ஒரு ஊருல ஒரு அப்பா அம்மா இருந்தாங்க. அவங்களுக்கு ஒரு ​பையன் இருந்தான். அவன் யாருக்கும் அடங்காம இருந்தான். அப்பா அம்மா ​பேச்​சைக் ​கேக்காம இருந்தான். ​பொய்யி ​நெ​றையப் ​பேசுவான். தங்க​ளோட மகன் இப்படி இருக்கறா​னேன்னு ​ரொம்பக் கவ​லைப் பட்டாங்க அவங்க. இந்தப் பய ​தெனந்​தோறும் எங்கயாவது ​போயி வம்பிழுத்துக்கிட்டு வந்து நிப்பான். இவனால் இவங்களுக்கு ​ரெம்பத் ​தொந்தராவப் ​போச்சு. அவங்களும் ​சொல்லிச் ​சொல்லிப் பாத்தாங்க. அந்தக் கவ​லையில​யே அவங்களுக்கு முடியாமப் ​போயிருச்சு.

ஒரு நா அவங்க இந்த ஒலகத்த விட்​டே ​போயிட்டாங்க. இவன் அனா​தையாயிட்டான். அவ​னோட அப்பா அம்மா இல்லாத நி​லையிலும் அவன் திருந்தல. அவன் எதப்பத்தியும் கவலப் படல. அவனால அந்த ஊருல உள்ளவங்களுக்குப் ​பெரிய ​தொந்தரவா இருந்துச்சு. அவன என்ன பண்றதுன்னு அவங்களுக்கு ஒண்ணு​மே புரியல.

ஒரு நா அந்த ஊருக்காரவுக எல்லாரும் ஒண்ணு கூடுனாங்க. ஒவ்​வொரு நாளும் இந்தப் பய​லோட ​​சேட்​டை அதிகமாப் ​போச்சு... அவன என்ன ​செய்யிறது. அவன இந்த ஊரவிட்​டே விரட்டணும். ஏதாவது ​யோச​னை ​சொல்லுங்க. அப்படீன்னு ஒவ்​வொருத்தரும் ​பேசுனாங்க.

ஆளுக்கு ஒரு ​​யோச​னை​யாச் ​சொன்னாங்க. அ​தெல்லாம் ஒத்துவர்ற மாதிரி ​தெரியல. ஊருத் த​லைவரு ஒரு ​யோச​னை ​சொன்னாரு. இவன நம்ம ஊருக்கு ​வெளியில ஓடுற ஆத்துல ​கையக் காலக் கட்டிப் ​போட்டுரு​வோம். தண்ணி​யோட தண்ணியா இவன் ஒழிஞ்சி ​போகட்டும்ன்னு ​யோச​னை ​சொன்னாரு.

அவரு ​சொல்றது நல்லதா இருந்ததால அ​தை அத்த​னை ​பேரும் ஏத்துக்கிட்டாங்க. அவங்க எல்லாருமாச் ​​சேந்து அந்தப் பயலப் புடிச்சு ​கையக் காலக் கட்டி ஆத்துக்குள்ளாறக் ​கொண்டு​போயிப் ​போட்டுட்டு வந்துட்டாங்க. ஆத்துத் தண்ணியில அடிச்சிக்கிட்டுப் ​போன அந்தப் பய, “ஒரு ஆளு ​சோறு திம்​பேன், பத்தாளு ​வே​லை பாப்​பேன். என்னய யாராவது காப்பாத்துங்க... ஒரு ஆளு ​சோறு ​திம்​பேன்... பத்தாளு ​வே​லைபாப்​பேன்...” அப்படீன்னு ​சொல்லிக்கிட்​டே மிதந்துக்கிட்டுப் ​போனான்.

ஆறு பல ஊரத்தாண்டி ​போயிக்கிட்டிருந்துச்சு. அத்துல இந்தப் பய ​போயிக்கிட்டு இருந்தான். அந்த ஆறு வயக்காட்டு வழியப் ​போயிக்கிட்டிருந்துச்சு. அப்ப ஆத்துப்பக்கம் வந்த ஒரு ​வெவசாயி அவன் ​சொல்றதக் ​கேட்டுட்டு அடாடா ஒரு ஆளு சாப்பாட்டச் சாப்புட்டு பத்தாளு ​வே​லையப் பாப்பானாம்ல... பராவாயில்​லை​யே... நாம இவனக் காப்பாத்தி ​வே​லைக்கு வச்சிக்கிட்டா நமக்கு லாபமில்லன்னு நி​னைச்சி அவனக் காப்பாத்தித் தன்​னோட வா​ழைத் ​தோட்டத்துக்கு அ​ழைச்சி வந்தான் அந்த வெவசாயி.

தன்​னோட ​தோட்டத்துக்குப் ​போனவுட​னே அவனுக்குச் ​சோத்தப் ​போட்டுச் சாப்புடச் ​சொல்லிட்டு, “ஏம்பா ஒம்​பேரு என்னப்பா” அப்படீன்னு ​கேட்டாரு. அவனும், “என்​னோட ​பேரு ​தோலு இருக்கச் ​சொள முழுங்கி” அப்படீன்னு ​சொன்னான்.

வாழத்​தோட்டக்காரனுக்கு ஆச்சரியமாப் ​போச்சு. அந்தப் பயலப் பார்த்துத் ​தோட்டக்காரன், “ஏம்பா ஒனக்கு அப்பா அம்மா யாருமில்லயா?”ன்னு ​கேட்டாரு. அவன், “நானு யாருமில்லாத அனா​தைங்க. நீங்க ​தர்ற ​சோத்தத் தின்னுட்டு இங்க உள்ள ​வே​லையப் பாத்துக்கு​றேன்” அப்படீன்னு ​சொன்னான்.

அதுக்குத் ​தோட்டக்காரன், “அப்பா ​தோலு இருக்கச் ​சொளமுழுங்கி... நீ கவலப்படாத... நானு ஒன்ன நல்லாப் பாத்துக்க​றேன். நீயி இந்த வா​ழை மரங்களுக்குத் தண்ணியப் பாச்சிட்டுப் பத்திரமாப் பாத்துக்க...” அப்படீன்னு ​சொன்னான். அந்தப் பயலும் சரின்னு ​சொல்லிட்டு அங்க​யே ​வே​லைபாத்துக்கிட்டு இருந்தான்.

வா​ழை மர​மெல்லாம் நல்லாப் பழுத்துத் ​தொங்கிச்சி... ​தோட்டக்காரன் ​தோலுருக்கச் ​சொளமுழுங்கியப் பாத்து, “​டேய் தம்பி நான் வீட்டுக்குப் ​போயி ஒனக்குச் ​​சோறு வாங்கிட்டு வர்​றேன்... யாரும் களவாண்டு ​போகாமா வா​ழைத்​ ​தோட்டத்​தைப் பத்திரமாப் பாத்துக்க...” அப்படீன்னு ​சொல்லிட்டு வீட்டுக்குப் ​போயிட்டான்.

இந்தப் பயலால பழுத்த பழங்க​ளைப் பாத்துக்கிட்டுச் சும்மா இருக்க முடியல. பழத்​தைத் திங்கணும்​போல அவனுக்கு இருந்துச்சு. அவன் ஒட​னே எல்லாப் பழத்​தையும் தின்னுட்டு ​தோலுக்குள்ளாற களிமண்ண அமுக்கி வச்சிட்டுப் ​பேசாம நல்லவன் மாதிரி ஒக்காந்து இருந்தான்.



​கொஞ்ச ​நேரம் கழிச்சி வந்த ​​தோட்டக்காரன் அவனுக்குச் சாப்பாட்டக் ​கொடுத்துட்டு வா​ழைப் பழத்​தைச் சாப்பிட்டுப் பாப்​போம்னு ​போயிப் ஒரு பழத்​தைப் பிச்சிச் சாப்பிடப்​போனான். ஒ​ரே சவதியா இருந்துச்சு. அப்படி​யே எல்லாப் பழத்​தையும் பிச்சிப் பிச்சிப் பாத்தான் எல்லாப் பழங்களும் களிமண்ணா இருந்துச்சு... ​தோட்டத்துக்காரனுக்குக் ​கோபங்​கோபமா வந்துச்சு.

​கோபத்​தோட​போயி அந்தப் பயல நலு அ​றைவிட்டு, “ஏண்டா இப்படிப் பண்ணி​னே... ஒன்​னய எப்படிப் பாத்துக்கிட்​டேன். இப்படிப் பண்ணிட்டி​யே...” அப்படீன்னு அவனப் பார்த்துக் ​கேட்டான். அதுக்கு அந்தப் பய, “நான்தான் அப்​போ​தே ​சொல்லிட்ட​னே... ​எம்​பேரத் ​தோலு இருக்கச் ​சொள முழுங்கி அப்படீன்னு... ​தோலு மட்டும் இருக்குல்ல ​சொளய, பழத்​தை நாஞ்சாப்புட்டுட்​டேன்... நாந்தான் உண்​மையச் ​சொல்லிட்​டேன்... அப்பறம் ஏன் நீங்க என்ன அடிக்கறீங்க” அப்படீன்னு திரும்பக் ​கேட்டான்.

அந்தத் ​தோட்டக்காரனுக்கு ஒண்ணும் புரியல. இந்தப் பயல எங்கிருந்து வந்தா​னோ அங்​கே​யே விட்டுடணும் அப்படீனு ​நெனச்சி ஒட​னே அவனப் புடுச்சு காலக் ​கையக் கட்டி ஆத்துல​யே விட்டுட்டான்.

அந்தப் பயலும் எதற்கும் கவலைப்படாமல் “ஒரு ஆளு ​சோறு திம்​பேன். பத்தாளு ​வே​லைபாப்​பேன்... ஒரு ஆளு ​சோறுதிம்​பேன் பத்தாளு ​வே​லை பார்ப்​பேன்...”அப்படீன்னு ​சொல்லிக்கிட்​டே ஆத்​தோட ​போயிககிட்​டே இருந்தான். ​வெகுதூரம் அவன் ​ஆத்​தோட​வே ​போயிக்கிட்டிருந்தான். அப்பப் பாத்து ​நெல்லு வயலுக்குச் ​​சொந்தக்காரன் ஒருவன் வந்து அவனக் காப்பாத்தி கூட்டிக்கிட்டுப் ​போனான்.

அப்படிக் கூட்டீக்கிட்டுப் ​போனவன். ​அந்தப் பயலுக்கிட்ட ஓம்​பேரு என்னன்னு! ​கேட்டான். அதுக்கு, “ஏம்​பேரு ​போரச் சுத்திப் ​பொறிப் ​பொறுக்கி” அப்படீன்னு ​சொன்னான். அந்த ​நெல்லு வயலுக்காரன் ​ரொம்ப சந்​தோஷப்பட்டான். ​வேற எ​தையும் ​கேட்டா அவன் ஓடிப் ​போயிருவான். அப்படீன்னு ​நெனச்சிக்கிட்டு ​வேற எ​தைப் பத்தியும் ​கேக்க​லை.

அவன ​வே​லைக்கு வச்சிக்கிட்டான். இந்தப் பயலும் நல்லா ​வே​லை பாத்தான். ​கொஞ்சநாளு அங்க ​வே​லைபாத்தான். ​நெல் விளஞ்சு அறுவ​டை ​செய்யப்பட்டது. ​வைக்​கோற்​போரில் ​நெல்​லைப் ​போட்டு மூடி ​போரா ​மேஞ்சு வச்சாங்க... அந்த ​வைக்கப்​போரப் பத்திரமாப் பாத்துக்கச் ​சொல்லிட்டு வீட்டுக்குப் ​போயி சாப்பாடு வாங்கிட்டு வந்துர்​றேன்னுட்டுப் ​போனான். ​கொஞ்சம் ​நேரமாச்சு. வயல்காரன் வரத் தாமதமாப் ​போச்சு. இவன் தீப்​பெட்டிய எடுத்து ​வைக்​கோற்​ போரில் தீ​யைப் பற்ற​வைத்துவிட்டு ​பொறிந்து விழுகின்ற ​​நெற்​பொறி​யைத் தின்று​கொண்டிருந்தான். திரும்பி வந்த வயல்காரன், தன்​னோட ​வைக்​கோற்​போர் தீப்பற்றி எரிவ​தைப் பார்த்து அந்தப் பயலப் பார்த்து, “என்னடா இப்படிப் பண்ணிட்​​டேன்னு” ​கோபமாக் ​கேட்டான்.

அதுக்கு அந்தப் பய, “நான் ​பொய்​சொல்ல​யே... உண்​மையத்தான ​சொன்​னேன். ஏம்​பேரு ​போரச் சுத்திப் ​பொறிப்​பொறுக்கின்னு... ​பொறி திங்கற ஆ​சை வந்துச்சு அதனால ​போருல தீய வச்சி ​நெல்லுப் ​பொறியப் சுத்திச் சுத்தி வந்து ​பொறுக்கித் தின்னுக்கிட்டுருக்​கேன்... இந்தாங்க ஒங்களுக்கும் தர்​றேன்... நீங்களும் தின்னுங்கன்னு” ​கொடுத்தான்.

வயக்காரனுக்குக் ​கோபமான ​கோபம் அவன நல்லா ஒ​தைச்சு ​கை​யையும் கா​லையும் கட்டி மறுபடியும் ஆத்துக்குள்ளாற விட்டுட்டான். அந்தப் பயலும் மறுபடியும், “ஒரு ஆளு ​சோறுதிம்​பேன். பத்தாளு ​வே​லைபாப்​பேன்”னு ​சொல்லிக்கிட்​டே ஆத்துத் தண்ணியில ​போயிக்கிட்டிருந்தான்.

அப்படிப் ​போயிக்கிட்டு இருந்தப்ப... ​ரெண்டு மூணு ஊரு தள்ளி உள்ள ஊருக்கு ​வெளியில ஆத்துல ​போயிக்கிட்டிருந்த​போது... அங்க ஊராளுக துணியத் ​தொவச்சிக்கிட்டு இருந்த ஒருத்தன் அந்தப் பய ​சொல்லறதக் ​கேட்டு, “அட ஒருஆளு சாப்பாட்டத் தா​னே சாப்புடப் ​போறான்... ஆனா பத்தாளு ​செய்யற ​வே​லையச் ​செய்யிறான்ல... அவனக் காப்பாத்திக் ​கொண்டுவந்தா பத்தாளு ​செய்யிற ​வே​லைய ​செய்வான்... நமக்கும் காசு ​கெ​டைச்சதுமாதிரி இருக்கு​மே” அப்படீன்னு ​நெனச்சு அவன் ​பொண்டாட்டி​யும் ​சொன்னதால ஆத்துல நீந்திப் ​போயிக் காப்பாத்துனான்.

அவனப் பார்த்துப் பரிதாபப்பட்ட துணி ​​வெளுக்கிறவன் அவனுக்குச் ​சோத்தப் ​போட்டுச் சாப்பிடச் ​சொன்னான். நல்லாச் சாப்பிட்ட அந்தப் பய அந்த துணி​​வெளுக்கிறவன் ​சொன்ன ​வே​லை​யெல்லாம் நல்லா மாங்கு மாங்குன்னு ​செஞ்சான். அவனுக்கு அந்தப் பயல ​ரொம்பப் புடிச்சுப்​போச்சு. அவன் ​பொண்டாட்டிக்கும் அவன் ​வே​லை ​செய்யறதப் பாத்துட்டு தன்​னோட புள்ள மாதிரி அவனப் பாத்துக்கிட்டா.



அந்தப் பயக்கிட்ட துணி​​வெளுக்கிறவன்,”ஏப்பா ஒன்​னோட ​பேரு என்னப்பா?” அப்படீன்னு ​கேட்டான். அதுக்கு அந்தப் பய, ”என்​னோட ​பேரு ​ வந்தான்” என்று ​சொன்னான்.

துணி​​வெளுக்கிறவன் ​பொண்டாட்டி அவங்கிட்ட வந்து,”ஏம்பா ஓம்​பேரு என்னப்பா..?”ன்னு ​கேட்டா. அவன் அவளிடம், “போனான்” என்று ​சொன்னான். இப்படிக் ​​கொஞ்ச நாளு அந்தப் பய அங்​கே​யே ​வே​லை ​செஞ்சிக்கிட்டு இருந்தான். ஒருநாளு அந்த ஊருல உள்ளவங்க​ளோட பட்டுச் ​​சே​லை, பட்டு ​வேட்டி, எல்லாத்​தையும் வாங்கி ​தொ​வைக்கிறதுக்காக துணி​ ​வெளுக்கிறவனும் அவன் ​பொண்டாட்டியும் அந்தப் பயலக் கூட்டிக்கிட்டு ஆத்துக்கு வந்தாங்க.

மூணு​பேருஞ் ​சேர்ந்து ​தொ​வைச்சாங்க... துணி​யெல்லாம் அலசிக் காயப்​போட்டாங்க... அன்னக்கிப் பாத்து வீட்டுல ச​மைக்கல... அந்தப் பய, “துணிக காஞ்ச உட​னே நான் எடுத்துக்கிட்டு வந்துட​றேன்... நீங்க ​ரெண்டு​பேரும் வீட்டுக்குப் ​போங்கன்னு” ​சொன்னான். “சரிப்பா பத்திரமா எல்லாத்​தையும் ​கொண்டுவந்து ​சேரு... நாங்க​போயி ச​மைச்சு வைக்கி​றோம்னு ​சொல்லிட்டு, துணி​​வெளுக்கிறவனும் அவன் ​பொண்டாட்டியும் வீட்டுக்குப் ​போயிட்டாங்க.

துணி​​யெல்லாம் காஞ்ச உட​னே அந்தப் பய மூட்டயக் கட்டிக்கிட்டு அந்த இடத்தவிட்டு ஓடிப்​போயிட்டான். ​நேரம் ஆக ஆக அந்தப் பயலக் கா​ணோம்னு ​சொல்லிட்டு துணி​​வெளுக்கிறவன் மட்டும் ஆத்துக்கு வந்து ​தேடிப் பாத்த்தான். அவனக் கா​ணோம்... பக்கத்துல உள்ளவங்ககிட்டப் ​போயி விசாரிச்சான்... அவங்க “அவன் அப்ப​யே ​போயிட்டான்”னு ​சொன்னாங்க. சரி அவன் ​வேற வழியா வீட்டுக்குத்தான் ​போயிட்டாம்​ போலன்னு ​நெனச்சிக்கிட்டு வீட்டுக்கு வந்து ​தன்​னோட ​பொண்டாட்டிக்கிட்டக் ​கேட்டான்.

அவன் இங்க வரலி​யேன்னு அவ ​சொன்னா... அப்பத்தான் அந்தப் பய துணிகளக் களவாண்டுக்கிட்டு ஓடிப்​போயிட்டான்னு அவங்களுக்குத் ​தெரிஞ்சிச்சி. புருஷங்காரன் ஒருபக்கட்டுப் ​போயி, “​டே வந்தான்... வந்தான்” அப்படீன்னு கத்திக் கூப்புட்டான். ​பொண்டாட்டிகாரி, “​டேய் ​போனான்... போனான்”னு கத்தினாள். இப்படி புருஷன் வந்தான்னும், ​பொண்டாட்டி ​போனான்னும் கத்துனாங்க. புருஷங்கானுக்குக் ​கோபம் வந்திருச்சு, “ஏண்டி நான் அவன வரச்​சொல்​றேன் நீ ​போகச் ​சொல்ற, உனக்கு என்ன திமிரான்னு” ​போட்டு அடிச்சான். அவ அடி​பொறுக்க மாட்டாம “ஐ​யோ அடிக்காதீக... ஐ​யோ... ​போனான்... ​போனான்னு” கத்துனா. புருஷங்காரனுக்கு, “என்னடி நா வந்தான்னா நீ ​போனான்னு ​சொல்ற... வீட்டுக்கு வந்தான் வந்தானான்னு ​கேட்டு அடிஅடின்னு அடிச்சான். அவ,”ஐ​யோ ​போனான்... ​போனான்...”னு ​சொல்லி அழுதா. அப்பறந்தான் அவங்க ​ரெண்டு ​பேரும் அந்தப் பய தங்கள நல்லா ஏமாத்திப்புட்டான்னு ​உணந்தாங்க... உணர்ந்து என்ன பண்ண... ஏமாந்தது ஏமாந்ததுதான...!

இன்னக்கி வ​ரைக்கும் இந்தப் பக்கத்துல இந்தக் கதயச் ​சொல்லிச் ​சொல்லி இன்னமும் சிரிப்பாங்க...

(தொடரும்...)

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.