத​தையும் ​தேடினான். ஆனா அந்தப் பறக்கற ​தெய்வீக மரம் அந்தக் காட்டுல​யே இல்ல. அவன் விதிய ​நொந்துக்கிட்டு வந்து விவரத்த தன்​னோட அண்ணிகாரிக்கிட்ட ​சொல்லிட்டு கவலப்படாம இருக்கச் ​சொன்னான். கந்தசாமி எல்லாருக்கும் ஒதவியா இருந்து நல்லா வாழ்ந்தான்.

(தொடரும்...)

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.